สนทนาธรรมที่เดอะวินเทจ โฮเตล เขาใหญ่ [ครั้งที่ ๑]

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

วันจันทร์ที่ ๒๓ และ วันอังคารที่ ๒๔ ธันวาคม ๒๕๕๖ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ และคณะวิทยากร ได้ไปสนทนาธรรมที่ เดอะวินเทจ โฮเต็ล เขาใหญ่ จ.นครราชสีมาด้วยกุศลศรัทธาของคุณแสงมณี ชิงดวง สมาชิกชมรมบ้านธัมมะ มศพ. ลำดับที่ ๑๔๓๗

วันนี้ วันที่ ๒๓ ธันวาคม ๒๕๕๖ เป็นการสนทนาธรรม วันแรก เริ่มเวลา ๑๖.๐๐ น. ถึง ๑๘.๐๐ น. เป็นการสนทนาในกลุ่มเล็กๆ ในบรรยากาศที่สบายๆ เป็นกันเอง ท่านอาจารย์ได้เน้นย้ำถึงสิ่งที่จะต้องศึกษาให้เข้าใจ ก็คือ สิ่งที่มีจริงๆ ในชีวิตประจำวัน ซึ่งไม่เคยรู้มาก่อนว่าเป็นธรรม และก็เป็นโอกาสที่ดีอย่างยิ่งที่สมาชิกชมรมบ้านธัมมะ มศพ. ที่เดินทางมาครั้งนี้ มีสมาชิกใหม่หนึ่งท่าน ที่เคยไปปฏิบัติธรรมในสายต่างๆ มาแล้ว มีโอกาสได้พบและสนทนาธรรมกับท่านอาจารย์เป็นครั้งแรก ในระหว่างที่สนทนา ท่านอาจารย์ได้ย้อนถามให้ได้คิดในหลายๆ ประเด็น ซึ่งเป็นประโยชน์มาก ทำให้ผู้ฟัง ได้คิดพิจารณาไตร่ตรองตาม ลึกซึ้งเป็นอย่างยิ่ง

ข้าพเจ้าก็ได้ร่วมฟังอยู่ด้วย ขออนุญาตประมวลเป็นการเก็บเล็กผสมน้อย มาฝากสำหรับผู้ศึกษาพระธรรมร่วมกันทุกๆ ท่านได้พิจารณาร่วมกัน ดังต่อไปนี้ .-

-ฟังให้เข้าใจในสิ่งที่กำลังฟัง ได้ฟังในเรื่องใดก็ให้เข้าใจในเรื่องนั้น

-ที่ว่าเป็นเราทั้งแท่งตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า แท้ที่จริงเมื่อกระทบสัมผัส ก็เพียงแข็ง แข็ง เป็นสภาพธรรมที่มีจริงๆ ไม่ใช่เรา

-การฟังพระธรรม ยากแสนยากที่จะเข้าใจ ซึ่งจะต้องฟังและไตร่ตรองให้เข้าใจจริงๆ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงอนุเคราะห์ให้สัตว์โลกได้ฟังความจริง เข้าใจถูกเห็นถูกเป็นปัญญาของตนเอง

-สิ่งที่มีจริงๆ ใครๆ ก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ สิ่งที่มีจริงๆ นั้น มีเยอะมาก แสดงให้เห็นถึงความหลากหลายของสภาพธรรมซึ่งเป็นจริงแต่ละหนึ่งๆ

-ก่อนฟังพระธรรม ไม่เข้าใจอะไรเลย แต่พอได้ฟังแล้ว ความเข้าใจถูกเห็นถูกก็จะค่อยๆ เจริญขึ้น

-การสนทนาธรรม การฟังธรรม เป็นมงคล เป็นเหตุแห่งความเจริญขึ้นของปัญญาอย่างแท้จริง

-อกุศลเกิดขึ้นเป็นไปมากในชีวิตประจำวัน เห็นอะไรก็ติดข้อง รับประทานอาหาร ก็เป็นไปกับด้วยอกุศล อกุศลเกิดก็เกิดไป ตามเหตุปัจจัย เป็นคนละส่วนกันกับขณะที่เป็นกุศล

-อกุศล เกิด ก็ไม่สงบแล้ว

-จะเข้าใจถูกเห็นถูกได้อย่างไร เมื่อไม่ได้ฟังพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง

-เห็น มีจริงๆ ไหม? เห็นมีจริงๆ เห็นเกิดจริงๆ ถ้าไม่เกิด ก็ไม่เห็น นี้คือการเริ่มต้น ทุกสิ่งที่ปรากฏ สิ่งนั้นต้องเกิดขึ้น

-คิด เมื่อวานนี้ เหลือไหม? ไม่เหลือเลย เพราะเกิดแล้วดับแล้ว ขณะนี้ มีคิดใหม่ ซึ่งไม่ใช่คิดเมื่อวานนี้

-คิด มีจริงๆ แต่เพราะไม่ได้เข้าใจธรรม จึงมีการสำคัญว่าเป็นเราคิด จนกว่าจะได้ฟังพระธรรมให้เข้าใจจริงๆ

-ธรรม เป็นธรรม ไม่ใช่เรา ไม่มีใครเป็นเจ้าของ บังคับบัญชาไม่ได้ บังคับให้ปัญญาเกิดไม่ได้ บังคับให้สติเกิดไม่ได้ แต่ธรรมเกิดขึ้นเป็นไปตามเหตุปัจจัย

-ได้ยิน ไม่ใช่เสียง ไม่ใช่หู แต่เพราะอาศัยเสียง และหู ได้ยินจึงเกิดขึ้นได้

-โกรธ เกิด เพราะมีเหตุให้ความโกรธเกิดขึ้น แสดงถึงธรรมว่ามีจริงๆ เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย

-สิ่งที่ผิด ก็เป็นสิ่งที่ผิด จะเปลี่ยนแปลงให้เป็นถูก ไม่ได้ เพราะผิด ก็เป็นผิด เป็นอย่างอื่นไม่ได้

-ไม่รู้ เมื่อใด ก็ไม่ดี เมื่อนั้น

-ธรรม เปิดเผย จริง ตรง ก็แล้วแต่ว่าใครจะอาจหาญร่าเริงที่จะได้เข้าใจความจริงนั้น

-ไหนๆ ก็มาฟังพระธรรมแล้ว ก็ขอให้ได้เข้าใจในสิ่งที่กำลังฟัง ตามความเป็นจริง

-มีหรือที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะให้ในสิ่งผิดๆ จะให้ในสิ่งที่เป็นโทษ จะให้ไม่รู้? เป็นไปไม่ได้เลย

-ไม่รู้อะไรเลย แล้วไปปฏิบัติ ปฏิบัติด้วยความไม่รู้ ผิดตั้งแต่ต้นแล้ว จะทำให้มีความเข้าใจถูกเห็นถูกได้อย่างไร

-บอกว่าชวนกันไปปฏิบัติธรรม นั่น เป็นการชวนกันไปปฏิบัติอะไรก็ไม่รู้ ด้วยความสำคัญผิดว่าเป็นกุศล

-ไหว้ปลาทอง ไหว้ปลาไหล ไหว้ต้นกล้วย ผิด เป็นอกุศลศีล เพราะการไหว้ ควรจะไหว้บุคคลผู้ควรแก่การเคารพกราบไหว้เท่านั้น

-ฟังพระธรรม คือ ฟังคำที่บุคคลผู้ประเสริฐที่สุด ทรงแสดง ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ เทวดา พรหม ก็เข้าไปเฝ้าพระองค์ เพื่อจะได้เข้าใจความจริง จากที่ไม่เคยรู้มาก่อน

-พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงพระธรรม ตลอด ๔๕ พรรษา ทั้งหมดเพื่อประโยชน์แก่ผู้ฟังผู้ศึกษาอย่างแท้จริง ผู้ที่ได้ฟัง มีความเข้าใจถูกเห็นถูก ก็เป็นปัญญาของผู้นั้น

-พระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงโดยละเอียด โดยประการทั้งปวง เพื่อให้เข้าใจถูกเห็นถูกว่า มีแต่ธรรมแต่ละอย่างๆ เท่านั้น ไม่มีเรา

-สภาพธรรมที่เกิดแล้วไม่รู้อะไรเลย เช่น สี เสียง กลิ่น เกิดแล้วไม่รู้อะไรเลย ก็เป็นรูปธรรม ส่วนสภาพธรรมใดที่เป็นสภาพรู้ เช่น เห็นได้ยิน ได้กลิ่น เป็นต้น ก็เป็นนามธรรม

-รูปธรรม เป็นรูปธรรม รูปธรรมไม่สามารถกระทำทุจริตกรรมใดๆ ได้ แต่ที่มีการกระทำทุจริตกรรม เพราะมีจิตและเจตสิก

-จิตเป็นสภาพธรรมที่มีจริงๆ เป็นใหญ่เป็นประธานในการรู้แจ้งอารมณ์ ที่จิตหลากหลาย ส่วนหนึ่งเพราะเจตสิกธรรมที่เกิดร่วมด้วย

-ถ้ามีความเป็นมิตร เป็นเพื่อนทีดีต่อกัน ก็ย่อมจะให้ในสิ่งที่ดีที่สุด คือ ให้ความจริง ไม่ใช่ให้คำเท็จ

-ขวนขวายกระทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น เป็นกุศลศีล เป็นความประพฤติที่ดีงาม

-อกุศล เป็นสิ่งที่จะประมาทไม่ได้ ควรอย่างยิ่งที่จะได้ทำดีทุกโอกาสที่มีมาถึง เพราะเพียงชั่วขณะที่กุศลจิตเกิด อกุศลจิตย่อมเกิดขึ้นไม่ได้

-จะพูดคำที่ไม่รู้จัก หรือจะเข้าใจธรรม?

-บางคนสวดมงคลสูตร คล่อง ตั้งแต่ต้นจนจบ เริ่มต้นว่า อเสวนา จ พาลานัง (การไม่คบคนพาล เป็นมงคล) แต่ยังคบคนพาล แล้วประโยชน์อยู่ตรงไหน

-ถ้าไม่มีพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วใครจะช่วยให้เบาบางจากความไม่รู้และความติดข้อง

-ใครคือบุคคลผู้ควรเคารพนับถืออย่างสูงสุด? พระสัมมาสัมพุทธเจ้า / ฟังคำที่พระองค์ทรงแสดง ตรงไหม? ตรง / แล้วไปปฏิบัติอะไรในสิ่งที่พระองค์ไม่ได้ทรงแสดง ตรงไหม? ไม่ตรง

-เข้าใจ เพื่ออะไร? เพื่อจะได้ประพฤติปฏิบัติตามที่เข้าใจ ความเข้าใจถูกเห็นถูก เกื้อกูลให้ได้กระทำในสิ่งที่ถูก ไม่นำไปในทางผิด

-เมื่อได้เกิดมาเป็นมนุษย์แล้ว สิ่งที่ประเสริฐสูงสุด คือ ขอให้ได้ฟังและเข้าใจพระธรรมตามความเป็นจริง.

ขอเชิญติดตามต่อในครั้งที่ ๒ ได้ ที่ (เว็ปไซต์ dhammahome) นี่ เร็วๆ นี้

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ