ธรรมสอนให้รู้ความละเอียดของอกุศลในขั้นต่าง ๆ

กุศลจิต และ อกุศลจิต เกิดขึ้นต่างขณะกัน แต่ก็เกิดใกล้กันได้ ดิฉันเห็นว่า มีประโยชน์มาก ที่รู้ขณะจิตต่างๆ เหล่านี้ เพื่อที่ดิฉันจะได้ไม่หลอกตัวเองตัวอย่างเช่น ในตอนเช้าเมื่อดิฉันช่วยผู้อื่นก็ดี ที่ได้รู้ว่า ไม่ใช่การเอื้อเฟื้อตลอดเวลา บางขณะก็มีโลภะ และบางขณะก็มีโทสะ เราอาจจะภูมิใจในกรรมดีของเรา และคิดว่าเราสำคัญ เราอยากเป็นที่นิยมของผู้อื่น เราไม่อยากให้คนอื่นมองข้ามเราไป เราอาจหวังสิ่งตอบแทนในกรรมดีของเรา เช่น คำยกย่องสรรเสริญ ขณะนั้นๆ ไม่ใช่ความเอื้อเฟื้อ เราคิดถึงตัวเอง ในทำนองเดียวกันโทสะ อาจเกิดได้ขณะที่เรากำลังช่วยเหลือผู้อื่น โทสะก็มีอาการและระดับต่างๆ กัน อาจจะหยาบ เช่น ความโกรธ ความเกลียด หรืออาจจะละเอียด เช่น ความไม่พอใจเล็กๆ น้อยๆ หรือ ความอึดอัด ซึ่งเราแทบไม่ได้สังเกต เราพร้อมที่จะไม่พอใจ เมื่อสิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปอย่างราบรื่น ตามที่เราอยากให้เป็น และนี่ไม่ได้เกิดขึ้นแล้วเกิดขึ้นอีกหรอกหรือ ความไม่พอใจอาจเกิดขึ้น เมื่อเราชักจะเหนื่อยขณะที่เราพากเพียร แม้ในขณะที่เรากำลังช่วยเหลือผู้อื่น พระธรรมของพระผู้มีพระภาค สอนให้เรารู้ความละเอียดของอกุศลในขั้นต่างๆ มากขึ้น