สนทนาธรรมที่ฮานอย ซาปา 2559 (6) 26 ต.ค. 59

26 ต.ค. 59

วันนี้เป็นเช้าแรกในซาปา เปิดม่านหน้าต่างเห็นแต่หมอก สมกับเป็นเมืองในหมอกจริงๆ ฝรั่งเศสเป็นผู้ก่อตั้งเมืองนี้เมื่อครั้งปกครองเวียดนาม เพราะเป็นภูเขาสูงกว่าระดับน้ำทะเลกว่า 1000 ม. ทิวทัศน์สวยงาม อากาศเย็นสบาย จึงเลือกมาปลูกบ้านสไตล์ฝรั่งเศสไว้เป็นที่พักตากอากาศ จนเมื่อเวียดนามได้รับอิสรภาพ จึงปรับปรุงบ้านเก่าเหล่านั้นเป็นโรงแรมให้นักท่องเที่ยวมาพักผ่อน ซาปาได้ชื่อว่า เป็นเมืองที่สวยที่สุดของเวียดนามตอนเหนือ

หลังรับประทานอาหารเช้าก็แบ่งแอกเป็น 2 กลุ่มตามความสมัครใจ เราเลือกเดินไปหมู่บ้าน Tra Van ระยะทาง 5.5 กม. เพื่อไปรับประทานอาหารกลางวันที่ภัตตาคารพื้นบ้านริมลำธาร มองเห็นทิวทัศน์ของภูเขาสวยงาม

พร้อมกับคณะของท่านอาจารย์ที่เสร็จจากการสนทนาธรรม (ที่โรงแรม) แล้วเดินทางโดยรถยนต์ไปพบกันที่ร้านอาหาร ท่านอาจารย์สนทนาธรรมต่อกับชาวต่างชาติ เน้นคุณวินเซ็นต์ ชาวไต้หวันที่เพิ่งมาใหม่ เธอปฏิบัติสมาธิมาหลายปี รู้ว่าไม่ถูก แต่ก็ยังติดกับสมาธิ ท่านอาจารย์พยายามอธิบายให้เธอคิดแล้วตอบจนถึงเวลาเที่ยง เราเดินมาสมทบทีหลัง ไม่ได้ฟังตลอด เลยไม่มีเรื่องเล่าการสนทนาให้ฟัง

หลังอาหารกลางวัน รถตู้มารับกลับโรงแรม ดีใจที่ไม่ต้องเดินกลับ แม้ 2 ข้างทางทิวทัศน์จะสวยงามด้วยภาพกระท่อมเล็กๆ นาขั้นบันได ลำธารที่มีน้ำไหลผ่านโขดหิน อากาศสะอาดบริสุทธิ์ แต่เดินรอบเดียวก็เกินพอ ซาปาตอนนี้มีแต่ตึกที่กำลังก่อสร้างเป็นโรงแรมขนาดใหญ่หลายแห่ง มีฝุ่นปูน ขยะรกรุงรัง ต่างกับเมืองตากอากาศดาลัท ตอนกลางของประเทศที่สะอาดสวยงาม เพราะชาวเมืองมีฐานะทางเศรษฐกิจดี มีการศึกษาดี แต่ที่ซาปาเป็นที่อยู่ของชาวเขาเผ่าต่างๆ ในเมืองมีแต่โรงแรม ร้านอาหาร ร้านนวด ร้านขายของ เจ้าของกิจการมีจำนวนน้อยกว่า คิดถึงเมืองคยาที่อินเดียที่มีแต่ขอทาน ทำให้บ้านเมืองสกปรก ไม่น่าอยู่ ก็คงเป็นผลของอกุศลกรรมทำให้เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รู้สิ่งที่กระทบสัมผัสสิ่งที่ไม่ดีทางตา หู จมูก ลิ้น กาย เราก็เช่นเดียวกัน เพราะอกุศลที่ทำไว้จึงทำให้ เห็นสิ่งที่ไม่ดีในบางครั้งด้วย ลืมอีกแล้วว่า ไม่ใช่เราที่เห็นสิ่งที่ไม่ดี เห็นเป็นเห็น ไม่ใช่เราเห็น ดีหรือไม่ดีก็เป็นคิด ไม่ใช่เราอีก คิดถึงท่านอาจารย์ถามคุณถั่งว่า เข้าใจว่า เห็นเป็นเห็น ไม่ใช่เราเห็น แล้วจะลืมไหม เธอตอบว่า ลืม ท่านบอกว่า ฟังครั้งเดียวจึงยังไม่พอ เพราะเดี๋ยวก็ลืม ต้องฟังซ้ำแล้วซ้ำจนกว่าจะไม่ลืม

ตอนบ่ายกลับมานอนพักผ่อน หลับสนิทเพราะเหนื่อยเพลียจากการเดิน หลับจนเกินเวลาสนทนาธรรมตอน 16.00 - 18.00 น. เลยไม่มีเรื่องเล่า ตอนนี้มีทั้งช่างภาพและผู้รายงานตัวจริง คือ คุณวันชัย ภู่งาม จึงสบายใจได้ว่า มีผู้ทำหน้าที่นี้แล้ว