เมื่อมีความเห็นผิด ยิ่งเพียรก็ยิ่งผิด เพราะความเห็นผิดจะดับความเห็นผิดไม่ได้

ชุดโสภณธรรม ชุดที่ ๓ ตอน ๒๓๐๘

บรรยายโดยท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์

ท่านอาจารย์สุจินต์ พระผู้มีพระภาคทรงพระนามว่า เป็นที่หวาดหวั่นของมิจฉาทิฏฐิ

บุคคลผู้น่ากลัว เพราะอันมิจฉาทิฏฐิ บุคคลผู้มีความหลงผิดด้วยกลัวจะถูก

ปลดเปลื้องจากการถือผิด และเพราะให้เกิดความกลัวแก่เขาเหล่านั้น นี้ก็เป็นสิ่ง

ที่เป็นไปได้นะคะ คนที่ยึดมั่นมีความหลงผิดมีความเข้าใจผิดเนี่ยค่ะ ไม่กล้าที่จะ

ได้ฟังสิ่งที่ถูกต้อง เพราะกลัวว่าจะถูกปลดเปลื้องจากความเห็นผิดหรือความ

ยึดถือผิด เป็นไปได้ไหมคะ ลองคิดดูสำหรับคนที่ยังยึดมั่นเหนียวแน่นในความ

เห็นผิด เพราะว่าธรรมดาทุกคนเนี่ยค่ะ มีความเห็นผิดบ้าง เล็กๆ น้อยๆ บ้างนะ

คะ แต่บางคนก็มีมากจนกระทั่งไม่กล้าที่จะไปสู่ความเห็นถูก ไม่กล้าที่จะไปหา

ผู้ที่มีความเห็นถูก ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ ผู้ที่มีความเห็นถูก นี่ก็แสดงให้เห็นถึง

สภาพธรรมะที่สะสมมาต่างๆ กัน ไม่กล้าแม้แต่กระทั่งจะฟังคำอธิบายที่จะทำให้

ความเข้าใจถูกในพระธรรมเกิดขึ้น

... ในสมัยที่ยังไม่ทรงปรินิพพานนะคะ อาจารย์ผู้ที่ยึดมั่นในความเห็นผิดเช่น

นิครนถ์นาฏบุตร ไม่เคยไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเลย แม้ว่าจะเคยได้ยินได้ฟังกิติ

ศัพท์ของความเป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า แต่นิครนถ์นาฏบุตรก็ไม่เคยแม้

เพียงจะเข้าใกล้ที่จะได้เห็นพระผู้มีพระภาค เพราะฉะนั้นทรงพระนามว่า หาผู้เข้า

ใกล้ได้ยาก เพราะอันบุคคลผู้ปโยควิบัติและอาสยวิบัติเข้าถึงไม่ได้ อาสยวิบัติก็

คืออุปนิสัย ปโยคะก็คือความเพียรหรือการกระทำ เพราะฉะนั้นใครก็ตาม ที่มี

อุปนิสัยอย่างไรก็ทำความเพียรอย่างนั้น ถ้าเป็นผู้ที่มีอุปนิสัยเห็นผิด ก็เพียรผิดๆ

เพียรที่จะผิดเรื่อยๆ เพียรเท่าไหร่ก็ยิ่งผิดมากขึ้นเท่านั้น เพราะเหตุว่าเป็นผู้ที่มี

ปโยควิบัติและอาสยวิบัติ ...

ผู้ถาม ผมยังไม่เข้าใจครับ กับการที่ว่าความเพียร ความเห็นผิด ความเข้าใจผิด

ที่ว่า การสะสมหรือว่าการสั่งสมที่ว่าจะพยายามหนีความเห็นที่ถูกต้อง ครับ

ท่านอาจารย์

ท่านอาจารย์สุจินต์ ค่ะ มีไหมคะ เพียรขยันศึกษาแต่ว่าเห็นผิด ยิ่งเพียรก็ยิ่งผิด

ไม่อยากจะกล่าวเจาะจงนะคะ ว่าเป็นคำสอนใด แต่ว่าคำสอนก็มีมากมาย คำ

สอนใดก็ตามที่ผิดจากลักษณะของสภาพธรรมะที่กำลังปรากฏ คำสอนนั้นก็ไม่

ถูกต้อง

ผู้ถาม ที่ความเพียรในความเห็นผิดนี่ เราพอจะทราบลักษณะหรือว่าพอจะรู้ได้

ไหม ว่าตอนนี้เรากำลังเห็นแบบว่าเห็นผิดหรือตอนนี้กำลังเห็นถูก โดยที่ว่ามี

อะไรมาช่วยชี้แนะว่า อันนี้ผิด อันนี้ถูก หรือว่าเป็นเพราะอะไรที่เราถึงได้เริ่ม

ศึกษาความเพียรที่ผิด อย่างนี้ครับท่านอาจารย์

ท่านอาจารย์สุจินต์ ตราบใดที่ยังไม่ได้ฟังพระธรรมนะคะ ทุกคนก็จะต้องมี

ความคิดเห็นต่างๆ บางคนก็คิดเอาเองต่างๆ ว่า ตายแล้วสูญบ้าง หรือว่าตาย

แล้วเที่ยงบ้าง เป็นต้น นะคะ แต่ว่าเมื่อได้ฟังพระธรรมแล้วจึงได้ทราบว่าขณะใด

เป็นความเห็นผิดอย่างไร และความเห็นผิดทั้งหมดเนี่ยค่ะ จะมีรากฐาน มีมูลมา

จากสักกายทิฏฐิ คือ การยึดถือสภาพธรรมะที่ปรากฏว่าเป็นตัวตน เป็นสัตว์ เป็น

บุคคล เพราะฉะนั้น ถ้าดับสักกายทิฏฐิได้นะคะ ก็จะดับความเห็นผิดทั้งหมดได้

แต่ตราบใดที่ยังไม่ได้ดับสักกายทิฏฐิก็ยังมีโอกาสที่อาจจะมีปัจจัยทำให้คิดเห็น

ผิดได้ต่างๆ เพราะฉะนั้นที่สำคัญนะคะ ควรที่จะได้ทราบหนทางที่จะอบรมเจริญ

ความเห็นถูกจนกระทั่งสามารถที่จะดับความเห็นผิดได้จริงๆ เพราะเหตุว่าหาก

เป็นความเห็นผิดจะดับความเห็นผิดไม่ได้ ต้องเป็นความเข้าใจถูก ความเห็นถูก

ที่เจริญขึ้น เจริญขึ้น จึงจะค่อยๆ ละคลายความเห็นผิดจนกระทั่งในที่สุดก็ดับ

ความเห็นผิดได้เป็นสมุจเฉท ไม่เกิดอีกเลย

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ที่เคารพยิ่ง

เมื่อได้ฟังคำบรรยายถึงตอนนี้ทำให้ผมเข้าใจได้มากยิ่งขึ้นครับว่า เหตุใดท่าน

อาจารย์จึงย้ำเสมอๆ ว่า การอบรมธรรมะ เริ่มต้นด้วยความเข้าใจเสียก่อน การ

ไปทำหรือไปปฏิบัติ นั่งสมาธิ เดินจงกรม ต่างๆ นานา

ขออนุโมทนาทุกๆ ท่านครับ