เมื่อสภาพธรรมปรากฏที่ญาจาง เวียดนาม 4

ยังพิสูจน์ธรรมที่ปรากฏไม่ได้

ท่านอาจารย์มักกล่าวเสมอๆ ว่า ไม่มีใครรู้ว่า ขณะต่อไปอะไรจะเกิดขึ้น ฟังเฉยๆ ไม่ค่อยซาบซึ้งเท่าไร เพราะส่วนใหญ่ก็รู้ว่า ต่อไปเป็นอะไร อยู่บ้านก็เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รู้สิ่งที่กระทบสัมผัสเหมือนเดิม คาดการณ์ได้ล่วงหน้าว่าต่อไปจะทำอะไร และส่วนใหญ่ก็เป็นอย่างนั้น

เมื่อวานเช้าและเย็นได้ไปลงไปเดินชายหาดแล้ว เพราะตื่นมาเขียนเรื่องตั้งแต่ตีสาม และไม่ได้ออกไปทานข้าวเย็นเป็นกลุ่ม แยกออกมาทานผลไม้ในห้อง จึงไม่ดึกเกินไปที่จะออกไปเดินออกกำลังกาย

ลมทะเลพัดอ่อนๆ อากาศกำลังเย็นสบาย ผ่านกลุ่มนักท่องเที่ยวที่ต่างก็แสวงหาความเพลิดเพลินทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ด้วยการเดินบ้าง วิ่งบ้าง ว่ายน้ำบ้าง ดื่มกินเบียร์ตามภัตตาหารริมทะเลบ้าง ดูหนังกลางแปลงริมทะเลบ้าง ช่างน่ารื่นรมย์จริงๆ คืดถึงพระสูตรที่กล่าวว่า ความสนุกสนานเพลิดเพลินหายได้ง่ายสำหรับผู้ที่ทำบุญไว้แล้ว เพราะเป็นผลของกุศลที่ทำให้เห็นสิ่งที่น่าพอใจ ได้ยินเสียงที่น่าพอใจ ได้กลิ่น ลิ้มรส และรู้สิ่งที่กระทบสัมผัสสิ่งที่ใครๆ ก็ปรารถนา ซึ่งไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความอยาก แต่เกิดเพราะเหตุปัจจัย คือ บุญที่ทำไว้แล้ว

เมื่อได้ฟังธรรมจึงทราบว่า ความจริงทั้งเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รู้สิ่งที่กระทบสัมผัสสิ่งที่ดีๆ นั้น ก็เกิดเพียงชั่วขณะเดียว แล้วก็ดับไปทันที สั้นแสนสั้น เพียงเกิดขึ้นเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รู้สิ่งที่กระทบสัมผัส ยังไม่ทันรู้ว่าเป็นอะไรด้วยซ้ำ ก็ติดข้องด้วยความไม่รู้ว่า เป็นเราเห็น เป็นสิ่งหนึ่งสิ่งใดสะสมไว้ในจิตเหมือนฝุ่นที่หนาขึ้นเรื่อยๆ จนยากที่จะขัดออก แม้ได้ยินได้ฟังพระธรรมมาอย่างนี้ ก็ยังไม่เข้าใจมั่นคงพอที่จะพิสูจน์พระธรรมที่เกิดปรากฏเพราะเหตุปัจจัยได้

เดินเล่นไม่นานก็รีบกลับห้องมานอน เพราะอ่อนล้าหลังจากที่ผู้ใจบุญ คือ คุณนวลวรรณมานวดคลายกล้ามเนื้อให้ แล้วก็หลับสนิทถึงหกโมงเช้า วันนี้จึงไม่ได้ส่งเรื่องแต่เช้า เพราะเพิ่งนั่งเขียนตอนหกโมงกว่านี้เอง คิดถึงกุสีตวัตถุสูตรที่พูดถึงคนขี้เกียจคิดแต่จะนอน จึงตั้งชื่อกันเองว่า กุสีโต แปลว่าคนขี้เกียจผู้ชาย และกุสีณี คนขี้เกียจผู้หญิง (ถ้าผิด ผู้รู้ภาษาบาลีช่วยแก้ไขด้วย)

ตื่นขึ้นมาจึงรีบไปเดินเล่นที่ชายหาดอีก แล้วรีบขึ้นมาทานข้าวเช้า กำลังทานข้าวเช้าไฟก็ดับ ได้ข่าวว่าดับทั้งเมือง คราวนี้ไม่รู้จริงๆ ว่า ขณะต่อไปอะไรจะเกิดขึ้น คือต้องเดินขึ้นบันไดไปชั้นที่ 13 เพราะลิฟท์ไม่ทำงาน เหนื่อยจนขาสั่นและหอบ คราวนี้ได้ออกกำลังมากเกินไป เดินทั้งเช้าเย็น แถมถูกบังคับให้ขึ้นบันไดด้วย ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาจริงๆ เมื่อขึ้นลงด้วยขาเรียบร้อยแล้ว ลิฟท์ก็ทำงานได้ ท่านอาจารย์จึงไม่ต้องเดินขึ้นลงบันได เห็นความต่างกันของของผลของกุศลและอกุศลไหมคะ

การสนทนาธรรมภาคเช้าวันนี้ก็ติดขัด แม้จะมีไฟสำรองของโรงแรมสำหรับแสงสว่างและเครื่องเสียงก็จริง แต่ก็ติดๆ ดับๆ ถึงอย่างนั้นสหายธรรมเวียดนามก็ไม่ถอย ยังคงปักหลักฟังและถามมากมายเหมือนเดิม

แม้หลายคนต้องกลับไปทำงานที่ภูมิลำเนา ก่อนกลับพากันมากราบลาท่านอาจารย์พร้อมกล่าวขอบคุณที่ทำให้ได้ยินได้ฟังคำสอนของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน หลายคนซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ จนเราที่เป็นแค่ผู้ติดตามก็อดซาบซึ้งไปด้วยไม่ได้ ดีใจแทนท่านเหล่านั้นที่ฟังแล้วเข้าใจ

ท่านอาจารย์บอกเขาซ้ำๆ ว่า ท่านปีติทุกครั้งที่ได้ทราบว่ามีผู้เข้าใจธรรม สหายธรรมเวียดนามมอบของที่ระลึกให้ท่านอาจารย์เป็นยาบำรุงบ้าง สมุนไพรบ้าง แล้วอวยพรขอให้มีสุขภาพแข็งแรง มีอายุยืนยาวเพื่อเผยแพร่คำสอนของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าที่เป็นความจริงที่ควรรู้ยิ่งต่อไปอีกนานเท่านาน

ขอนอบน้อมแด่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้นด้วยเศียรเกล้า
กราบเท้าท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่อุทิศตนทั้งชีวิตเพื่อศึกษาและเผยแพร่ความจริงอันประเสริฐนี้แด่ผู้สนใจทั่วโลก ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็ตาม