เป็นกลาง

ผู้ที่ไม่ได้ศึกษาพระธรรม ย่อมไม่มีทางรู้ว่าธรรมนั้น แท้จริงก็คือชีวิตประจำวัน

สิ่งที่มีจริงหลากหลายที่กำลังปรากฏแล้วดับไปอยู่ตลอดเวลา สิ่งที่มีจริงคือธรรม ปรา

กฏได้เพียงทีละอย่าง เห็น ได้ยิน เสียง เย็น อิจฉา ตระหนี่ เมตตา ชอบ ไม่พอ

ใจ ...และคิดนึก ชีวิตตามความเป็นจริงหลังเห็น หลังได้ยิน กุศล หรืออกุศลก็เกิดต่อ

ทันทีตามการสะสม แต่เพราะความไม่รู้ที่สะสมมายาวนาน อกุศลย่อมเกิดมากกว่ามาก

นี่คือชีวิตประจำวัน ธรรมฝ่ายดี และธรรมฝ่ายไม่ดี แต่เมื่อไม่มีความเข้าใจธรรมก็พูด

แต่สิ่งที่ไม่รู้จัก การมีชีวิตอยู่รวมกันบางครั้งก็มีการแบ่งแยกฝ่ายโน้น ฝ่ายนี้ ซึ่งตาม

จริงก็เป็นฝ่ายดี และฝ่ายชั่ว ธรรมฝ่ายดีที่เป็นกุศล และธรรมฝ่ายชั่วที่เป็นอกุศล

แล้วมีผู้กล่าวว่าตนเป็นฝ่าย เป็นกลาง ฝ่ายเป็นกลางว่าโดยสภาพธรรมแล้วคืออะไร

การเกิดมามีชีวิตที่อยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว เป็นกลุ่มคนมากขึ้นๆ จนเป็นประเทศชาติ

สภาพธรรมตามความเป็นจริงนั้น พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมทั้ง

หมดแบ่งเป็น กุศลธรรม อกุศลธรรม และที่ไม่ใช่กุศล และอกุศล ที่เหลือทั้งหมด

เป็นอัพยากตธรรม ซึ่งได้แก่วิบากจิต กิริยาจิต และรูป... เพราะฉะนั้นความเป็นผู้ตรง

ต่อสภาพธรรม จะเป็นฝ่ายดี หรือฝ่ายชั่ว หรือจะเป็นฝ่ายรูป กิริยาจิต วิบากจิต... ดัง

นั้นการเลือกฝ่าย จึงควรพิจารณาด้วยความละเอียดรอบคอบว่าจะเลือกฝ่ายใด พระ

อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงโทษของฝ่ายอกุศลไว้ ไม่ควรประมาทอกุศลแม้

เพียงเล็กน้อย เพราะเมื่อสะสมไว้จนมีกำลังก็สามารถกระทำอกุศลกรรม ซึ่งนำไปสู่

ทุคติได้ ไม่มีใครหนีกรรมของตนไปได้พ้น แต่ธรรมฝ่ายดี ฝ่ายกุศลต่างหากที่ควร

เลือก เพราะธรรมฝ่ายดีไม่เคยให้โทษใครเลย ให้ผลเป็นสุขเสมอ สูงสุดก็นำไปสู่

ความพ้นทุกข์ทั้งปวง ไม่ต้องเกิดอีกเลย คือกุศลธรรมที่สูงสุด อรหัตตมรรค ดับอกุศล

กิเลสทั้งหมดเป็นสมุจเฉท

... กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ อย่างยิ่งค่ะ...