อยู่ตัวคนเดียวไม่มีเพื่อนหรือคนรัก
ทำไมบางคนถึงเกิดมามีเพื่อนเยอะ มีแฟน มีครอบครัวที่ดี แต่ทำไมบางคนถึงเกิดมาไม่มีเพื่อน ครอบครัวแตกแยกค่ะ การใช้ชีวิตอยู่แบบนี้มันเหงา เบื่อ มาก การที่ไม่มีเพื่อนทำให้เราไม่อยากจะไปเรียนเพราะเรียนคนเดียวมันก็เบื่อ พอทำงานก็ต้องร่วมกลุ่มซึ่งก็ไม่มีใครต้องการ เพราะเป็นคนกลัวการเข้าสังคมมาก เคยฟังธรรมะมาบ้างตอนฟังก็เข้าใจแต่พอเวลาอยู่ท่ามกลางผู้คนมันก็เกิดความคิด กลัว กังวล เหงา เศร้าต่างๆ นานา ซึ่งตอนนั้นไม่ได้ระลึกหรือคิดเรื่องธรรมะเลย
จะทำอย่างไรให้หายกลัวได้บ้าง
พอถึงเหตุการณ์จริงๆ ทำยังไงถึงจะเข้าใจในธรรมะค่ะ
สัตว์โลกก็แตกต่างไปตามกรรม กรรมดีให้ผล ย่อมเป็นปัจจัยให้มีบริวารมาก มีมิตรที่ดี และพบสิ่งที่ดี ผู้ที่ไม่ได้ทำกรรมดีไว้มากก็ย่อมไม่ได้ผลตามนั้น ส่วนความกลัวก็เป็นปกติที่จะต้องเกิดเป็นธรรม ตราบเท่าที่ยังไม่ใช่พระอนาคามี ส่วนการฟังพระธรรมให้เข้าใจ คือ ฟังบ่อยๆ เนืองๆ ความเข้าใจก็จะเกิดขึ้นทีละน้อยครับ ขออนุโมทนา
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
เป็นคนดี และศึกษาพระธรรมให้เข้าใจ เพราะยากแสนยากกับการได้เกิดเป็นมนุษย์ แม้ว่าชีวิตจะเป็นไปอย่างไร มีเพื่อน มีครอบครัว หรือ ไม่มี ก็ตาม ไม่ใช่สิ่งสำคัญ สิ่งสำคัญคือ ได้สะสมที่พึ่ง คือ ความดีและปัญญา เมื่อปัญญาเกิดขณะใด ขณะนั้นย่อมไม่กลัว ไม่เศร้าโศก ดังนั้น จึงไม่มีอะไรจะประเสริฐเท่ากับการได้ฟังได้ศึกษาพระธรรม สะสมความเข้าใจถูกเห็นถูกเป็นปกติในชีวิตประจำวัน ครับ
...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...
เพราะยังเป็นปุถุชน ยังมีกิเลสก็ยังมีโลภะ โทสะ โมหะ เป็นธรรมดา มิตรแท้คือกุศล มิตรแท้คือปัญญาคือการฟังธรรมค่อยๆ เข้าใจขึ้นในความไม่ใช่เรา ไม่ใช่คนนั้น คนนี้ มีแต่ธรรมที่เกิดแล้วดับไปค่ะ
