ถ้าไม่มีการเกิดเลย ภาระก็ไม่มี

ถ้าเข้าใจภาระ แล้วจะชอบภาระไหม อบรมความเห็นถูกเข้าใจถูกในสิ่งที่มีจริงที่กำลังปรากฏ จนปัญญาเห็นการเกิดดับของสภาพธรรม จึงจะรู้ว่า การเกิดขึ้นของสภาพธรรมเป็นภาระจริงๆ สิ่งที่มีจริงขณะนี้ เห็นมีจริง ได้ยินมีจริง... คิดมีจริง เกิดขึ้นแล้วดับไปเป็นภาระ ไม่ว่าจะศึกษาพระสูตรใด พระอภิธรรม พระวินัย ก็เพื่อมาสู่ความเข้าใจสิ่งที่มีจริง ประมวลแล้วสู่ ทุกอย่างที่มีจริงเป็นธรรม สู่การเข้าใจธรรมจริงๆ ไม่ต้องเรียกว่าขันธ์ ภาระ ไม่ต้องไปติดที่คำ แต่ขณะนี้มีสิ่งที่มีจริง เกิดขึ้นแล้วดับไป ตัวจริงๆ ของธรรม มีจริงๆ หนักด้วยเพราะไม่รู้ตามความเป็นจริง จะเรียกอะไรก็แล้วแต่ จะเรียกขันธ์เรียกภาระ ไม่ต้องท่องคำ จำคำ แต่เข้าใจตัวจริงของธรรม กำลังพูดถึงสิ่งที่มีจริง เกิดแล้วดับ เมื่อเข้าใจอย่างนี้ จะใช้ชื่อว่า ขันธ์ ภาระ ก็เข้าใจได้

ตราบใดที่ยังไม่ดับตัณหา ทิฎฐิ ก็ยังวางภาระไม่ได้ เพราะยังมีการเกิดขึ้นของขันธ์อยู่ (ขันธภาระ) เมื่อมีการเกิดขึ้นของขันธ์ ก็เป็นที่ยึดถือของ ตัณหา และทิฏฐิ (กิเลสภาระ) และตราบใดยังมีเจตนากระทำกุศลและอกุศล ก็ยังต้องเกิดอยู่ในวัฎฎะต่อไป (อภิสังขารภาระ) เกิดมาก็มีภาระแล้ว เพราะมีขันธ์เกิดขึ้น ภาระเกิดขึ้นแล้วก็ยังไม่เห็นเป็นภาระจนกว่าจะเป็นปัญญาที่รู้ เห็น ตามความเป็นจริง เห็นการเกิดดับของเห็น ค่อยๆ ปลงภาระเห็นการเป็นภาระที่ต้องเห็น

กำลังฟังธรรมแต่ละขณะ ตอนนั้นเป็นภาระหรือเปล่า ขณะฟังธรรมเข้าใจขณะนั้นเป็นขันธภาระ ตรงที่กำลังได้ยินเป็นภาระ ทรงแสดงตามกำลังของปัญญาที่จะรู้ได้ ธรรมละเอียดแค่ไหน ตัวภาระจริงๆ ที่กำลังเป็นภาระเป็นสิ่งที่ควรรู้ยิ่ง ต้องเข้าใจจริงๆ ว่าตัวภาระอยู่ไหน ปัญญาเป็นภาระ สติเป็นภาระ เห็นเป็นภาระ ได้ยินเป็นภาระ ไม่ต้องท่องคำ แต่เข้าใจ ทุกอย่างที่มีจริง เกิดขึ้น เป็นภาระ ถ้าไม่มีสภาพธรรมเกิดขึ้น ก็ไม่มีใครเลย แต่เมื่อมีการเกิด อะไรเกิด จิต เจตสิก เกิดแล้วดับดีไหม เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ นี่แหละ ตัวภาระ

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ อย่างยิ่งค่ะ...