พื้นฐานเป็นสิ่งที่สำคัญ คงไม่ต้องรีบปฏิบัติ

ผู้ที่ศึกษาธรรมย่อมต้องเข้าใจว่า พื้นฐานเป็นสิ่งที่สำคัญ ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธต้องมาเป็นลำดับ คงไม่ต้องรีบปฏิบัติ เพราะทุกขณะจิต ธรรมะปฏิบัติหน้าที่ของธรรมะอยู่แล้ว คำว่า " ปฏิบัติ " มาจากภาษาบาลีว่า ปฏิ+ปัตติ แปลว่า ถึงเฉพาะลักษณะของสภาพธรรมะ ตั้งแต่เกิดจนตาย ไม่เคยขาดสภาพธรรมะเลย ขณะนี้ มีเห็น มีสิ่งทีถูกเห็น มีได้ยิน มีเสียง สภาพธรรมเกิดดับเร็วมาก เมื่อเห็น ก็รู้ว่าเป็นคน สัตว์สิ่งของทันที แค่รู้ว่าเป็นคนก็เป็นแล้ว โลภะ ไม่รู้ว่าเป็นโลภะไปกี่วิถีจิตแล้ว ปฏิบัติธรรมคือขณะนี้ ขณะที่สภาพธรรมกำลังปรากฏ เมื่อฟังหรืออ่านมีความเข้าใจพอ ก็เป็นปัจจัยให้สติเกิดระลึกไปในสภาพธรรมขณะนี้ได้ สติจะเกิดระลึกไปในสภาพธรรมใด ก็แล้วแต่สติ ไม่มีตัวเราไปคอยจดจ้องต้องการให้สติเกิด สติเป็นสังขารขันธ์ สังขารขันธ์-ปรุงแต่ง ไม่ใช่ตัวเราปรุงแต่ง ปฏิบัติไม่ต้องนั่งหลับตา ไม่มีท่าทาง ไม่ต้องมีสถานที่ ไม่ต้องรีบปฏิบัติ เมื่อปัจจัยพร้อมสติ ปัญญาและโสภณธรรมต่างๆ ปรุงแต่งเอง ไม่มีตัวตนรีบปฏิบัติ