การมีสติ
ในขณะที่จะทำอกุศลใดๆ หรือทำไปแล้วจะเป็นการละเมิดศีล แล้วเกิดสติระลึกขึ้นมาว่า "อย่าทำ" แล้วไม่ทำ อยากทราบว่าในขณะที่สติระลึกนั้นเป็นสภาพธรรมที่เป็นเราหรือไม่ และเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ ขอบคุณครับ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ขณะที่งดเว้นจากบาป หรือ ระลึกขึ้นได้ว่าไม่ควรทำสิ่งที่ไม่ดี ก็ไม่พ้นจากสภาพธรรมที่มีจริง คือ จิต เจตสิกที่เกิดขึ้น ซึ่งเป็นจิตที่ดี ที่งดเว้นจากบาป คิดเว้นสิ่งที่ไม่ดี ที่เป็น สติเจตสิก และ เจตสิกที่ดีอื่นๆ เกิดร่วมด้วยในขณะนั้น ครับ ซึ่งไม่ใช่เราที่เว้น ไม่ใช่เราที่มี สติ แต่ เป็นธรรมฝ่ายดี ที่ไม่ใช่เราและเป็นอนัตตา ครับ ขออนุโมทนา
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
สภาพธรรมเป็นจริงอย่างไร ก็เป็นจริงอย่างนั้น ไม่มีใครที่จะเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงของสภาพธรรมได้เลย สติ เป็นสภาพธรรมที่ดีงาม เกิดร่วมกับจิตที่ดีงามทุกประเภท สติ เป็นสภาพธรรมที่ระลึกได้ เป็นไปในกุศลทั้งในขั้นของทานศีลและ ภาวนา (การอบรมเจริญปัญญา) ที่มีกาย วาจา และ ใจ เป็นไปในทางที่ดีที่ถูกที่ควร ก็เพราะสติเกิดขึ้น นั่นเอง ถ้าสติไม่เกิดขึ้น จะเป็นกุศลไม่ได้เลย เพราะฉะนั้น ในเวลาที่จะทำในสิ่งที่ไม่ดี แล้วไม่ทำ ก็เพราะสติเกิดขึ้น พร้อมกับสภาพธรรมฝ่ายดีอื่นๆ มีความละอาย ความเกรงกลัวต่อบาป เป็นต้น สติ จึงเป็นสภาพธรรมที่เกื้อกูลประคับประคองชีวิตให้ทำในสิ่งที่ถูกดีงาม ครับ
...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...
