*แล้วอย่าลืมนะ*

เมื่อได้รับทราบเรื่องการสร้างที่ครอบพระบรมสารีริกธาตุ ถวายเป็นพุทธบูชาที่สารนาถ นั้น รู้สึกตื่นเต้นปีติมากที่จะมีส่วนในการสร้างสิ่งที่ประเสริฐสุดครั้งสำคัญนี้ด้วย ยิ่งเมื่อ ทราบประวัติว่า เป็นผอบที่พระเจ้าอโศกมหาราชทรงสร้างเพื่อประดิษฐานพระบรม สารีริกธาตุเมื่อ ๒๐๐ กว่าปีหลังพุทธปรินิพพาน และเมื่อท่านอนาคาริกธัมมปาละ ชาว พุทธศรีลังกา ผู้อุทิศตนเพื่อทวงสังเวชนียสถานคืนมาเป็นสมบัติของชาวพุทธทั่วโลก ท่านได้สร้างที่ครอบพระบรมสารีริกธาตุเป็นชั้นที่ ๒ เมื่อประมาณ ๑๐๐ ปีมาแล้ว และใน ปี ๒๕๕๔ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ได้สังเกตเห็นรอยร้าวของที่ครอบพระบรม สารีริกธาตุ ท่านจึงขอโอกาสจากสมาคมมหาโพธิ์ สารนาถ สร้างที่ครอบถวายเป็นชั้นที่ ๓ ซึ่งท่านก็ให้โอกาสพวกเรามีส่วนร่วมในการทำกุศลครั้งยิ่งใหญ่นี้ด้วย

นับจากวันได้ยินข่าวอันเป็นมงคลนี้แล้ว เมื่อไปฟังธรรมที่มูลนิธิครั้งใด ก็จะสอบถาม ถึงจำนวนเงินที่ได้รับบริจาค เมื่อทราบว่าได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ก็อดจะอนุโมทนา ชื่น ชมในกุศลจิตของกันและกันไม่ได้ จนวันหนึ่งท่านอาจารย์คงเห็นว่า จะปลาบปลื้มปีติ มากเกินเหตุ ท่านจึงพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และด้วยน้ำเสียงที่ประกอบด้วยเมตตาว่า “แล้วอย่าลืมนะ” เราก็งงว่า ลืมอะไร ท่านพูดต่อว่า “ถวายท่านไปแล้ว ลดความติดข้อง ไปได้บ้างไหม?” เข้าใจแล้วค่ะ ไม่ได้ลดอะไรเลย มีแต่เพิ่มความติดข้องในกุศลที่ได้ทำ แล้ว และมีมานะเพิ่มขึ้นไปอีกว่า เราได้ทำกุศลครั้งยิ่งใหญ่นี้ ดีกว่าอีกหลายคนที่เราไป บอกแล้วไม่มีศรัทธาจะร่วมด้วย ทั้งๆ ที่กุศลนั้นก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อย่างที่ตัวเองคิด เพราะไม่ ประกอบด้วยปัญญาเลย บางครั้งก็เป็นอกุศลเสียด้วยซ้ำ แต่เพราะยังมีเหตุปัจจัย คือ อกุศล จึงเกิดสภาพธรรมเช่นนี้ ลืมอีกแล้วว่า เป็นธรรมอย่างหนึ่ง ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัวตน

แม้แต่ติดข้องในกุศล ก็เป็นมิจฉาปฏิปทา หนทางผิดอีกเหมือนกัน ธรรมนี่ยากจริงๆ เพราะยังเป็นเราที่เห็นผิด ไม่รู้จริงๆ ว่า ไม่มีเรา ทุกอย่างเป็นธรรมที่เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย ก็คงจะต้องจำคำพูดของท่านอาจารย์ไว้เตือนสติว่า “แล้วอย่าลืมนะ” ไปก่อนจนกว่าจะเข้าถึงความไม่มีตัวตนของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏตามความเป็นจริง