แสงธรรมสาดส่องที่เวียดนาม 3

2 ก.ย. 56

วันนี้เป็นวันชาติเวียดนาม ตรงกับวันถึงแก่อนิจจกรรมของท่านประธานาธิบดีโฮจิมินห์ วีรบุรุษของเวียดนาม เป็นวันหยุดราชการด้วย จึงได้เห็นธงชาติเวียดนามสีแดง มีดาวเหลืองตรงกลางปลิวไสวตามถนน พร้อมกับธงสีแดงมีรูปค้อนเคียวประดับตามเสาไฟฟ้าเกือบตลอดทาง

พวกเราพากันไปเที่ยวชมเมืองกู๋จี เมืองของเวียดกงกลางเวียดนามใต้ ซึ่งห่างจากเมืองโฮจิมินห์ซิตี 80 กม. เพื่อไปดูอุโมงค์ยาว 250 กม. มี 3 ชั้น ที่ขุดขึ้นเป็นเมืองใต้ดินเพื่ออยู่อาศัยให้พ้นภัยจากผู้รุกราน ผลิตอาวุธ และประกอบกิจกรรมทุกอย่าง รวมทั้งฆ่าศัตรูด้วย ได้เห็นความชาญฉลาดในการหาวิธีพรางตัวไม่ให้ศัตรูสังเกตเห็น และความพยายามของศัตรูที่จะทำลายล้างฝ่ายตรงข้ามให้ได้ โดยไม่ต้องรู้จักกัน แต่ต่างฝ่ายต่างถูกปลูกฝังให้เกลียดชังกันด้วยอุดมการณ์ที่ต่างกัน แม้ดูเหมือนจะมีจุดประสงค์เหมือนกัน คือ ต้องการช่วยให้ประชาชนพ้นจากความยากจน อดอยาก หิวโหย จนกระทั่งอยู่ดีมีสุข ฝ่ายคอมมิวนิสต์ก็คิดว่า ถ้าไม่มีใครเป็นเจ้าของทรัพย์สินทั้งหมด เอามารวมกัน ทำงานด้วยกัน แล้วแบ่งผลประโยชน์เท่าๆ กัน ก็คงไม่มีใครรวยหรือยากจน อดอยาก หิวโหย ส่วนฝายประชาธิปไตยก็คิดว่า ให้ทุกคนทำมาหากินตามความสามารถ แล้วได้รับผลประโยชน์ตามความสามารถนั้น โดยประชาชนทุกคนมีส่วนร่วมในการปกครองประเทศผ่านตัวแทนที่แต่ละคนเลือกเข้าไปให้บริหาร ออกกฎหมาย ให้ความยุติธรรมอย่างเสมอภาคกัน แต่ทั้ง 2 ฝ่ายต้องการให้ตัวเองเป็นใหญ่ เหลืออยู่ฝายเดียวในโลก จึงทำการสู้รบเข่นฆ่ากัน จนลืมว่าประชาชนที่ต้องการช่วยเหลือให้พ้นจากความยากจนนั้นจะยิ่งเดือดร้อนจากภัยสงคราม จนกระทั่งถึงกับเสียชีวีตเป็นจำนวนมาก หรือถือว่าได้ช่วยให้พ้นจากความยากจนในโลกนี้แล้ว โดยไปเกิดเป็นคนใหม่ในโลกหน้า จะรวยหรือจน ผู้นำคนใหม่ในโลกหน้าก็คงหาทางช่วยเหลือต่อไป

ระหว่างทางเดินไปทดลองลอดอุโมงค์ยาวประมาณ 10 เมตร ไกด์บรรยายการใช้กับดักศัตรูชนิดต่างๆ (ประยุกต์มาจากกับดักสัตว์) ให้ฟัง ก็เลยคิดถึงอกุศลวิตกของผู้สร้างเครื่องมือต่างๆ ของทั้ง 2 ฝ่าย ฝ่ายผู้รุกรานก็คิดหาเครื่องมือที่สามารถทำลายล้างได้สูง คือทั้งเผาทำลายสถานที่และฆ่าคนเป็นจำนวนมาก ส่วนผู้ตั้งรับก็คอยแอบซุ่มฆ่าศัตรูอย่างเงียบๆ ทีละคนให้ตายอย่างทรมาน น่าสงสารที่อกุศลมีกำลังจนกระทั่งทำอกุศลกรรมหนักอย่างนี้ ซึ่งแน่นอนว่าต้องได้รับอกุศลวิบากในอนาคต ทำให้เมื่อพ้นจากอบายภูมิแล้ว ถ้าได้เกิดเป็นมนุษย์ก็จะประสบภัยพิบัติในรูปแบบต่างๆ

ทั้งหมดนี้เพราะประพฤติฏิบัติตามตามผู้นำที่ยังมีกิเลส ยังมีโลภะ โทสะ โมหะ ยังมองไม่ขาด ไม่มีสัพพัญญุตญาณ คือรู้แจ้งแทงตลอดในสิ่งทั้งปวง มองทุกอย่างตามที่เป็นจริงๆ อย่างพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ทรงรู้แจ้งโลก เป็นผู้ไกลจากกิเลส สมกับทรงเป็นศาสดาเอกของโลก ที่ทรงสอนทุกอย่างในชีวิตประจำวัน ทรงสอนให้เชื่อกรรมและผลของกรรม ให้ผู้ประพฤติปฏิบัติตามคำสอนได้รับประโยชน์ทั้งโลกนี้ คือ อยู่ดีมีสุข ไม่ยากจน ถ้าขยันทำงาน รู้จักเก็บทรัพย์ที่หามาได้ คบกัลยาณมิตร ตั้งตนไว้ชอบ ไม่ตกอยู่ในอบายมุข ประโยชน์โลกหน้า คือเมื่อตายไปแล้วไปสวรรค์ และประโยชน์สูงสุด คือพ้นจากทุกข์ทั้งปวงไม่ต้องเวียนว่ายตายแล้วเกิดอีกเลย

เรื่องราวการสู้รบต่างๆ ในเวียดนามก็ผ่านไปหมดแล้ว เหลือไว้แต่เพียงความทรงจำของผู้ผ่านเหตุการณ์นั้นๆ ซึ่งถ้าไม่คิดถึงก็เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นในโลก แม้แต่เมืองกู๋จี สมรภูมิเลือดที่เป็นที่ตายของทหารชาติต่างๆ มากมาย ก็เปลี่ยนเป็นป่าโปร่งร่มรื่น มีบ่อน้ำหลายแห่งซึ่งคือหลุมระเบิดจากเครื่องบินบี 52 ซึ่งถ้าไม่รู้มาก่อน ก็จะคิดว่าเป็นบ่อน้ำธรรมดา ความคิดเป็นเท้าของโลกจริงๆ คิดกลับไปในอดีต ซึ่งหายไปหมดแล้วก็ได้ หรือคิดถึงอนาคต ซึ่งอาจจะไม่มีอย่างที่คิดก็ได้ แม้จะทรงแสดงว่า ความคิดก็เป็นสภาพธรรมอย่างหนึ่ง ซึ่งเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเขา แต่เพราะยังไม่มีสัญญา ความจำที่มั่นคง จึงลืมเสมอว่า ทุกอย่างเป็นธรรมะและเป็นอนัตตา

ตอนบ่ายได้ร่วมฟังการสนทนาธรรม ตอนท้ายของการสนทนาในวันนี้ ผู้ฟังชาวเวียดนามกล่าวสรุปว่า ผู้มาฟังธรรมะหวังว่า ท่านอาจารย์จะบอกวิธีปฏิบัติ และนำไปปฏิบัติที่บ้าน แต่เมื่อฟังมา 3 วัน ก็รู้ว่าที่เคยเรียนธรรมะมานั้นผิดทั้งหมด รู้แล้วว่า ต้องเริ่มด้วยความเข้าใจว่า ทุกอย่างเป็นธรรมะ และธรรมะทั้งหลายเป็นอนัตตา

ขอกราบอนุโมทนาท่านอาจารย์ที่อดทนพร่ำสอนบ่อยๆ เนืองๆ กับผู้สนใจ ไม่ว่าจะเป็นใคร ที่ไหน เมื่อไร เพื่อให้เขาได้เข้าใจความจริง อย่าง 2 วันนี้ท่านอาจารย์รับประทานกลางวันเสร็จก็รีบมาสนทนาธรรมกับภิกษุที่มาคอยที่โรงแรม แล้วก็ไปสนทนาที่ห้องประชุมต่อ ไม่ได้หยุดพักเลย แต่สีหน้าท่านก็ดูปีติ ที่มีผู้สนใจและเข้าใจเพิ่มขึ้น สาธุ สาธุ สาธุ