ณ กาลครั้งหนึ่ง...พัทยา ตอนที่ ๒

ณ กาลครั้งหนึ่ง ... พัทยา ตอนที่ ๒

@ ความจริงแล้วคนดีไม่มี มีแต่ความดีที่ได้สะสมมา

@ เจตสิกที่ไม่ดีมีเท่าไหร่ รู้จักหรือยัง ขณะนี้มีหรือเปล่า?

@ ความไม่รู้เป็นพื้นของอกุศลทั้งหลาย

@ สติเกิด ไม่มีเราไปฝึก แต่เกิดตามเหตุปัจจัย

@ แม้สติก็ไม่ใช่เรา แล้วฝึกอะไร?

@ ฟังพระพุทธพจน์ต้องไม่เผิน ควรพิจารณาจนเข้าใจจริงๆ

@ สิ่งที่มีค่าในชีวิตนี้ที่ติดตามไปคือกุศลกรรม แต่อกุศลกรรมซึ่งไม่ดีก็ติดตามไปด้วย

@ การไปฝึกไปปฏิบัติไม่มีทางเป็นไปด้วยความเข้าใจ เป็นตัวเราที่ไปฝึกจะทำให้ได้

@ ปัญญาเท่านั้นที่เข้าใจ รู้ความเป็นไปของความจริงทีละเล็กทีละน้อย

@ เมื่อไม่รู้เท่าทันโลภะ จึงไปฝึกไปทำอะไรที่ผิดปกติ

@ ขณะนี้แข็งมีอยู่. แล้วความเข้าใจอยู่ตรงไหน?

@ เพราะต้องฟังแล้วคิด จึงทรงแสดงถึงปัญญาขั้นสุตมยญาณ

@ โลภะมาอย่างแยบคาย ไม่มีทางเท่าทันได้ นอกจากมีปัญญาที่เริ่มจะรู้ความจริง

@ ศึกษาพระสูตรไม่ดี ย่อมเป็นมิจฉาทิฏฐิ

@ เมื่อธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา ความเพียรละกิเลสที่ถูกต้องจึงไม่มีตัวตน ที่กล่าวว่าในพระไตรปิฎกไม่มีถ้อยคำนี้ เนื่องจากผู้นั้นขาดการพิจารณาโดยละเอียดรอบคอบจึงเข้าใจผิดเรื่องอนัตตา

@ ฟังแล้วดูเหมือนจะรู้ เพราะโลภะต้องการให้เป็นเช่นนั้น

@ ปัญญาเท่านั้นที่ดับอนุสัยกิเลสได้ เพราะโลภะเกิดแล้วดับแล้ว. แล้วอะไรจะดับโลภะได้ ที่ดับต้องดับที่อนุสัยอันนอนเนื่องอยู่ด้วยปัญญา

@ ผู้มีปัญญาอาจดูไม่รู้ เหมือนดังประทีปที่ถูกครอบไว้ มีเพียงพระญาณของพระพุทธองค์ที่ทรงทราบ. และทรงแสดงความจริงเพียงเล็กน้อย ผู้นั้นย่อมประจักษ์แจ้งความจริง นี้คือผู้มีปัญญาในสมัยพุทธกาล

@ อกุศลเกิดขึ้น จะมีประโยชน์หากได้เข้าใจ

@ โลภะ ตัณหา นันทะ ต่างคือความติดข้องที่เป็นไปตามอาการที่เกิด

@ ภาวนา คือ จากไม่มีทำให้มี ที่มีอยู่แล้วทำให้มีเพิ่มขึ้น

@ ยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม คือ ไม่เว้นแม้แต่การฟังพระธรรมก็ต้องไม่ประมาทเลย

@ ทรงแสดงถึงโอฆะห้วงน้ำใหญ่แห่งความเห็นผิด เพราะขยับทำสิ่งใดด้วยความเป็นตัวตนนิดเดียวก็จมลงไปอีกแล้ว

@ ที่ว่าเป็นเรานั้นเนื่องมาจากจำไว้ แต่ธรรมะทั้งหลายนั้นเกิดดับไปแล้ว

@ ที่พูดว่ามีเพียง จิต เจตสิก รูป ต้องรู้ด้วยว่าตอนนี้อยู่ไหน?

@ โกรธเกิดแล้วดับแล้ว จะมีเราไปทำอะไรได้

@ ปัญญาเจริญขึ้นก็มีบารมี ๑๐ เกื้อกูลเป็นปัจจัย

@ ปัญญาเท่านั้นที่จะรู้ความต่างที่ว่า กำลังคิดไม่ใช่เรา

@ จากที่จำได้ว่าไม่มีเรา นึกขึ้นมาได้ ก็เป็นปัญญาขั้นฟัง

@ ฟังพระธรรมให้เข้าใจ บ่อยๆ เนืองๆ เพิ่มขึ้น มากขึ้น ลึกซึ้งขึ้น ว่าไม่มีเรา

@ ต้นไม้ใหญ่รากลึก ยังเอนเอียงไปได้ ความเข้าใจก็เช่นกัน จากไม่รู้อย่างหนาแน่นมั่นคง ก็เป็นค่อยๆ รู้ขึ้นเข้าใจขึ้นว่าไม่มีเรา

@ จิตนั้นรู้แจ้งในอารมณ์ จึงสามารถรู้ถึงความละเอียดและความแตกต่างของอารมณ์ที่ปรากฏได้ เช่น รู้ได้ถึงเพชรแท้ เพชรเทียม ต่างกัน ทั้งๆ ที่เหมือนกันมาก

@ ลองนึกดูว่า พระพุทธองค์ก่อนทรงปรินิพพานโดยจะจากไปไม่กลับมาแล้ว จะทรงตรัสคำสุดท้าย. ที่มีความสำคัญเพียงใด "ดูกรภิกษุทั้งหลายเราขอเตือนพวกเธอว่าสังขารทั้งหลายย่อมมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา พวกเธอจงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด"

@ เมื่อมีความเข้าใจถูกต้อง จะทราบได้ทันทีว่า ธรรมที่กล่าวนั้นเป็นคำใคร. และควรฟังคำใคร?

@ พระพุทธองค์ทรงตรัสรู้สิ่งที่มีอยู่จริง คือ ที่กำลังปรากฏอยู่ขณะนี้

@ ขณะที่รู้สึกเบาสบาย ย่อมไม่ใช่โลภะ เพราะไม่ได้ติดข้อง

@ ปัญญาห่างไกลจากโลภะมากเพราะรู้ความจริงจึงไม่ติดข้อง แต่เบาสบาย

@ เมื่อกล่าวว่ามีโลกของบัญญัติ. รู้ความหมายของบัญญัติจริงๆ หรือเปล่าว่า บัญญัติมาจากไหน คืออะไร ต้องชัดเจน

@ บัญญัติเป็นเพียงอาการที่ปรากฏของปรมัตถธรรม บัญญัติจึงไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่จริง โลกของบัญญัติจึงไม่มี เป็นเพียงอารมณ์ของความคิดเท่านั้น

@ ที่สภาพธรรมเกิดดับอย่างรวดเร็วสุดประมาณนั้น ก็เพราะไม่ปรากฏการเกิดดับให้เห็นได้เลย

@ สภาพธรรมเกิดดับอยู่ก็ไม่รู้. แสดงให้เห็นได้ว่าความไม่รู้มีมากแค่ไหน

@ สภาพธรรมเกิดดับอย่างรวดเร็ว ปรากฏให้เห็นได้จากนิมิตที่สืบต่อกันนั้น จนเป็นอาการที่ปรากฏมีรูปร่างสัณฐานต่างๆ จึงเป็นบัญญัติที่เป็นอารมณ์ของจิตได้ ซึ่งขณะนั้นยังไม่มีคำพูดใดๆ

@ จะรู้ความติดข้อง ก็ดูจากชอบสิ่งใด ชอบสีใด ชอบดูอะไร ชอบอาหารแบบไหน ที่เลือกนั้น ก็ด้วยความติดข้องนั้นอง

@ เจ็บป่วยทางกาย คนละเรื่องกับเจ็บปวดทางใจ

@ ปัญญาต้องประจักษ์แจ้งทุกคำที่ทรงแสดง จึงจะออกจากทุกข์ได้

@ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นจากความเป็นอัตตาได้เลย แม้แต่การได้มาฟังพระธรรม

@ กว่าจะเป็นปกติ ไม่ทำอะไรผิด ก็นานแสนนาน เพราะโลภะคอยแทรกอยู่ทุกขณะ

@ ฟังแล้วก็คิดว่าจะไม่ทำอะไรเพราะกลัวโลภะนั้น ที่จะไม่ทำอะไรเลย มี ๒ อย่าง คือ เป็นเราที่ไม่ทำอะไรเลย กับ ไม่ทำอะไรด้วยความเป็นเรา มีแต่สภาพธรรมเท่านั้นที่ทำ

@ ทุกขอริยสัจจะนั้น คือ ความเกิดดับที่พระอรหันต์ท่านประจักษ์แจ้ง

@ ความเป็นเรามีเยอะมากจนยากที่จะเข้าใจทุกขอริยสัจจะได้

@ ปัญญาเห็นทุกขอริยสัจจะ. เราเห็นไม่ได้

@ สภาพธรรมที่ปรากฏนั้นตั้งขึ้นพร้อมนิมิต แล้วสัญญาจดจำว่าเป็นสิ่งหนึ่งสิ่งใดมานานแสนนาน

@ สังเกตหรือเปล่าว่าที่ทำอะไรอยู่นี่ก็เพื่อสุขเวทนา เพื่อความรู้สึกที่เป็นสุข สร้างบ้านสวยๆ สร้างสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ อาหารการกินทั้งหลาย เพราะเวทนาทั้งนั้น

@ ความพอใจในความเป็นเราก็เป็นเวทนาเช่นกัน

@ ศึกษาธรรมแล้วคิดเอง ผิดทั้งหมด

@ จะตั้งตนด้วยศีลอะไรจึงจะมีปัญญา ไม่มีทางเพราะคิดเอาอง

@ เพราะไม่รู้จักพระปัญญาคุณของพระพุทธองค์ จึงเห็นผิดเพราะผิวเผิน

ขออนุโมทนา