อิ่มหรือยัง

ตัณหา หรือโลภะ ความติดข้องต้องการ ไม่มีวันพอ ไม่มีวันเต็ม ไม่มีวันอิ่ม มีแต่ความอยากความต้องการเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ในชีวิตตามความเป็นจริง ซื้อสิ่งที่ชอบสิ่งที่พอใจมากมายเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ เก็บไว้เต็มห้อง แม้โลภะอย่างละเอียด ในขณะนี้ที่เห็น ได้ยินก็ติดข้องแล้ว รู้หรือเปล่า ตราบใดที่ยังมีโลภะ ก็ยังไม่อิ่ม

แต่ถ้าเป็นผู้อบรมเจริญปัญญา ฟังธรรมพิจารณาธรรม รู้จักตัวเองตามความเป็นจริง ว่ายังมีกิเลสอีกมาก การฟังธรรมก็เพื่อดับกิเลส ไม่ใช่เพื่อความต้องการ ปรารถนาในลาภ ยศ สรรเสริญ เห็นโทษของอกุศล ตามมีตามได้ ไม่โลภมาก

เมื่อเห็นว่ามีมาก ยังสามารถให้แก่ผู้อื่นได้ การอบรมเจริญปัญญาจนกระทั่งปัญญาเจริญ (เต็ม) บริบูรณ์ สามารถดับโลภะได้ เมื่อนั้นโลภะไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีก จึงอิ่มจริงๆ ไม่มีความอยาก ความต้องการเกิดขึ้นอีกเลย

เมื่อปัญญาเจริญเต็มบริบูรณ์ จึงเป็นผู้อิ่มอย่างแท้จริง ในเมื่อขณะนี้ปัญญายังไม่บริบูรณ์ จึงต้องค่อยๆ สะสมความเข้าใจถูกเห็นถูกในสิ่งที่มีจริงที่กำลังปรากฏ เพราะเมื่อมีตา หู จมูก ลิ้น กาย แล้วไม่รู้สิ่งที่มีตามความเป็นจริง ก็นำมาซึ่งความติดข้อง เมื่อเกิดความติดข้องต้องการก็ไม่มีวันพอ ไม่มีวันอิ่ม เมื่อปัญญารู้สภาพธรรมที่กำลังปรากฏตามความเป็นจริง เห็น สิ่งที่ปรากฏทางตา ได้ยิน เสียง ... ทุกสิ่งทุกอย่างมีเพียงชั่วคราว เห็นเกิดแล้วก็ดับไป ได้ยินเกิดแล้วก็ดับ เป็นเพียงสภาพธรรมแต่ละอย่างที่เกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย ขณะนั้น โลภะก็เกิดไม่ได้

ถ้าไม่รู้สภาพธรรมตามความเป็นจริงก็เดือดร้อนด้วย โลภะ โทสะ

...กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ อย่างยิ่งค่ะ...