ความเข้าใจที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น...[เครียดมาก ฟังพระธรรมไม่ไหว...ตอน ๗]

อย่างเห็น เห็นก็ไม่รู้จักได้ยิน เห็นนิดหนึ่งหมดแล้ว ได้ยินเกิดขึ้น ไหนละเรา

เราอยู่ตรงไหน? ถ้าเราสามารถเห็น ความเป็นหนึ่งๆ ๆ ๆ ซึ่งเกิดดับ ที่ใช้คำว่าขันธ์

เพราะฉะนั้น ขันธ์ไม่ใช่แต่ ชื่อ แต่หมายความว่า สิ่งนั้นเกิดแล้วดับ แล้วไม่กลับมา

อีก นั่นเองขันธ์หนึ่งๆ ๆ ๆ ถ้าเราสามารถที่จะเข้าใจซึ่งความจริงก็เป็นอย่างนั้น

ความจริงก็คือ เห็นเดี๋ยวนี้ ก็หนึ่ง ได้ยินเดี๋ยวนี้ก็หนึ่ง ถ้าเมื่อไหร่ที่ เห็นกับได้ยิน ไม่

มาเกี่ยวข้องกัน เมื่อนั้นก็ไม่มีเรา แต่คราวนี้มีตัวเราเป็นหลักอยู่ เดี๋ยวเห็นก็คือ

เราเห็น เดี๋ยวได้ยินก็คือ เราได้ยิน แล้วก็มาผูกเห็น ผูกได้ยิน ทั้งหมดว่าเป็น

เรา ทั้ งๆ ที่ทรงแสดงถึงความเป็นธาตุ ถ้าไม่มีปัจจัยก็ไม่เกิด นี่ก็ชัดเจนอยู่แล้ว

แต่ ตัวปัญญา ไม่เข้าไปถึงความจริงว่า เดี๋ยวนี้คืออย่างนี้คือ แม้เห็นเดี๋ยวนี้ก็

ต้องมีปัจจัยชั่วขณะที่เกิดแล้วดับไป ก็หมดแล้ว แต่เอามาผูกไว้ เพราะฉะนั้น

กว่าสติสัมปชัญญะจะรู้ว่า เป็นธรรมไม่ใช่เรา ก็ต้องค่อยๆ เข้าใจค่อยๆ ไปอย่าง

นี้ ความจริงเป็นอย่างนี้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องหวัง เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ปัญญาเกิดขึ้น

เพื่อละความหวัง คือ ความเข้าใจขึ้น ขณะนี้คือค่อยๆ ละ กว่าสังขารขันธ์ปรุงแต่ง

ต้องใช้เวลาในการอบรมที่ยาวนานมาก...แต่คนไม่เข้าใจก็ใจร้อนว่าไม่เห็น ละ สักที ก็มี

ความเป็นเรา ความเป็นตัวตนที่ต้องการอย่างมหาศาล โดยไม่รู้ว่าขณะนั้นมีความเป็นตัว

ตนมากเหมือนเดิม คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นเราเห็น เราได้ยิน...เป็นคิดก็เป็น

ตัวตน ก็เลยไม่มีทางออก เครียดก็เป็นเราที่เครียดมาก เพราะว่าไม่ได้เข้าใจจริงๆ ว่า

ที่จริงแล้ว ปัญญาคือ ความเข้าใจถูก ในสิ่งที่กำลังมีโดยไม่หวัง ทีละเล็ก ทีละ

น้อยคือค่อยๆ เข้าใจขึ้น

ขอกราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ค่ะ

ขอบคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ทุกอย่างเป็นธัมมะและเป็นอนัตตาจริงๆ ค่ะ

ไม่ว่าจะเครียด หรือฟังพระธัมให้เข้าใจ

เป็นเครื่องเตือนสติที่เหมาะสมกับเวลาจริงๆ ครับ

ขอบพระคุณและขออนุโมนาครับ

เป็นเครื่องเตือนใจที่ดีเป็นอย่างยิ่งขอบพระคุณและขออนุโมทนาในกุศลจิตของพี่เมตตา ด้วยนะครับ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขอบคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขอบคุณ และขออนุโมทนาคะ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ