สงสัยมากๆ ดีหรือไม่ ความสงสัยเป็นบ่อเกิดแห่งปัญญาหรือไม่
ในทางโลกก็มักจะสอนกันมาเสมอว่า ถ้าอยากเป็นคนที่มีปัญญาก็ต้องช่างคิด ช่างสงสัย และพยายามเป็นคนใฝ่ความรู้ หมั่นตั้งคำถามบ่อยๆ และค้นคว้าหาคำตอบตลอดเวลา ให้พยายามเป็นคนอยากรู้อยากเห็นในทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว แต่ในทางธรรมเขากลับสอนตรงกันข้ามกับทางโลก เวลาฟังพระเทศน์ท่านกลับสอนว่าความสงสัยไม่ใช่บ่อเกิดแห่งปัญญา คนที่สงสัยมาก ขวนขวายมากจะไม่มีทางบรรลุ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันครับว่าเพราะอะไร คนเราถ้าไม่สงสัยในสิ่งใดเลยก็จะไม่มีการค้นคว้าหาคำตอบแล้วปัญญาจะเกิดได้อย่างไร ปัญญาจะรู้อะไรถ้าไม่เสาะแสวงหาความรู้มาใส่ตัวเองมากๆ ผมจึงอยากฟังความเห็นของท่านอาจารย์ว่า ความสงสัยนั้นดีหรือไม่ดีกันแน่ และที่ผมเข้าใจมาตลอดว่า ต้องสงสัยมากๆ หรืออยากจะรู้มากๆ เพราะจะทำให้เกิดปัญญา ไม่ทราบว่าจะเป็นความเห็นถูกหรือความเห็นผิด
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ก็ต้องตรงว่าเป็นพระอริยบุคคลที่ดับความสงสัยแล้ว หรือ เป็นปุถุชน ที่ยังมีความสงสัย วิจิกิจฉา ที่เป็นอกุศลธรรม ซึ่งก็เป็นปกติที่ยังมีความสงสัย ไม่ใช่เฉพาะความสงสัยเท่านั้น อกุศลอื่นๆ อีกมากมาย มานะ โลภะ โทสะ โมหะ เกิดขึ้นเป็นปกติ โดยไม่รู้เลยว่าเกิด แต่เพราะได้สะสมปัญญามา ก็เป็นผู้ที่ฟังธรรม ศึกษาพระธรรมด้วย อกุศลมีมากก็เป็นปกติ ที่จะต้องเกิด แต่ก็อบรมปัญญา ศึกษาพระธรรม จนในอนาคตนับชาติไม่ถ้วนก็ดับกิเลสได้เป็นลำดับ เพราะ อาศัยการฟัง ศึกษาพระธรรมต่อไป ครับ
ขออนุโมทนา
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ยังมีความสงสัย มากไปด้วยความสงสัย เพราะยังไม่สามารถดับได้ แต่ถ้ามีความสงสัยแล้ว ไม่มีการฟังพระธรรมไม่ศึกษาพระธรรม นั่นก็หมายความว่า ยังไม่ได้เริ่มต้นในหนทางที่จะเป็นไปเพื่อละคลายความสงสัยเลยแม้แต่น้อย ดังนั้น จึงต้องฟัง ต้องศึกษาพระธรรม ค่อยๆ สะสมความเข้าใจถูกเห็นถูกไปทีละเล็กทีละน้อย ขณะที่เข้าใจ ก็ขัดเกลาละคลายความสงสัย ความไม่รู้ ความเห็นผิด ซึ่งจะต้องฟังอีก บ่อยๆ เนืองๆ ไม่ขาดการฟังพระธรรมเป็นปกติในชีวิตประจำวัน มั่นคงในหนทางแห่งการอบรมเจริญปัญญา ไม่ไปทางอื่น เพราะถ้าไปทางอื่น ย่อมผิด ทั้งหมด ครับ
...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...
