ขอเรียนถามครับ เกียวกับแม่ต้องการให้ลูกสึก
คือลูกเบื่อความวุ่นวายทางโลก เลยขอแม่ไปบวช 1 พรรษาแต่เมื่อบวชกลับไม่อยากสึก
ส่วนแม่อยากให้ดูแลกิจการและมีหลานก่อนแล้วค่อยบวชต่อ แต่ลูกไม่ยอมสึก แม่เสียใจ
มาก เลยฆ่าตัวตาย แล้วอยากทราบว่าลูกที่บวชจะบาปไหมครับ ขอบคุณครับ
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย บาป เป็นสภาพธรรมที่มีจริง ที่เป็น จิต เจตสิก ซึ่ง บาป หรือ อกุศลธรรม ก็เป็นสภาพ
ธรรมที่ไม่ดี ซึ่งขณะที่เป็นบาป คือ ขณะที่เป็นอกุศลธรรมเกิดขึ้น มีโลภะ โทสะ โมหะ
เกิดขึ้นในขณะนั้น ซึ่งบาป หรือ อกุศลธรรมก็มีหลายระดับ บาป อกุศลที่เป็นเพียงอกุศล
จิต ซึ่งเกิดในชีวิตประจำวัน เช่น โกรธ ขุ่นเคืองใจ อยู่ในใจ ชอบอาหารประเภทต่างๆ
เป็นอกุศลจิต แต่ไม่ทำให้ต้องตกนรกไปอบายภูมิ ส่วนบาป อกุศลที่มีกำลัง คือ การล่วง
ศีล การกระทำทุจริตกรรม มี การฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม เป็นต้น กรรมที่
ทำนี้ เป็นบาปที่มีกำลัง ย่อมทำให้เกิดในอบายภูมิ มี นรก เป็นต้น ได้ครับ
ในกรณีที่ลูกบวช แต่ลูกไม่ยอมสึก แม่เสียใจ จึงฆ่าตัวตาย การที่เราทำในสิ่งที่ถูกต้อง
แล้ว แต่เราไม่สามารถห้ามอกุศลของคนอื่นได้ครับ เพราะอกุศลของใครก็ของคนนั้น
ดังนั้น ลูกไม่ได้มีเจตนาทำร้ายให้มารดานั้นสิ้นชีวิต แต่เป็นอกุศลจิตของมารดาเองที่
เสียใจ ที่ไม่ได้ดั่งใจ จึงทำการฆ่าตัวตาย ดังนั้น ลูกไม่บาปเพราะไม่ได้มีเจตนาให้มารดา
สิ้นชีวิตเพราะการกระทำของตนครับ บาป ไม่บาป สำคัญที่เจตนาเป็นสำคัญครับ ลูกจึง
ไม่บาป คือ ไม่ทำอกุศลกรรมที่มีกำลัง มี การฆ่าสัตว์ แต่อาจเกิดอกุศลจิตที่เสียใจ
เดือดร้อนใจ แต่อกุศลนั้นไม่ใช่บาปที่มีกำลัง ไม่ไปอบายภูมิครับ สรุปคือ ลูกไม่บาปเพราะ
ไมไ่ด้มีเจตนาทำร้าย เจตนาไม่ดี ไม่มีเจตนาที่จะปรารถนาให้มารดาสิ้นชีวิต ด้วยการ
กระทำของตน ขออนุโมทนาที่ร่วมสนทนาครับ
อุทิศกุศลให้สรรพสัตว์
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ขออนุญาตแสดงความคิดเห็น ด้วยครับ
การบวชเป็นเรื่องของอัธยาศัยที่แต่ละบุคคลได้สะสมมา เห็นโทษของการอยู่ครองเรือนว่าเต็มไปด้วยกิเลส เต็มไปด้วยความติดข้องในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ เป็นที่หลั่งไหลมาแห่งกองกิเลสทั้งหลาย จึงสละทุกสิ่งทุกอย่างทั้งกองแห่งโภคสมบัติวงศาคณาญาติ มุ่งสู่เพศบรรพชิตเพื่อขัดเกลากิเลสของตนเองเป็นสำคัญ ไม่ใช่เพื่ออย่างอื่น เพศบรรพชิต เป็นเพศที่ขัดเกลากิเลสเป็นอย่างยิ่ง ความเป็นบรรพชิต รักษายากต้องเป็นผู้ประพฤติตนตามพระธรรมวินัย หากรักษาไม่ดี มีแต่จะคร่าไปสู่อบายภูมิเท่านั้น ถ้าบวชแล้ว หากประพฤติไม่ดี ประพฤติผิดพระวินัย (ซึ่งผิดกันมากทีเดียวในยุคนี้สมัยนี้ เป็นอันตรายแก่ตนเอง) ควรรีบสึกออกมาโดยด่วน เพราะเมื่อต้องอาบัติไม่ได้กระทำคืนให้ถูกต้องตามพระวินัย หากมรณภาพ (ตาย) ไป ย่อมมีอบายภูมิเป็นที่ไปในเบื้องหน้า (พระก็ตกนรกได้) เมื่อลาสิกขาแล้ว สึกออกมาเป็นคฤหัสถ์แล้วย่อมเป็นผู้ไม่มีอาบัติติดตัว สามารถที่จะประพฤติตนเป็นคฤหัสถ์ที่ดีได้
จากกรณีที่เป็นคำถามนั้น มารดา สะสมมาที่จะเกิดอกุศลจิต เศร้าโศกเสียใจ จนกระทั่งฆ่าตัวตาย เป็นเรื่องของมารดา ส่วนพระลูกชาย ไม่ได้เป็นผู้ฆ่า พร้อมทั้งไม่มีเจตนาที่จะฆ่ามารดา ด้วย จึงไม่เป็นบาปที่เกี่ยวกับปาณาติบาต แต่เมื่อพูดถึงอกุศลจิต แล้ว ใครๆ ก็มีด้วยกันทั้งนั้น เกิดขึ้นเป็นไปตามเหตุตามปัจจัย เมื่อสะสมมากขึ้นๆ ก็เป็นอกุศลที่มีกำลัง สามารถล่วงเป็นทุจริตกรรมประการต่างๆ ได้ ทางที่ดีที่สุด ไม่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ล่วงแล้ว เมื่อมารดาสิ้นชีวิตไปแล้ว สิ่งเดียวที่ผู้ทีเ่ป็นบุตรธิดาจะกระทำตอบแทนได้ นั่นก็คือ ทำบุญแล้วอุทิศส่วนกุศลไปให้ท่าน นี่แหละคือ สิ่งที่เป็นประโยชน์ แต่ถ้าเศร้าโศกเสียใจ ก็ไม่เกิดประโยชน์เลย เพราะในขณะที่เศร้าโศกเสียใจ นั้น จิต เป็นอกุศล ครับ ...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...
เรียนถามต่อครับ ลูกรู้ว่า ถ้าไม่สึกแม่จะฆ่าตัวตายจริงๆ ลูกรู้ทั้งรู้ก็ไม่บาปใช่ไหมครับ
แล้วลูกต้องทำอย่างไรครับ ขอบคุณครับ
เรียนความเห็นที่ 8 ครับ
บาปไม่บาปสำคัญที่เจตนาเป็นสำคัญครับ หากไม่มีเจตนา ต้องการให้มารดาสิ้นชิวิต
ด้วยการกระทำของตนก็ไม่บาปครับ แม้รู้อยู่ แต่ลูกได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ก็ไม่สามารถ
ห้ามได้ ก็เป็นกรรมของมารดาเองครับ ส่วนลูกก็ไม่ได้มีเจตนาฆ่าก็ไม่บาปอะไร ซึ่ง ถ้า
ว่าถ้าไม่สึก มารดาจะเสียใจ และอาจฆ่าตัวตาย ผู้ที่เป็นลูกที่เป็นพระ ควรอธิบายเหตุผล
ให้มารดาฟัง ในอัธยาศัยของตนและคุณของการบวช เมื่อพยายามเต็มที่ สุดความ
สามารถแล้ว ทุกอย่างก็เป็นไปตามกรรม เพราะได้มีเจตนาดี พยายามอธิบายให้มารดา
เข้าใจแล้วครับ ขออนุโมทนาที่ร่วมสนทนา