ผู้ศึกษาธรรม แต่ตาบอด ก็ชื่อว่าไม่เห็นธรรม

ท่านทั้งหลายมีความเห็นอย่างไร ก็ขนาด จำภพชาติได้ ตั้งหลายชาติ ยังไม่อาจบรรลุธรรม ทั้งที่ก็เห็นว่าแม้เป็นเทพที่ยิ่งใหญ่ ก็เวียนกลับมาสู่ความเป็น อย่างนี้ (สัตว์) จากสัตว์ ก็ไปสู่ มนุษย์ เทพ ความรู้สึกหวั่นไหวต่อความตาย อันต้องเคลื่อนไปสู่อบายก็ทราบอยู่ ทั้งก็จำความเห็นนั้นได้ นิสัยแห่งสัตว์ต่างๆ ที่เวียนไป ก็จำได้ ทั้งรู้ เห็น มากๆ กว่า ท่านทั้งหลายก็ยังละไม่ได้ก็ยังชื่อว่า ตาบอด นับประสา อะไรกับผู้ศึกษาธรรม ที่ไม่รู้ไม่เห็น พูดอยู่กับตำรา อ้างผิดบ้าง ถูกบ้าง ส่วนใหญ่ ก็เชื่อกันเป็น ตุ เป็น ตะ ว่า ธรรมที่ตนเห็น ได้ยิน ถูกทางแล้ว น่าสงสารจริงแล้วหนทางใด จักละ ได้เล่า ท่านช่วย กันคิดที การบรรลุธรรม ไม่ได้อยู่ที่การจำพระธรรมได้มาก แน่ แน่ เลย