ทุกข์ใจมาก ทำให้กระรอกหายไปและตาย
มีกระรอก 1 ตัว เลี้ยงมาเกือบจะสองปีแล้ว เขาคลอดลูกได้ประมาณจะ 1 เดือน (2 ตัว) เขาหายไปได้ 5 วันแล้ว นอนร้องไห้ทุกวันทรมานหัวใจกินไม่ได้นอนไม่หลับ เมื่อคืนก่อนได้แต่นอนร้องไห้กอดลูกเค้าแล้วก็นอนหลับไป พอตื่นมาอีกที่ลูกอีกตัวนึงของเค้าก็จากไปแล้ว มันทรมานมากค่ะ พยายามไม่คิดแต่พอคิดน้ำตาก็ไหลไม่หยุด แม่ก็หายลูกอีกตัวก็ตาย ลูกอีกตัวของเขาที่เหลืออยู่ก็กะว่าจะเลี้ยงเขาให้ดีแล้วก็ปล่อยไปตามธรรมชาติ
#ขอวิธีดับทุกข์ด้วยค่ะ เจ็บมากร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะร้องแล้ว
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาัสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
สัตว์โลกมีกรรมเป็นของของตน กระทำกรรมใดไว้ จะเป็นกรรมชั่ว หรือ กรรมดี ก็ตาม ก็ย่อมจะได้รับผลของกรรมนั้น ถ้าถึงคราวที่กรรมนั้นๆ ให้ผล แสดงให้เห็นว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับบุคคลแต่ละคน หรือแม้กระทั่งเกิดกับตัวเราเอง ไม่ว่าดีหรือร้าย น่าปรารถนาหรือไม่น่าปรารถนาก็ตาม ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะกรรมที่เคยได้กระทำมาแล้ว ไม่มีใครทำให้เลย ถ้าไม่มีเหตุคือกรรมที่ได้กระทำมาแล้ว ผลที่จะเกิดย่อมมีไม่ได้ แต่เพราะมีเหตุคือกรรมที่ได้กระทำแล้ว ทั้งกุศลกรรมและอกุศลกรรม เมื่อได้โอกาสที่กรรมจะให้ผล ผลจึงเกิดขึ้น โดยไม่ปะปนกันเลย เพราะเหตุว่า กุศลกรรมให้ผลที่ดี ให้ผลที่น่าปรารถนา น่าพอใจ ส่วนอกุศลกรรม ให้ผลเป็นทุกข์ ทำให้ได้รับสิ่งที่ไม่น่าปรารถนา
ต้องรู้เหตุว่าที่ทุกข์ใจเพราะอะไร เพราะมีกิเลสจึงทุกข์ใจ และถ้าไม่มีใจก็ไม่มีทุกข์ใจ มีใจเพราะเกิด ที่เกิดเพราะมีกรรม ที่ทำกรรมเพราะมีความไม่รู้และมีกิเลสจึงทำกรรม เมื่อทำกรรม ... จึงเกิด ... จึงมีใจ ... จึงทุกข์ใจเพราะกิเลส ดังนั้น เพราะกิเลสเป็นต้นเหตุ ถ้าจะไม่ทุกข์ใจก็ต้องมีปัญญา เพราะปัญญาทำหน้าที่รู้และละกิเลส เมื่อรู้ขึ้น แต่ปัญญาเกิดจากการอบรม เกิดจากการฟัง เกิดขึ้นทีละเล็กละน้อย แต่ที่สำคัญ ปัญญารู้อะไร รู้ความจริง ความจริงว่าไม่ใช่สัตว์ บุคคล มีแต่ธรรม ที่สำคัญรู้ว่า ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา จึงไม่มีเราที่จะทำไม่ให้ทุกข์ เพราะเป็นอนัตตา (บังคับไม่ได้) เมื่อมีปัญญา ปัญญานั้นเองที่จะทำให้ไม่ทุกข์ด้วยปัญญา ด้วยความรู้จึงไม่ทุกข์ ดังนั้น ควรเริ่มต้นศึกษาว่าปัญญารู้อะไร และปัญญาเกิดขึ้นได้อย่างไร ลองฟังไฟล์ธรรม และอ่านกระทู้หรือสนทนาในเว็บนี้ครับ ขออนุโมทนา
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ตายแล้วเกิดทันที ตราบใดที่ยังมีกิเลสอยู่ สัตว์โลกมีกรรมเป็นของของตน การเศร้าโศกเสียใจไม่มีผลต่อการจากไปของผู้ที่ละจากโลกนี้ไปแล้ว มีแต่จะทำให้ตนเองผ่ายผอม ซูบซีด เพราะสัตว์นั้น ก็ไปตามกรรมของตนจริงๆ
สภาพธรรมเกิดเพราะเหตุปัจจัยจริงๆ ชีวิตประจำวันจึงไม่พ้นไปจากธรรม ขณะที่เศร้าโศกเสียใจมีจริงๆ เป็นธรรม ไม่ใช่เรา ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของใครทั้งสิ้น บุคคลผู้ที่ยังมีความเศร้าโศกอยู่นั้น ก็เพราะยังมีกิเลส ยังมีความติดข้อง ยินดีพอใจ ยังมีอวิชชาอยู่ จึงต้องมีความเศร้าโศกเป็นธรรมดา เมื่อมีความติดข้อง ผลที่ตามมาคือความเศร้าโศกเสียใจ เมื่อสิ่งที่ติดข้องนั้นพลัดพรากจากไป แต่เมื่อได้อาศัยการฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรมตามที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดง ย่อมจะทำให้เข้าใจสภาพธรรมตามความเป็นจริงว่า เป็นสภาพธรรมแต่ละอย่างๆ ที่เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป ไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน และเป็นความจริงที่ว่าขึ้นชื่อว่าสัตว์โลกแล้ว ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้าด้วยกันทั้งนั้น เมื่อมีชาติ ชราย่อมติดตาม พยาธิก็ครอบงำ และท้ายที่สุดก็ถูกมรณะคือความตายห้ำหั่น ไม่มีใครรอดพ้นได้เลย
จากกรณีการตายของสัตว์อื่น ของคนอื่น ก็สามารถพิจารณาได้ว่า ในที่สุดเราก็จะตายเหมือนกัน ไม่ใช่ตายแต่คนอื่น ก็จะเป็นเครื่องเตือนใจตนเองอยู่เสมอ เพื่อเป็นผู้ไม่ประมาทในชีวิต ไม่ประมาทกำลังของอกุศล และไม่ประมาทในการเจริญกุศล ซึ่งรวมถึงการอบรมเจริญปัญญาเพื่อความเข้าใจถูก เห็นถูกยิ่งๆ ขึ้นไปด้วย เพราะเมื่อวาระสุดท้ายของชีวิตในภพนี้ชาตินี้มาถึง ต้องบ่ายหน้าไปสู่ความตาย ไม่มีใครสามารถที่จะขอร้อง หรือผัดเพี้ยนได้เลย ครับ.
...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...
ขออนุโมทนาในจิตอันเป็นกุศลที่มีต่อสัตว์โลก คุณ toei เจ้าของกระทู้ ลองนึกถึงบุญกุศลที่ได้ทำมา แล้วอุทิศให้แกกระรอกน้อยที่ตายไปแล้วสิคะ
เพราะมีกิเลสจึงทุกข์ใจ และถ้าไม่มีใจก็ไม่มีทุกข์ใจ มีใจเพราะเกิด
ที่เกิดเพราะมีกรรม ที่ทำกรรมเพราะมีความไม่รู้ และมีกิเลสจึงทำกรรม
เมื่อทำกรรม .....จึงเกิด .......จึงมีใจ .......จึงทุกข์ใจเพราะกิเลส
เมื่อวาระสุดท้ายของชีวิตในภพนี้ชาตินี้มาถึง ต้องบ่ายหน้าไปสู่ความตาย
ไม่มีใครสามารถที่จะขอร้อง หรือผัดเพี้ยนได้เลย
ขอบพระคุณและขออนุโมทนาค่ะ
