เห็นเพื่อลืม

มีธรรมคอยเตือนใจ เห็นสิ่งสวยๆ ได้ลิ้มอาหารอร่อยๆ ทุกคนต้องการสิ่งที่พอใจ คิดเรื่องราวต่างๆ ที่พอใจ ธรรมเตือนใจว่า เห็นก็เพื่อลืม ลิ้มอาหารอร่อยๆ ก็เพื่อลืม เมื่อวานนี้ทานอาหารอร่อยๆ หมดไปแล้ว ยังจำได้ไหม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเห็น ได้ยิน ลิ้มรส...แล้วก็หมดไป เพื่อลืม จะคลายความติดข้องไหม ทุกสิ่งทุกอย่างมีปัจจัยปรุงแต่งให้เกิดขึ้นแล้วหมดไป อยากก็เป็นธรรม ความไม่รู้ก็เป็นธรรม ความสงสัยก็เป็นธรรม ความอยากเป็นสิ่งที่ควรละ แต่เมื่อไม่มีปัญญาก็ละไม่ได้แน่นอน จะละได้ด้วยความเห็นถูกเข้าใจถูกในสิ่งที่มีจริงที่กำลังปรากฏ แต่กว่าจะรู้ความจริงทีละเล็กทีละน้อย ก็ต้องเริ่มจากค่อยๆ ละความไม่รู้ก่อน แล้วจึงจะละความติดข้องได้ ทุกคนเกิดมาแล้วก็ต้องตาย จะตายไปพร้อมกับความไม่รู้ความจริง หรือตายไปพร้อมกับความเห็นถูกเข้าใจถูกในสิ่งที่มีจริงที่กำลังปรากฏขณะนี้ เพราะ ก่อนตายก็มีเพียงเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส กระทบสัมผัส และคิดนึก เพราะฉะนั้น สิ่งที่มีค่าที่สุด คือ ความเห็นถูกเข้าใจถูกประเสริฐที่สุด ทุกอย่างเป็นธรรม เห็นเป็น ธรรม โลภเป็นธรรม ถูกทำร้ายก็เป็นธรรม เกิดตามเหตุปัจจัย อาจหาญร่าเริงเมื่อ ได้เข้าใจธรรม ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดเพราะเหตุปัจจัย ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของ ใครได้จริงๆ ไม่มีเรา มีแต่สภาพธรรมเกิดขึ้นทำกิจหน้าที่

ขณะนี้อาหารอร่อย โลภเกิด อาจหาญที่จะเข้าใจว่าเป็นธรรมหรือไม่ ทุกสิ่งเกิดแล้วก็หมดไป เห็นเพื่อลืม อร่อยเพื่อลืม เพียงพอใจแล้วหมดไป ควรหรือที่จะติดข้อง ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นชั่วคราวจริงๆ เมื่อมีความเข้าใจก็ค่อยๆ คลายความ เป็นตัวเรา

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ อย่างยิ่งค่ะ...