สัจจะ ... พึงรักษาวจีสัจจะ (ตอนที่ ๒)

[เล่มที่ 23] พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๒ - หน้า 367

ข้อความในอรรถกถา มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ ธาตุวิภังคสูตร มีว่า

บทว่า สจฺจมนุรกฺเขยฺย (พึงตามรักษาสัจจะ) ความว่า พึงรักษาวจีสัจ ตั้งแต่ต้นเพื่อกระทำให้แจ้งซึ่งปรมัตถสัจ คือ นิพพาน.

ถ้าสังเกตถึงคำพูดของเราในแต่ละวัน จะเห็นได้ว่ามีส่วนที่เป็นจริงและส่วนที่ไม่จริงมากน้อยแค่ไหน การที่จะรู้แจ้งอริยสัจจธรรมได้นั้น จะต้องเป็นผู้ที่ตรงต่อตนเองทั้ง กาย วาจา และใจ จึงต้องอบรมเป็นผู้มั่นคงต่อความจริงตั้งแต่ต้น ท่านอาจารย์กล่าวไว้ว่า ...

จิตที่ซื่อตรงจริงใจต่อวาจาจริง ย่อมนำไปสู่ความจริงทั้งหมด เพราะว่าผู้ที่รักความจริง เป็นผู้ที่แสวงหาความจริง ... เพราะฉะนั้น ผู้มีจิตที่ตั้งใจมั่นคงที่จะแสวงหาความจริง ก็ต้องอบรมความตรงต่อคำพูดที่จริงในชีวิตประจำวัน ความเข้าใจธรรมเท่านั้นที่จะเห็นความไม่ตรงในชีวิตประจำวัน เห็นโทษของอกุศล แล้วค่อยๆ ละคลายอกุศลนั้น ปัญญาที่ค่อยๆ อบรมแล้วเท่านั้นที่จะนำไปสู่การเป็นผู้ตรงต่อความจริง และตรงต่อการระลึกรู้ลักษณะสภาพธรรมที่กำลังปรากฏตามความเป็นจริง

ขอกราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ค่ะ