เพื่อน

ท่านอาจารย์สุจินต์ตอบได้ดีแล้วในประเด็นนี้

สุ. ข้อความที่ว่า “มหาบุรุษย่อมติดตามช่วยเหลือสหายในอันตรายทั้งหลาย มหาบุรุษ กำหนดรู้ตนและสภาพปกติของสหายเหล่านั้นๆ แล้ว อยู่รวมกับสหายเหมือนที่เคยอยู่ ร่วมกันมา”

นี่ก็แสดงให้เห็นว่า ชีวิตคนก็เปลี่ยนแปลงขึ้นลง แต่เมื่อเป็นมิตรจริงๆ ไม่ว่าคน นั้นจะเปลี่ยนแปลงอยู่ในสภาพอย่างไร เคยเป็นอย่างไรก็เหมือนอย่างนั้น ปฏิบัติใน สหายเหมือนอย่างที่เคยปฏิบัติมาด้วยให้พ้นจากอกุศลแล้วให้ตั้งอยู่ในกุศล มิใช่ให้ตั้ง อยู่โดยอย่างอื่น ไม่ควรเบียดเบียนสัตว์อื่น ไม่ควรทะเลาะ ไม่ควรให้ถึงความเป็นผู้เก้อ เขิน ไม่ควรให้เกิดความรังเกียจสัตว์อื่น

เพราะบางคนช่างรังเกียจจริงๆ รังเกียจโดยเชื้อชาติบ้าง รังเกียจโดยข้อประการ ต่างๆ แต่ถ้าเป็นมิตรดี ก็ควรที่จะเตือนบุคคลนั้นว่า ไม่ควรรังเกียจคนอื่น ควรทักท้วงใน ฐานะที่ควรข่ม เมื่อเขาอยู่ต่ำกว่าไม่ควรวางตนในที่สูงกว่า ไม่ควรคบในผู้อื่นจนหมดสิ้น ก็หามิได้

นี่เรื่องของการคบหาสมาคมในชีวิตประจำวัน

ไม่ควรคบมากเกินไป ไม่ควรคบพร่ำเพรื่อ

นี่ก็ควรพิจารณาทั้งนั้นใช่ไหมคะ มิฉะนั้นแล้วก็จะขัดกันที่ว่า ไม่ควรคบในผู้อื่นจน หมดสิ้นก็หามิได้ และไม่ควรคบมากเกินไป ไม่ควรคบพร่ำเพรื่อ ควรคบคนที่ควรคบตาม สมควรแก่กาลเทศะ

นิภัทร การคบเพื่อนนี่จะต้องทุ่มเทจิตใจทั้งหมด ใช่ไหมอาจารย์ คือ ไม่ใช่เพียงบาง ส่วน หรือปิดๆ บังๆ

สุ. ค่ะ ถูกต้อง ที่ว่า ไม่ควรคบในผู้อื่นจนหมดสิ้นก็หามิได้ หมายความเป็นเพื่อนอย่างจริงทีเดียว ไม่ใช่เพื่อแค่ผิวเผิน

นิภัทร คือ ถ้ายังคบกันครึ่งๆ กลางๆ ก็ยังถือว่าไม่ใช่เพื่อน

สุ. ค่ะ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ความเป็นมิตร เป็นเพื่อน มีไมตรีจิตที่ดีต่อกัน มีความปรารถนาดีต่อกัน ไม่หวังร้ายต่อกัน เป็นกุศลธรรมที่ควรอบรมเจริญในชีวิตประจำวัน เป็นประโยชน์ในที่ทั้งปวง ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ความเป็นมิตรเป็นเพื่อนไม่เคยเป็นโทษแก่ใครๆ เลยทั้งสิ้น พร้อมที่จะช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่นเสมอ เมื่อเกิดเมตตาแล้ว มีความเป็นมิตรเป็นเพื่อนแล้ว ก็ย่อมมีทางที่จะประพฤติเป็นไปในทางที่ถูกที่ควร เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น เท่าที่จะเป็นไปได้ ซึ่งเป็นธรรมที่เกิดเพราะเหตุปัจจัย ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของใครทั้งสิ้น ครับ.

...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ