ความกลัว ถูกจัดลงในเจตสิกข้อใดครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ความกลัวเป็นสภาพธรรมที่มีจริง ขณะนั้น มีความรู้สึก เวทนาเจตสิก ที่ไม่สบายใจ

ที่เป็นโทมนัสเวทนา ซึ่ง โทมนัสเวทนา เกิดกับจิตที่เป็นโทสมูลจิตเท่านั้น อัน

มีโทสเจตสิกเกิดร่วมด้วย เพราะฉะนั้น ขณะที่กลัว จึงกล่าวได้ว่า เป็นโทสมูลจิต

จิตที่เป็นโทสะ ที่มี โทสเจตสิกเกิดร่วมด้วย

องค์ธรรมของความกลัว จึงเป็น โทสเจตสิก ครับ

ขออนุโมทนา

อย่างนั้น ช่วงที่ จิตมีโมหะ จะเกิดเวทนาอะไรครับ

เรียนความเห็นที่ 2 ครับ

โมหมูลจิตเกิดกับ อุเบกขาเวทนาเท่านั้น ครับ

โทสเจตสิก ในลักษณะความโกรธเคืองทำไมถึงระงับความกลัวได้คะ

(สังเกตจากคนทั่วไปและตัวเองค่ะ)

อย่างเช่น คนที่กลัวสุนัขขู่ แต่อยู่ๆ รู้สึกโกรธสุนัขขึ้นมา กลายเป็นไม่กลัว เดินดุ่มๆ ไปหาสุนัขที่กำลังขู่ จะเอาอะไรขว้าง จนสุนัขกลัววิ่งหนีไปเลย

เรียนความเห็นที่ 4 ครับ

สภาพธรรมที่เป็นโทสะ แสดงออกมาได้หลายลักษณะ ครับ ขณะที่กลัว ขณะนั้น

ก็เป็นโทสเจตสิก ที่เป็นโทสมูลจิตในขณะนั้น แต่ ขณะที่โกรธ ที่เป็นลักาณะของ

โทสเจตสิก ขณะนั้นก็มีลักษณะ ขุ่นใจ ไม่สบายใจ โดยไม่ต้องกลัว แต่ การไม่กลัว

ไม่ได้หมายความว่า จะไม่ใช่โทสะ เพราะ ขณะที่โกรธ จะทำร้ายสุนัข ขณะนั้นขุ่นใจ

โดยไม่ต้องกลัวก็ได้ ครับ ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ก็เป็นเครื่องยืนยันแล้วว่า สิ่งที่มีจริงๆ เป็นธรรม โดยที่ไม่ได้อยู่ในตำราเลยแต่มีจริงๆ

ในชีวิตประจำวัน แม้แต่ที่กล่าวถึงความกลัว ก็มีจริงๆ ซึ่งปกติส่วนใหญ่ก็มีความกลัว ตลอด

จนถึง ตกใจหวาดสะดุ้ง อยู่แล้วมากบ้างน้อยบ้าง ตามความเป็นไปของแต่ละคนซึ่งเป็นแต่

ละหนึ่ง แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่า นี้คือธรรม จนกว่าจะได้ฟังพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ทรงแสดง ขณะที่เกิดความกลัว นั้น ไม่สบายใจ ไม่พอใจไม่มีความแช่มชื่นแห่งจิต

ความเป็นจริงนี้ใครๆ ก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้เป็นจริงอย่างไรก็เป็นจริงอย่าง นั้น เพราะฉะนั้น

แล้วขณะที่กลัวจึงเป็นความเกิดขึ้นแห่งอกุศลจิตประเภทที่มีโทสะเกิดร่วมด้วยนันเอง ครับ

...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

ความกลัวเป็นสภาพธรรมที่เป็นโทสะ เช่น ตกใจ ร้องไห้ น้อยใจ ก็เป็นโทสะ ค่ะ