เมตตสูตร.. การแผ่เมตตาในสัตว์ทั้งปวง

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 328

เมตตสูตร

ว่าด้วยการแผ่เมตตาในสัตว์ทั้งปวง

พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสสอนพวกภิกษุผู้อยู่ป่าว่า

[๑๐] กิจใดนั้นอันพระอริยะบรรลุบทอันสงบ

ทำแล้วกิจนั้นอันกุลบุตรผู้ฉลาดพึงทำ

กุลบุตรนั้นพึงเป็นผู้อาจหาญตรงและตรงด้วยดี

พึงเป็นผู้ว่าง่ายอ่อนโยนไม่มีอติมานะ

พึงเป็นผู้สันโดษเลี้ยงง่ายเป็นผู้มีกิจน้อยประพฤติเบากายจิต

พึงเป็นผู้มีอินทรีย์สงบมีปัญญารักษาตัว

เป็นผู้ไม่คะนองไม่ติดในสกุลทั้งหลาย

วิญญูชนติเตียนชนทั้งหลายอื่นได้ด้วยกรรม

อันลามกใดก็ไม่พึงประพฤติกรรมอันลามกนั้น

พึงแผ่ไมตรีจิตไปในหมู่สัตว์ว่าขอสัตว์ทั้งปวง

จงเป็นผู้มีสุขมีความเกษมมีตนถึงความสุขเถิด

สัตว์มีชีวิตทั้งหลายเหล่าใดเหล่าหนึ่งมีอยู่

ยังเป็นผู้สะดุ้ง [มีตัณหา] หรือเป็นผู้มั่นคง [ไม่มีตัณหา] ทั้งหมดไม่เหลือเลย.

เหล่าใดยาวหรือใหญ่ปานกลางหรือนั้นผอมหรืออ้วน.

เหล่าใดที่เราเห็นแล้วหรือมิได้เห็น

เหล่าใดอยู่ในที่ไกลหรือไม่ไกล ที่เกิดแล้วหรือที่แสวงหาภพเกิด

ขอสัตว์ทั้งปวงเหล่านั้นจงเป็นผู้มีตนถึงความสุขเกิด.

สัตว์อื่นไม่พึงข่มเหงสัตว์อื่น ไม่พึงดูหมิ่นอะไรๆ

เขาไม่ว่าในที่ไรๆ เลย ไม่พึงปรารถนาทุกข์แก่กันและกัน

เพราะความกริ้วโกรธและเพราะความคุมแค้น.

มารดาถนอมบุตรคนเดียวผู้เกิดในตนด้วยชีวิตฉันใด

พึงเจริญเมตตามีในใจไม่มีประมาณในสัตว์ทั้งปวงแม้ฉันนั้น.

พึงเจริญเมตตามีในใจไม่มีประมาณในโลกทั้งปวง

ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง

เป็นธรรมอันไม่คับแค้น ไม่มีเวร ไม่มีศัตรู.

ผู้เจริญเมตตานั้นยืนก็ดี เดินก็ดี นั่งก็ดี นอนก็ดี

เป็นผู้ปราศจากความง่วงนอน [คือไม่ง่วงนอน] เพียงใด

ก็พึงตั้งสตินั้นไว้เพียงนั้น.

ปราชญ์ทั้งหลายเรียกการอยู่นี้ว่า พรหมวิหาร

ในพระศาสนานี้.

มีเมตตาไม่เข้าถึงทิฏฐิ [สักกายทิฏฐิ]

เป็นผู้มีศีลถึงพร้อมด้วยทัสสนะ [สัมมาทิฏฐิในโสดาปัตติมรรค]

นำความหมกมุ่นในกามทั้งหลายออกไปได้

ก็ย่อมไม่เข้าถึงการนอนในครรภ์อีกโดยแท้แล.

จบเมตตสูตร