แบ่งปันสิ่งที่บันทึกจากชั่วโมงพื้นฐานพระอภิธรรม 12 พ.ค. 2556

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น

ขออนุญาติแบ่งปันสิ่งที่บันทึกจากชั่วโมงพื้นฐานพระอภิธรรม 12 พ.ค. 2556 ครับ

-ยังหลับอยู่ เพราะยังมีกิเลส

-ธรรมทุกประการใหม่หมดในสังสารวัฏฏ์ ไม่มีอันเก่ากลับมาเกิดอีก

-ธรรมมีจริง มีเพียงอาศัยระลึกให้รู้ว่ามี

-ตรัสรู้ คือ การเข้าใจ ประจักษ์แจ้งความจริงของสิ่งที่มีในขณะนี้

-สิ่งที่มีในขณะนี้ เกิดแล้วดับ นับไม่ถ้วน แม้เห็น และมีคิดนึก ณ ขณะนี้ แต่ก็มีความจริงที่เกิดดับมากมายโดยไม่รู้ เช่น ปัญจทวารวัชชนจิต ซึ่งเป็นวิถีจิตแรกก่อนที่จะมีการได้ยินเกิดขึ้น เป็นต้น จึงทราบได้ว่าปัญญาที่รู้ รู้น้อยเท่าไร

-การเป็นพุทธ คือ การตรัสรู้ ถ้าไม่ใช่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า รู้เช่นนี้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นจึงสามารถรู้เท่าที่รู้ได้ ซึ่งเป็นความต่างกันของ พระสัพพัญญูพุทธะ พระปัจเจกพุทธะ และ พระอนุพุทธะ

-ผู้ที่ตื่น คือ ตื่นจากความเท็จ การลวงของความเป็นสัตว์ บุคคล ตัวตน

-ผู้ที่เบิกบาน คือ ปัญญาที่สามารถเห็นถูก เข้าใจถูก จากความไม่รู้ เป็นความรู้

-ยากหรือไม่ที่จะได้ยินได้ฟังความจริง? ถ้าไม่ได้ฟัง จะเบิกบานได้อย่างไร แต่เป็นวาระพิเศษ สมัยพิเศษ ที่จะได้ยินได้ฟังความจริง ที่ทำให้เบิกบาน

-ภัยภายในที่สุด คือ กิเลส เพราะเกิดเมื่อใด ก็ทำร้ายทันที

-ถ้ารู้ว่าเป็นธรรม เดือดร้อนไหมว่ามีใครทำร้าย แต่จริงๆ คือ ธรรมที่เกิดขึ้น และดับไปทีละหนึ่งๆ ได้ยินได้ฟังความจริง ดีกว่า ไม่รู้ และคิดว่า ทุกอย่างเที่ยง ชื่นชมในพระภาษิต เพราะได้ยิน ได้ฟังความจริง เข้าใจความจริง มั่นคงขึ้นตามลำดับขั้นของปัญญา

-ถ้าเข้าใจความจริง ก็ไม่เดือดร้อน แต่เป็นผู้เบิกบานใจ เพราะความเข้าใจ ไม่ทำให้เดือดร้อนใดๆ ทั้งสิ้น

-เห็น ใครทำก็ไม่ได้ ใครทำเพียรก็ไม่ได้ แต่ทุกอย่างเกิดโดยเป็นอนัตตา

-ถ้าไม่เข้าใจ พระไตรปิฎกก็ไม่มีความหมายใด แต่ถ้าเข้าใจ พระธรรมทุกคำล้ำค่า เพราะทรงแสดงโดยมีความหมายละเอียดลึกซึ้ง

-เป็นความผิดของคนพูดไม่จริงหรือไม่ ที่เชื่อเขา? ผิดที่คนพูด หรือ คนเชื่อเพราะคนที่สะสมความเห็นผิดมาก็พูดตามที่เห็นผิด

-"คำใดเป็นคำจริง คำนั้นทั้งหมดเป็นวาจาของพระองค์" วาจาสัจจะ เป็นพุทธพจน์ เพราะแสดงถึงสิ่งที่มีจริง ให้เข้าใจได้ ว่าสิ่งที่ได้ฟังละเอียดขึ้นๆ เป็นความจริงหรือไม่ ผู้ละเอียดในการศึกษาจึงมีความเข้าใจที่เจริญขึ้น

-เข้าใจเพียงเรื่อง (คิดเรื่องของธรรม) ก็เหมือนกับได้ยินได้ฟังเพียงฝัน (ไม่ได้ตื่น คือ มีลักษณะของความจริงกำลังปรากฏขณะนี้ แต่ไม่ได้รู้ความจริงตามที่แสดง)

-การศึกษาธรรมโดยติดชื่อ ชื่อนั้นก็จะบดบังการเข้าใจ โดยเป็นการคิดชื่อต่างๆ กว่าที่จะรู้จัก "นายช่างผู้สร้างเรือน" (โลภะ หรือ ตัณหา) ได้ ก็เป็นเรื่องยากเพราะว่าลึกซึ้ง เพราะแม้ขณะนี้มีอยู่ ก็ไม่รู้

-โลภะ ทรงแสดงไว้ ละเอียด หลายแง่มุม เช่น เมื่อติดข้อง แล้วก็แสวงหา (เดินไปยังไม่รู้ว่าคือ แสวงหา) ได้มา (ก็เป็นโลภะ ก็เพื่อ) เสวย หรือ บริโภค (แล้วก็ยังเพื่อ) เก็บรักษาไว้ (ก็เป็นโลภะเช่นกัน) และเก็บไว้ก็เพื่อ สละ (ซึ่งหมายถึง สละด้วยความหวังที่จะได้ เช่น ดอกไม้ได้มาด้วยสละเงิน โลภะสละสิ่งที่เก็บรักษาไว้เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ) ถ้าไม่มีปัญญาก็ไม่ทราบว่า การซื้อขาย ไม่ใช่การให้ ถ้าไม่ได้เข้าใจความจริง ไม่รู้ความจริง ก็ไม่รู้ว่า ไม่ได้สละอะไรเลย เพราะหวัง

-พระธรรมนั้นละเอียด เพราะทรงแสดงไว้ลึกซึ้ง และธรรมปะปนกันไม่ได้ สุตตพุทธะ (ผู้รู้ ผู้ตื่นโดยความเป็นพหูสูตร คือ ฟังธรรมเข้าใจธรรม) แม้พหูสูตรก็มีหลายระดับ คือ การรู้เรื่องของธรรม ทรงจำไว้ได้ แต่ยังเข้าใจไม่ถ่องแท้ก็มี เช่น พระโสดาบันผู้เป็นพหูสูตรทรงจำไว้ทั้งส่วนที่ตนรู้แล้ว และส่วนที่ไม่รู้ แต่พระโสดาบันก็ไม่เข้าใจธรรมของพระสกทาคามี เป็นต้น เพราะฉะนั้นสูงสุดของความเป็นพหูสูตร ก็ต้องเป็นพระอรหันต์ เพราะ เป็นผู้เข้าใจธรรมโดยไม่ติดขัด สำหรับพวกเรา ก็คือ ยังไม่สามารถเป็นสุตตพุทธะได้ เพราะ"ไม่ได้เข้าใจ คำที่พูดเลย"

-ทั้งหมดที่ได้ฟัง ก็เพื่อรู้ตามความจริงว่าเป็นสิ่งที่มีจริง ไม่ใช่เรา

ขออนุโมทนาท่านอาจารย์ อาจารย์วิทยากรทุกท่าน และท่านผู้ร่วมสนทนา