เห็นแก่ตัว
คนส่วนมาก คิดว่าตนได้ทำความดี ให้ทาน ช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น อุทิศส่วนกุศล แต่ลืมคิดไปว่าตัวเองทำดี ทำดีเพื่ออะไร ทำดีก็ยังมีความหวังผลของความดี เป็นไปเพื่อคำชม ยังคงหวังผลของความดีนั้น ยังคงแสวงหาทุกอย่างเพื่อเรา ยังมีความเห็นแก่ตัวด้วยกันทั้งนั้น ตราบใดที่ยังไม่รู้ลักษณะสภาพธรรมตามความเป็นจริง ทั้งหมดเป็นความเห็นแก่ตัว ยังคงทำดีเพื่อเห็นแก่ตัว ตราบใดที่ยังเป็นตัว เลือกทำดีทำไม ก็ยังคงเพื่อเรา ขณะนี้มีกิเลสมากมายเหลือเกิน ใครที่มีอกุศลมาก ไม่อยากให้มีอกุศล ขณะอยากนั้นก็เป็นอกุศลแล้วก็ยังไม่รู้ จึงต้องฟังธรรมให้เข้าใจธรรมว่า ทุกอย่างเป็นธรรม ไม่ใช่เรา เพื่อละความไม่รู้ ฟังธรรมเพื่อเข้าใจสิ่งซึ่งไม่สามารถเข้าใจเองได้ เพราะไม่ว่าจะดีเท่าใด ก็ไม่บริสุทธ์ เพียงแค่ขณะทำดีขณะนั้นไม่เห็นแก่ตัว แต่หลังจากนั้นความเห็นแก่ตัวก็ยังอยู่ แต่แล้วก็เห็นแก่ตัวถ้ายังไม่เข้าใจธรรม นั่นคือความเห็นแก่ตัว ลึกลงไปก็ยังเห็นแก่ตัว ถ้าไม่รู้ไม่เข้าใจธรรมจริงๆ ... โลภะก็ติดตามไป ตราบใดที่ยังไม่เข้าใจความเป็นธรรม ว่าเป็นเพียงสภาพธรรม ความดีก็ไม่ใช่เรา ทุกคนยังมีความเห็นแก่ตัว จะมากหรือน้อย ตลอดชีวิตมีแต่ธาตุแต่ละอย่างที่เกิดขึ้นแล้วดับไป การฟังพระธรรมเพื่อเข้าใจ ความจริงของสิ่งที่มีจริงที่กำลังปรากฏ ขณะใดที่มีความเข้าใจสิ่งที่มีจริงที่กำลังปรากฏ ขณะนั้นก็ละคลายความเห็นแก่ตัว ความดีนั้นเป็นความดี ควรเจริญ ซึ่งเป็นไปเพื่อการขัดเกลากิเลสจริงๆ ไม่ใช่หวังผล แต่ด้วยความเข้าใจ 
กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ อย่างยิ่งค่ะ
กราบขอบพระคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ครับ
ขอบพระคุณ คุณพี่เมตตาในธรรมทานนี้ ขอน้อมรับ และจะเพียรปฏิบัติตาม (เพียรฟัง เพียรอ่าน เพียรพิจารณา เพียรเจริญกุศล เพียรละอกุศล เป็นต้นครับ) ตามกำลังปัญญา เพื่อเป็นการปฏิบัติบูชาคุณจากธรรมทานนี้
เพื่อความเห็นแก่ตัวที่ชั่วร้ายของผมให้หมดสิ้นไป ผมอาจมามืด แต่ขอไปสว่างครับ
ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ
กราบขอบพระคุณ คุณพี่เมตตาอย่างมากครับ
ความเห็นก็ไม่มีตัว ความได้ยินก็ไม่มีตัว ความอยากก็ไม่มีตัว ความคิดนึกก็ไม่มีตัว ทำเห็นไม่ได้ ทำได้ยินไม่ได้ ทำคิดนึกไม่ได้ แต่ก็มีความอยากได้ อยากรู้ อยากเข้าใจ ไม่เข้าใจ ไม่ได้ทำ แต่ก็มี แต่ไม่ได้ทำความลุ่มหลง ความไม่รู้ ก็มี แต่ไม่ได้ทำ ทำรู้ ทำดู ทำเห็น ทำคิด เพราะคิดจะทำ เลยมีเรา แล้วกลายเป็นตัวของความคิดนึก
ถ้าไม่เหมาะสม ก็ขอกรุณาให้อภัย ด้วยกุศลจิต
กราบอนุโมทนาครับ
พระโพธิสัตว์ไม่เห็นแก่ตัว แม้เพียงคิด เพราะความกรุณาและปรารถนาดีต่อสัตว์อื่น พระโพธิญาณจึงเป็นที่รักยิ่งของพระองค์ ไม่มีความรักใดยิ่งใหญ่ไปกว่าความรักของพระโพธิสัตว์ค่ะ
(ถ้าเห็นแก่ตัวแล้ว พระโพธิญาณก็ไม่อาจบรรลุ)
ขอขอบคุณและขออนุโมทนาพี่เมตตาสำหรับธรรมเตือนใจที่ดีนี้ด้วยค่ะ
คิดว่าการทำดีก็เพื่อตัวเราเอง ไม่ต้องไปหวังว่าใครจะชื่นชมเรา และการให้ทานนั้นเมื่อเราให้ทานเขาไปเราก็จะรู้สึกเป็นสุขที่ใจของเราเอง ความเห็นแก่ตัวมีกันทุกคน แม้แต่ตัวเราก็ยังรู้ต้วว่า ก็มีความเห็นแก่ตัว แต่ถ้าเราพยามยามลดความเห็นแก่ตัวให้มากที่สุดก็น่าจะดีนะ
... ไม่มีความรักใดยิ่งใหญ่ไปกว่าความรักของพระโพธิสัตว์ ...
ขออนุโมทนาค่ะ
ธรรมะละเอียด ... จนยากที่จะรู้ได้ ... เช่นการให้ทานโดยหวังผลเหมือนการลงทุนที่ต้องการผลกำไร เป็นโลภะ ... เป็นเพื่อนสอง ... เนียนจนไม่รู้สึก ถ้าไม่รู้ไม่เข้าใจธรรมจริงๆ ... โลภะก็ติดตามไป ตราบใดที่ยังไม่เข้าใจความเป็นธรรมว่าเป็นเพียงสภาพธรรม
ข้อความจาก
[เล่มที่ 36] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้าที่ 391
๑๐. ภเวสิสูตร (อุปาสกวรรคที่ ๓) ว่าด้วยการทำความดีต้องทำให้ยิ่งขึ้น
ดูก่อนอานนท์ เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เราทั้งหลายจักพยายามบำเพ็ญธรรมที่สูงๆ ขึ้นไป ประณีตขึ้นไป จักทำให้แจ้งซึ่งวิมุตติอันเป็นธรรมชั้นเยี่ยม ดูก่อนอานนท์ เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แล.
ขออนุโมทนาค่ะ