ทีละคำ ไม่เผิน ตรงจริงและลึกซึ้งโดยถึงที่สุดคือ

รู้ลึกซึ้งในคำแต่ละคำนี่ยากแสนยากจริงๆ แม้ในลักษณะของโลภะในแต่ละวันแต่ละขณะ ฟังก็ได้ยินเรื่องราวธัมมะ ได้ยินคำว่า "โลภะ" ก็ไม่รู้ตรงจริงๆ แสดงถึงความที่ปัญญาสะสมมาน้อยมากจริงๆ การจะรู้จักจริงๆ ว่าโลภะเป็นอย่างไรของผมตอนนี้ เปรียบว่า ในจักรวาลนี้เป็นห้องหนึ่งห้อง ปัญญาของผมที่มีอยู่เป็นเพียงเม็ดทรายเม็ดหนึ่งในห้องจักรวาล รู้ยากจริงๆ ไม่ได้ฟังธัมมะประมาณ ๒ เดือน เนื่องจากเป็นช่วงที่ค่อนข้างวุ่นวายเรื่องชีวิตและก็เหนื่อยมากๆ ในแต่ละวันพอได้สบายจากการงานก็แทบจะไม่คิดอยากฟังพระธรรมเท่าไหร่เลย

เพราะตอนนั้นอยากพักจริงๆ ทั้งมีขี้เกียจเป็นส่วนใหญ่ ท้อ ไม่สบายใจ กับงานอะไรต่างๆ กับเพื่อนมิตร สารพัดจริงๆ แต่ก็พอจะนึกถึงธัมมะได้บ้างเวลาที่มีปัญหา ในขั้นของความคิดคือ บางครั้งก็อดทนเช่นก่อนจะทำไม่ดีก็มีคิดบ้างว่า ทำไม่ดีไม่มีประโยชน์แค่คิดจะทำก็ไม่ดีแล้วมีแต่เหนื่อยกับไม่สบายใจเพราะกิเลสทำร้ายจิต โทสะทำร้ายจิต

คือก็มีเตือนๆ ตัวเองอยู่บ้าง แต่เพราะฟังมาน้อยและเพราะปัญญาที่สั่งสมมามีน้อย พออยู่ในเหตุการณ์จริงๆ ก็เป็นธรรมดาของกิเลสเลย แต่ยังดีที่ไม่ตลอดเพราะขั้นการฟัง หักห้ามใจในเรื่องไม่ดีได้บ้างไม่ได้บ้าง เรื่องวาจาคำพูดนี่ยากแสนยากยากมากๆ จริงๆ เพราะเป็นธรรมดาเป็นธัมมตาที่จะเป็นแบบนี้จริงๆ หลุดคำนู่นนี่บ้างล่ะคำสบถต่างๆ มาหมด โกธรบ้างล่ะหงุดหงิดใจนี่เป็นบ่อยๆ คือปล่อยเลยตามเลยก็มีมาก และพอมาฟังเหมือนต้องเริ่มใหม่เพราะไม่มั่นคง เพราะที่ได้คือเรื่องราวที่จำคือเรื่องราวธัมมะจริงๆ

"แสดงถึงความเหนียวแน่นหนาแน่นของกิเลสที่สะสมมายาวนานมากในแสนโกฏิกัปป์อันหาที่สุดมิได้จนกว่าจะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างว่าเป็นอนัตตา ต้องเริ่มที่สั่งสมความเข้าใจธัมมะให้มั่นคงก่อนจริงๆ "