โลภะวันนี้เป็นปัจจัยให้เกิดโลภะต่อไปในอนาคต

รู้อย่างนี้แล้ว อาจทำให้เกิดความพยายามด้วยความเป็นเราในการเจริญกุศล หรือเสมือนว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบรรลุอริยสัจธรรมเพราะมีอกุศลทั้งวัน แต่ตามความเป็นจริงแล้ว การฟังธรรมเพื่อความเข้าใจนั้นเป็นการเจริญกุศลและสะสมปัญญาในขั้นการฟัง ทีละเล็กละน้อย ค่อยๆ สะสมไป ต้องมั่นคงในการฟัง และเข้าใจในสิ่งที่ได้ยินได้ฟัง พิจารณาใคร่ใคร มีความเข้าใจเพิ่มมากขึ้น มากพอที่จะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้สติสัมปชัญญะเกิด ระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่ปรากฏ เช่น การเห็นว่าเป็นจิตเห็น ไม่ใช่เป็นเราที่เห็น สิ่งที่ปรากฏทางตาว่าเป็นสีไม่ได้มีคน สัตว์ สิ่งของ ในนั้นเลย จริงๆ ซึ่งจะต้องมีความอดทนมากพอที่จะค่อยๆ สะสมไป ฟังไปอีกนานแสนนาน ก็ต้องถามตนเองว่าหากรู้อย่างนี้แล้ว จะมีความอดทนที่จะฟังเพื่อให้รู้ความจริงในสภาพธรรมที่ปรากฏแต่ละทางต่อไปหรือไม่ หรือว่ารู้อย่างนี้ว่าอีกนานแสนนาน (จิรกาลภาวนา) เหมือนการจับด้านมีด เลยไม่ฟัง และพยายามที่จะไปทำ เช่น การนั่งหลับตาเพื่อการจดจ้องที่สิ่งหนึ่งสิ่งใดซึ่งคิดว่าเป็นการเจริญสมาธิ ซึ่งไม่ใช่หนทางเลย เพราะการศึกษาธรรมเพื่อการเจริญสติปัฏฐานคือการเจริญ "ปัญญา" ไม่ใช่ "การทำ"

ดังนั้นหากมีขันติ มากพอ ปัญญาก็จะค่อยๆ เจริญขึ้นถึงการบรรลุอริยสัจธรรมได้จริงๆ โดยต้องไม่เกิดความท้อถอย หรือใจร้อนที่จะเข้าใจได้เร็วๆ หรืออยากที่จะให้สติปัฏฐานเกิดไวๆ ทำไมไม่เกิดสักที ฟังมาตั้ง ๒๐-๓๐ ปีแล้ว การคิดเช่นนี้ไม่ถูกต้องเหตุกับผลไม่ตรงกัน เพราะอวิชชานั้นสะสมมามากแค่ไหน แสนโกฏกัลป์ แล้วจะให้วิชชาที่สะสมเพิ่มขึ้นทีละน้อยเป็นเหตุปัจจัยให้สติเกิดเร็วๆ ได้อย่างไร

ดังนั้น ที่ถูกต้อง คือ ต้องอาจหาญร่าเริง ที่จะรู้ความจริงว่า ทุกอย่างเป็นธรรมไม่ใช่ เรา สะสมไปโดยไม่คาดหวังหรือคำนึงว่า เมื่อไรสติจะเกิด เพราะโลภะจะคอยแทรกให้หลงทางหรือคิดผิดอยู่เสมอๆ ตลอดเวลา

ขอบคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ