“เป็นเรา-ที่ได้ยิน” กับ “เป็นธรรมะ-ที่ได้ยิน”

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

แสดงธรรมโดย ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์

เข้าใจว่าที่กำลัง ”เห็น” ”เป็นเรา” บางคน อาจจะ กำลัง “คิดนึก” ไม่มีใคร ห้าม ความคิดนึก ทุกคน “คิดนึก” ตลอด เรา กำลัง “คิดนึก” ถึงใคร ถึงเรื่องนั้น ถึงเรื่องนี้ อาจจะ เป็นเรื่องที่อ่านในหนังสือพิมพ์ ในวารสาร ดูทีวี โทรทัศน์ ก็ ”คิด” ไปได้ต่างๆ หรือ แม้แต่ ในขณะนี้ ที่ กำลัง”นั่งอยู่” ทุกคน ก็ ”คิด”

แต่ว่าก่อนที่จะได้ฟัง พระธรรม ”เป็นเรา” ทั้งหมดที่ ”เห็น” ที่กำลัง ”คิด” ด้วย

แต่ถ้ารู้ว่าคำว่า “ธรรมะ” หมายความถึง “ทุกสิ่งที่มีจริง” เราเริ่ม เข้าใจแล้ว ว่า แม้แต่ “ความคิด” ก็เป็น”ธรรมะ” ชนิดหนึ่ง การเห็น ”ไม่ใช่เรา” เป็น”ธรรมะ” ชนิดหนึ่ง ขณะที่ กำลัง “ได้ยิน” ยาก ที่จะ ฟังพระธรรม แล้วก็ คล้อยตาม ว่า ”ไม่ใช่เรา” เป็นแต่เพียง”ธรรมะ” สภาพที่มีจริงอย่างหนึ่ง รู้สึก ยากแสนยากที่จะ เห็นอย่างนั้น เข้าใจอย่างนั้น

แต่ลองพิจารณาว่า ถ้าไม่มี เสียง กระทบ หู จะ ”ได้ยิน” ไหม ทำยังไง ยังไงให้เกิด ”ได้ยิน” ขึ้นมาได้ไหม ถ้าเสียง ไม่กระทบ หู

เพราะฉะนั้น “เสียง” เป็นธรรมะชนิดหนึ่ง ซึ่งกระทบ ”อื่น” ไม่ได้เลยนอกจาก “โสตะปสาทะ” ซึ่ง เป็น ”รูป” ชนิดหนึ่ง เป็น ”รูป” ที่มีลักษณะพิเศษ ในร่างกายของเรา ที่ สามารถจะ กระทบ เฉพาะ ”เสียง” ซึ่ง “รูปอื่น ที่ไม่ใช่ โสตะปสาทะ” กระทบ “เสียง” ไม่ได้เลย

ก็มองเห็น ค่อยๆ เห็นทีละน้อย ว่า “เสียง” ก็เป็นธรรมะอย่างหนึ่ง มีจริงๆ “โสตะปสาทะ” ก็เป็นรูป เป็นธรรมะชนิดหนึ่ง ที่มีจริงๆ เพราะฉะนั้น “ได้ยิน” ในขณะนี้ มีแน่ๆ แต่ว่า เคยคิดเคยเข้าใจว่า “เป็นเรา ได้ยิน”

ลองคิดดูสิว่า “เสียง” หมดไปแล้ว เพราะฉะนั้น “ได้ยิน” จะยัง ”ได้ยิน ต่อไปไม่ได้

เพราะฉะนั้น “เสียง เมื่อกี้นี้” ใครจะเก็บห่อเอาไว้ กลับมา ”ได้ยิน” อีกที ก็ไม่ได้ “จิตที่ได้ยินเสียง” ก็ดับไปแล้ว เพราะฉะนั้น “สิ่งที่ เกิดแล้ว ดับแล้ว” จะเป็นของเราได้ไหม จะเป็นเราจริงๆ ได้ไหม จะเป็นตัวตนได้ไหม

นี่คือ พระธรรม ที่พระผู้มีพระภาค ทรงแสวงหาตลอดระหว่างที่เป็นพระโพธิสัตว์ สี่ อสงไขยแสนกัป นี่อย่างเร็ว กว่าจะได้ ประจักษ์แจ้งจริงๆ ว่า “เป็นสภาพธรรมะ” หรือ เรา จะใช้ คำว่า ”ธรรมชาติ” ก็ได้ อย่างหนึ่งซึ่งมีจริง แล้วก็ไม่ควรที่จะ หลงยึดถือว่า “เป็นเรา” เพราะ ทุกอย่างเกิด เพราะเหตุปัจจัย แล้วดับหมด

เสียง ดับแล้ว ได้ยิน ดับแล้ว คิดนึกทีละคำ ทีละขณะ ก็ดับแล้ว เพราะฉะนั้น “มีอะไรบ้าง” ตั้งแต่เกิดมา รูปตอนเป็นเด็ก ก็ดับแล้ว สุข ทุกข์ ความป่วยไข้ ความเสียใจ ความดีใจ ตอนเป็นเด็ก ก็ดับหมดแล้ว หรือ แม้แต่ เมื่อวานนี้เอง ก็ไม่เหลือแล้ว หรือ แม้แต่ ขณะชั่วครู่ เมื่อกี้นี้เอง ก็ดับหมดแล้ว

นี่ก็แสดงให้เห็นว่า เราไม่ได้เข้าใจธรรมะตรงตามที่พระผู้มีพระภาค ทรงแสดง จนกว่าจะได้ศึกษาพระธรรมจริงๆ แล้วถ้า ศึกษาพระธรรมจริงๆ แล้วยังต้องเป็นผู้ที่เห็นประโยชน์ของ การที่จะรู้ ความจริงของตัวเอง

มิฉะนั้นแล้ว เราจะมีชีวิตอยู่ โดยที่ว่าเกิดมา ได้ยังไง ก็ไม่รู้ ตายไปแล้ว เป็นยังไง ก็ไม่รู้ เต็มไปด้วย ”ความไม่รู้” โดยตลอด

ถอดคำบรรยายโดย คุณ ใหญ่ราชบุรี

เชิญคลิกฟังคำบรรยายโดย ท่านอาจารย์สุจินต์ได้ที่นี่ครับ

เป็นธรรมะ ไม่ใช่เรา

ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ธรรมเป็นธรรม ไม่ใช่สัตว์บุคคลไม่ใช่ตัวตน ได้ยินเป็นได้ยิน เป็นธรรมที่เกิดเพราะเหตุปัจจัย แต่เพราะไม่เข้าใจถูกเห็นถูกตามความเป็นจริง จึงหลงยึดถือว่าเป็นเราที่ได้ยิน หนทางที่จะทำให้ค่อยๆ ขัดเกลาละคลายความไม่รู้และความเห็นผิดที่ยึดถือธรรมว่าเป็นตัวตนเป็นสัตว์เป็นบุคคล ก็คือหนทางแห่งการอบรมเจริญปัญญา ค่อยๆ สะสมความเข้าใจถูกเห็นถูกไปทีละเล็กทีละน้อย ครับ

...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

กราบอนุโมทนาที่ท่านอาจารย์ทั้งสองได้อธิบายพระธรรมที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง

สาธุ

ขอขอบพระคุณ

ขออนุโมทนา

ธัมมะเกิดเพราะนามรูป (เหตุปัจจัย)

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาครับ