วาจาเพ้อเจ้อ
ทุกครั้งที่อ่านนิยายหรือหนังสืออื่นๆ ที่มิใช่หนังสือธรรมะ ทุกครั้งที่ดูหนัง ดูภาพยนตร์ ฟังเพลง ทุกครั้งที่สนทนาเรื่องเบ็ดเตล็ด ขำขัน ทั่วไป ที่มิใช่พระธรรมเกือบทุกครั้ง ก็ทำไปด้วยความสนุก เพลิดเพลินแต่ก็จะมีความรู้สึกแทรกคั่นขึ้นมาเสมอว่า "เฮ้ย อกุศลอีกแล้ว" ซึ่งตรงจุดที่เตือนตนได้นี่ก็เรียกว่ายังดีเพราะเป็นกุศล แต่หลังจากนั้นสักพักเดียว จิตก็หดหู่ทันที ด้วยรู้สึกว่าอกุศลเพิ่มพูนอีกแล้ว ก็กลับเข้าสู่ อกุศลจิตอีก เป็นแบบนี้บ่อยมาก ก่อนฟังพระธรรมก็ไม่เป็นแบบนี้ พอรู้พระธรรมมากเข้า ก็รู้อยู่ว่าพูดเพ้อเจ้อ อ่านหนังสือต่างๆ นั้นเป็นอกุศลจิต แต่ก็อดไม่ได้ทุกที พอทำไปแล้วก็หดหู่เสียใจบ่อยๆ ครั้งอย่างนี้พอจะอนุเคราะห์กระผมอย่างไรดีครับ
เพราะความเป็นเราจึงมีความเสียใจว่าเรามีอกุศล ดีใจว่าเรามีกุศล ต้องเข้าใจว่า การศึกษาพระธรรมขั้นปริยัติและขั้นปฏิบัติที่เป็นโลกีย์ ยังละกิเลสอะไรไม่ได้ แม้พระอริยบุคคลขั้นเสกขะ มีพระโสดาบัน เป็นต้น ท่านก็ยังละอกุศลบางประการไม่ได้ แต่ท่านไม่สำคัญผิดว่าอกุศลเป็นเรา ฉะนั้นในขั้นอบรมเมื่อสิ่งใดปรากฏก็รู้ตามเป็นจริงว่าเป็นสภาวธรรมแต่ละอย่างเท่านั้น
