เครียดมากค่ะ รู้สึกผิด ที่ทำให้ชีวิตหนึ่งต้องตาย
เมื่อวัน พฤ ที่ 19 ที่ผ่านมา ก่อนวันวิสาขบูชา 1 วัน แม่เราตั้งใจจะไปนั่งถือศีลที่วัด 3 วัน โดยชวนน้าดาว คนงานเฝ้าสวนไปด้วย เพราะเห็นว่าร้อยวันพันปี แกไม่เคยได้ออกไปไหนเลย นอกจากอยู่ในสวน แกเฝ้าสวนกับสามีแก 2 คน กับหมา 2 ตัว ชื่อ ไอ้แว่น กับ ไอ้หมี ไอ้หมีเป็นหมาวัดผอมโซ เราเอามา. ตั้งแต่ยังตั้งแต่เล็กๆ มันติดน้าดาว ติดเรามาก เพราะเราจะเป็นคนเอาข้าวไปให้ประจำ เวลาเราเข้าสวน มันจะตามตลอด สองสามครั้งล่าสุด พอรถเราออกจากสวน มันจะวิ่งตามรถ ตามเป็นกิโล ระหว่างทางก็เจอหมาเจ้าถิ่นไล่ขับกัด จนมันกลัว วิ่งเตลิด ออกนอกเส้นทาง เราก็ห่วงกลัวรถจะชนด้วย ตามันก็ไม่ค่อยดีด้วย จนเราต้องย้อนกลับมา ตามมันกลับเข้าสวน กะว่า คราวหน้าจะต้องผูกไว้ก่อน พอเราไปไกลๆ แล้วค่อยให้ใครปล่อย
จนเมื่อวันที่ 19 น้าดาวต้องไปนั่งถือศีลกับแม่ที่วัด โดยให้สามีแกไปส่ง ก่อนจะออกมาจากสวน ก็ทำการผูกไอ้หมีไว้ก่อน ผูกไม่แน่นค่ะ ไม่อยากให้มันอึดอัด เราผูกเอง กะว่าไปส่งที่วัดไม่ถึง ชม. พอสามีแกกลับมาก็จะรีบมาปล่อย ไอ้หมี มันเป็นหมาซน ไม่อยู่นิ่ง พอรถออก มันก็จะดิ้นให้หลุด เพื่อจะตามให้ได้ พอสามีน้าดาวแกกลับมา ก็จะรีบไปปล่อยไอ้หมี เพราะไม่เคยผูกมัน สงสาร ....เจอไอ้หมีลิ้นจุกปาก โซ่พันคอ
เรามารู้วันเสาร์ ตอนที่น้าดาวกลับจากวัดเข้าสวน สามีแกบอกว่าตายตั้งแต่วันพฤ แล้ว แกไม่กล้าบอก เพราะเห็นว่านั่งถือศีลอยู่ ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมาก เพราะความเป็นห่วงจนเกินไป ห่วงว่ามันจะเจออันตรายต่างๆ นานา เมื่ออกจากสวน ปกติเลี้ยงมัน ก็ไม่เคยผูก ตี หรือกักขังเลย เราไม่รู้จะชดใช้ให้กับชีวิตมันยังไงดี ถ้าเราไม่ผูกมันไว้ มันก็คงไม่ตาย เราคิดน้อยเกินไป นึกถึงแต่จิตใจ ความเป็นห่วงความกังวลของตัวเองเป็นหลัก โดยไม่คำนึงนึกถึงอย่างอื่น ว่ามันดิ้นจะตามเจ้านาย จนโซ่พันคอ
3 วันแล้ว ไม่รู้ตอนนี้มันไปถึงไหนแล้ว ทำบุญสังฆทานถวายพระให้มัน มันจะได้รับมั้ย มันจะรับรู้ได้มั้ยคะ ว่าเราทำเพราะเป็นห่วง ไม่มีเจตนาจะทำร้ายให้มันตาย ตอนนี้เครียดมาก เกลียดตัวเองจริงๆ ...ไอ้หมี มันตายเพราะเรา ...
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ขึ้นอยู่กับเจตนาเป็นสำคัญ ถ้าไม่มีเจตนา ก็ไม่เป็นการล่วงศีลในข้อฆ่าสัตว์ สัตว์โลกมีกรรมเป็นของของตนอย่างแท้จริง ข้อที่น่าพิจารณาเพิ่มเติม คือ การทำอะไรด้วยความรอบคอบ ก็ย่อมเป็นสิ่งที่ดี ตราบใดที่ยังไม่ได้ดับกิเลส จนหมดสิ้นถึงความเป็นอรหันต์ แล้ว ในชีวิตประจำวันอกุศลจิตย่อมเกิดขึ้นเป็นไปมาก มากกว่ากุศลอย่างเทียบกันไม่ได้ เพราะฉะนั้น ประโยชน์ที่ควรพิจารณา คือ เข้าใจสิ่งที่มีจริง ตามความเป็นจริง แม้อกุศลที่เกิดขึ้นก็เป็นธรรม ไม่ใช่เรา
ธรรม เกิดขึ้นเป็นไปตามเหตุตามปัจจัย ความเศร้าโศกเสียใจ เป็นธรรมดาของผู้ที่ยังมีกิเลสอยู่ ห้ามไม่ให้เกิดขึ้นก็ไม่ได้ ที่จะเป็นไปเพื่อคลายความเศร้าโศกเสียใจได้ ก็เมื่อมีความเข้าใจธรรม เข้าใจสิ่งที่มีจริงตามความเป็นจริง แล้วจะมีความเข้าใจได้อย่างไร? ก็ต้องกลับมาที่เหตุ คือ การฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง และ สิ่งที่จะเป็นประโยชน์แก่สัตว์ที่ล่วงลับไปแล้ว ไม่ใช่ความเศร้าโศกแต่เป็นการเจริญกุศล แล้วอุทิศส่วนกุศลไปให้
ส่วนที่กล่าวถึง ศีล เพื่อความเข้าใจถูกต้องตรงตามพระธรรม ขอเชิญคลิกอ่านได้ที่นี่ ครับ
... ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ ...
แท้จริงแล้วไม่มีใครทำให้ใครตายหรือเป็นอะไรไปได้ เป็นธรรมะทั้งหมด ถ้าเขาไม่ถึงวาระที่ต้องเจ็บ ปวด ป่วย หรือตายสิ่งเหล่านี้ก็เกิดไม่ได้ ซึ่งเป็นผลกรรมที่ต้องได้รับตามแต่เหตุ การกังวลกับสิ่งที่ล่วงไปแล้วไม่เป็นประโยชน์กับใครเลย ถ้ามีเจตนาฆ่า แม้ว่าสัตว์นั้นไม่ตายก็เป็นอกุศล ถ้าไม่มีเจตนาฆ่าแล้วสัตว์นั้นตาย ที่ตายเพราะเป็นธรรมะและถึงวาระที่ต้องตายใครก็ห้ามไม่ได้