พระโพธิสัตว์เบื่อหน่ายด้วยปัญญาจึงออกบวช

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 172

สุขุมาลสูตร

ปุถุชนทั้งหลายก็เป็นตามธรรมดาคือ มีอันจะต้องเจ็บ มีอันจะต้องแก่และมีอัน จะต้องตาย แต่เกลียดชัง (คนอื่น) ที่ เป็นตามธรรมดานั้น ข้อซึ่งเราจะพึงเกลียดชัง สภาพอัน- นั้นในสัตว์ทั้งหลาย ผู้มีอันจะต้องเป็น อย่างนั้น นั่นไม่สมควรแก่เราผู้ซึ่งมีอัน เป็นอยู่อย่างนั้นเหมือนกัน เมื่อเราเห็นอยู่อย่างนั้น ได้รู้ธรรมอัน ไม่มีอุปธิแล้ว ความเมาอันใดในความ ไม่มีโรค ในความหนุ่ม และในชีวิต เราครอบงำความเมาทั้งปวงนั้นเสีย ได้เห็น เนกขัมมะ (การออกจากกาม) ว่าเป็น ความเกษม (ปลอดโปร่ง) ความอุตสาหะ (ในเนกขัมมะ) จึงได้มีแก่เราผู้เห็นพระ- นิพพานอยู่จำเพาะหน้า เดี๋ยวนี้เราเป็นคนไม่ควรจะเสพกาม ทั้งหลายแล้ว เราจักเป็นผู้ไม่ถอยกลับ มี พรหมจรรย์เป็นเบื้องหน้า.

จบสุขุมาลสูตรที่ ๙