คิดมาก กังวล
เคยเกือบเป็นโรคซึมเศร้าเพราะคิดมาก ชอบกลัวสิ่งที่ยังไม่เกิด ขี้เบื่อ ไม่ค่อยมีสมาธิเลยค่ะควรทำยังไงดี
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
พระพุทธเจ้าทรงแสดงความจริงไว้ครับว่า เมื่อเกิดมาแล้ว ย่อไม่พ้นไปจากทุกข์ ทั้งทุกข์กาย และทุกข์ใจ ผู้ที่จะไม่ทุกข์กายอีกเลย คือ ผู้ที่ไม่มีกายคือ ผู้ที่ไม่มีการเกิดอีก ครับ ดังนั้น จึงเป็นธรรมดาของสัตว์โลก เมื่อเกิดมาแล้ว ทุกคนย่อมไม่พ้นไปจากความทุกข์ได้ ครับ แม้องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ยังต้องได้รับความทุกข์ทางกาย จะกล่าวไปใยถึงปุถุชน ที่บุญน้อย ก็ย่อมจะต้องได้รับความทุกข์ทางกาย เป็นธรรมดาด้วยกันทั้งนั้นเพราะฉะนั้น แง่คิดที่ถูกต้องคือ ค่อยๆ ยอมรับความจริงครับว่า หลีกเลี่ยงไม่ได้แน่นอน เพราะ ความเจ็บป่วยที่เกิดขึ้น เป็นผลของอกุศลกรรมในอดีตที่ได้ทำมาแล้ว ไม่มีใครรอดพ้นจากรรมที่เคยได้ทำมา แต่นั่นป็นอดีตที่แก้ไขไม่ได้ แต่ พระพุทธเจ้าทรงแสดงกรรมในปัจจุบันด้วยเป็นสำคัญ คือ เราสามารถสะสมเหตุที่ดี คือ กุศลกรรมที่จะเป็นที่พึ่ง ที่เป็นมิตรแม้จริงๆ ไม่มีอะไรที่จะดี และเป็นกำลังใจมากไปกว่า ความดีที่ทำขึ้นใหม่ในแต่ละขณะ ดังนั้น ที่สมควร คือ มีโอกาสก็ทำกุศล เจริญกุศลประการต่างๆ ทุกประการ ขณะที่ทำกุศล ขณะนั้น จิตใจที่ดีเกิดขึ้น เป็นกำลังใจที่ดีให้กับตนเองแล้ว เพราะ กำลังใจ ไม่ได้อยู่ที่ใคร จะช่วยได้ นอกจากใจของตนเอง คือ ใจที่ดี เป็นกุศลธรรม จึงควรให้ทาน รักษาศีล ฟังพระธรรมบ้าง ตามกาลเวลาอันสมควร เพราะ อาศัยการฟังพระธรรมบ้าง บางเวลา มีการสอบถาม สนทนาเช่นนี้ และฟังพระธรรม ก็จะทำให้คิดถูก เข้าใจ ขณะที่เข้าใจพระธรรม ขณะใด เพียงไม่มาก ขณะนั้น เป็นกำลังใจให้ตนเองแล้ว เพราะ ปัญญาที่เจริญขึ้น ทำให้กำลังใจ คือ ปัญญา คิดถูกขึ้น ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม้จะทุกข์บ้างทั้งทางกายและใจ แต่อย่างน้อย ขณะที่เข้าใจพระธรรม ไม่ทุกข์ และเป็นเหตุให้คิดถูกในบางขณะได้ เมื่อทุกข์กายและทุกข์ใจเกิดขึ้น ครับ
การเจ็บป่วย จึงเป็นเครื่องเตือน หรือ เรียกว่า เป็นเทวทูต ให้เห็นว่า เป็นเพราะอกุศลกรรมที่ได้ทำ จึงพิจารณาว่า ไม่ควรกระทำอกุศล อันเป็นธรรมที่มีโทษ นำมาซึ่งสิ่งที่ไม่ดีทั้งปวง มีความเจ็บป่วย เป็นต้น จึงค่อยๆ เห็นโทษและลดละที่จะทำอกุศล และเห็นประโยชน์ของการเจริญกุศล เพื่อจะสะสมไปในภายภาคหน้า อันนำความสุขมาให้ และที่สำคัญ ปัญญาเท่านั้นที่ประเสริฐสุด จึงควรแบ่งเวลาในการฟังพระธรรมในบางโอกาสครับ ที่สำคัญที่สุด โชคดีแล้วที่ได้เกิดเป็นมนุษย์ พบพระพุทธศาสนา มีโอกาสสนทนา สอบถาม ฟังพระธรรม ก็เป็นขณะที่ประเสริฐแล้ว และขณะนี้ ก็ยังมีชีวิตอยู่ ชีวิตที่เหลือไม่ว่าจะน้อยหรือมากประการใด ก็ควรทำให้ดีที่สุด คือ สะสมความดีเท่าที่ทำได้ โดยเฉพาะ การสนทนา และฟังพระธรรม ครับ ก็มีโอกาสก็แวะเข้ามาสนทนา สอบถามธรรม ฟังพระธรรมในเวปบ่อยๆ ครับ ปัญญา ความเข้าใจที่เกิดขึ้นของคุณ จะเป็นกำลังใจที่ดีของคุณเอง ครับ
ท่านผู้ถาม : กิเลสทั้งหมดก็เป็นโจรแล้วก็เป็นโรคจิต เราก็ริษยาคนอื่นเราโกรธ เราเกลียด อยากจะไปแกล้งเค้าอะไรทุกอย่างเนี่ย ก็เป็นโรคจิตทั้งหมดเลยค่ะ.............
ท่านอาจารย์สุจินต์ : เป็นสิ่งซึ่งทุกคนมี แต่ยากแสนยากที่จะค่อยๆ ละ จนกว่าจะดับหมดเป็นสมุจเฉท แต่มีหนทาง หนทางก็คือสิ่งที่เรากำลังทำในขณะนี้ คือ เข้าใจสภาพธรรมที่มีจริงๆ ว่าไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัวตน แต่ว่าเป็นสิ่งที่มีจริง จนกว่าเมื่อไรปัญญาสามารถที่จะประจักษ์แจ้งได้ ว่าเป็นธรรม หรือเป็นธาตุแต่ละอย่าง เมื่อนั้นก็จะถึงกาลที่พวกสิ่งที่ไม่ดีเหล่านี้ ก็จะค่อยๆ ลดน้อยลงนะคะ จาก ๑๐๐ ก็อาจจะเหลือสักนิดๆ หน่อยๆ
ขออนุโมทนาที่ร่วมสนทนา
เป็นหัวข้อที่ควรศึกษาอย่างละเอียด
ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
อาศัยการฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมบ่อยๆ เนืองๆ จากที่เคยคิดมากในเรื่องอื่น กังวลใจต่างๆ นานา ก็จะสะสมอุปนิสัยใหม่ ในการคิคถึงพระธรรมที่ได้ยินได้ฟัง เพราะคุ้นเคยกับพระธรรมที่ได้ยินได้ฟัง ดังนั้น เราไม่สามารถที่จะห้ามอะไรได้ บังคับบัญชาอะไรไม่ได้ แต่ปัญญาที่ค่อยๆ เจริญขึ้นจากการได้ยินได้ฟังพระธรรม ก็จะทำให้สามารถเข้าใจความจริงได้ว่า ขณะที่กังวลใจ คิดมาก ไม่สบายใจ ก็เป็นธรรม ที่มีจริงๆ ไม่ใช่เรา การเดินทางในสังสารวัฏฏ์ยังอีกยาวไกล ที่พึ่งจริงๆ ก็คือ ความดีและความเข้าใจพระธรรม ครับ
...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...
