ควรเป็นผู้มีปกติอบรมเจริญสติปัฏฐาน
การอบรมเจริญสติปัฏฐาน คือ การระลึกรู้สภาพธรรมตามความเป็นจริง ที่กำลังปรากฏ อยู่ที่ไหนอารมณ์ใดก็ระลึกรู้ได้ ถ้าเข้าใจธรรมะ เพราะธรรมะมีอยู่ทุกขณะ ทุกอย่างเป็นเพียงธรรมะอย่างหนึ่งเท่านั้น นี่เป็นหนทางเพื่อการตรัสรู้อริยสัจจธรรมเป็นพระอริยบุคคลตามลำดับ ฉะนั้น ควรเป็นผู้มีปกติอบรมเจริญสติปัฏฐาน เพราะชีวิตเป็นของน้อย ถ้ามัวแต่ไปฝึกกสิณอาจตายก่อนเข้าใจธรรมะก็ได้
ชีวิตของสัตว์ทั้งหลายน้อย มัจจุราชจึงยังสัตว์ผู้ไม่อิ่มในกามให้เป็นไปในอำนาจของตน แล้วพาไปสู่ความตาย
ถ้าไม่เป็นผู้มีปกติ เจริญสติ เป็นอย่างไร
เลือกอารมณ์ที่จะเจริญ เช่น จะเลือกกาย เลือกเวทนา ไม่เป็นปกติ เพราะ เป็นตัวตน (ธัมมะต้องเป็นอนัตตา บังคับไม่ได้)
เลือกเวลา เวลานี้จะเจริญ เวลานี้ไม่เจริญ จะเจริญ ๗ วัน ๑๕ วัน เป็นตัวตน หรือโลภะที่ต้องการ อีก สติเป็นอนัตตา ไม่มีใครบังคับตามใจชอบครับ
เลือกสถานที่ ที่นี้เหมาะ ที่นี้ไม่เหมาะ ธัมมะที่มีอยู่เขาไม่เลือกสถานที่หรอก เพราะธัมมะมีอยู่ทุกแห่ง แต่ปัญญาต่างหากที่ไม่มี
หวังผล (โลภะ) อยากรู้เร็ว ขวนขวายเพื่อสติเกิด โดยไม่รู้ว่าเป็นโลภะอย่าง ละเอียด
เลือกอิริยาบถ ท่านี้จึงเหมาะ ท่านี้ไม่เหมาะ ถ้าเลือกก็ไม่เป็นปกติ เป็นปกติ คือทุกอิริยาบถ มีธัมมะ จึงไม่เลือก แล้วแต่สติจะระลึก
มีการจะปล่อย และไม่ปล่อย หมายความว่า ถ้าธัมมะเป็นอนัตตาก็ปล่อยไป เดี๋ยวสติก็เกิด ตรงนี้เข้าใจผิดเพราะไม่มีใครปล่อย ธัมมะจะทำหน้าที่เอง ไม่มี ตัวตนปล่อย และไม่ปล่อย คือ ทำความเพียรโดยไม่รู้ว่า วิริยเจตสิก (ความ เพียร) เกิดกับจิตเกือบทุกดวง ใครจะมีตัวตนที่ทำความเพียร ในเมื่อวิริยะ เจตสิกก็เกิดอยู่แล้ว จึงไม่มีการ ไม่ปล่อย คือพยายามปรารภความเพียร
ที่กล่าวมาพอเป็นตัวอย่างนะ อนุโมทนาครับผม
ขออนุโมทนา ธรรมะเป็นเรื่องยากมาก ที่จะเข้าใจได้จริงๆ ว่า ทุกอย่างเป็นธรรมะเกิดดับตามเหตุปัจจัย ไม่ใช่ตัวตน สัตว์ บุคคล หรือสิ่งหนึ่งสิ่งใด และเป็นอนัตตา ยิ่งสติเกิดระลึกรู้ยิ่งยากกว่าหลายเท่า คงต้องฟัง พิจารณาธรรมะบ่อยๆ เนืองๆ จนมีเหตุปัจจัยให้สติปัฏฐานเกิด
