นี่คือสัญญา(การจำได้หมายรู้)ใช่ไหมคะมันเกิดจากอะไร
* * * ขอยืนยันนะคะว่าดิฉันไม่ได้บ้าหรือเพ้อเจ้อ
สวัสดีค่ะ อยากทราบว่าเหตุการณ์แบบนี้อธิบายตามหลักพุทธศาสนาได้ว่าอย่างไร ถ้าหากว่าเราได้ยินชื่อของสถานที่นึงแล้วเกิดสนใจขึ้นมาทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร อยากไปเพียงแค่ได้ยินชื่อแต่ผ่านมาหลายปีก็ไม่มีโอกาสได้ไปจนวันนึงต้องไปทำธุระแถวนั้น เพียงแค่รถวิ่งเข้าบริเวณเขตนั้นขึ้นมาก็รู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด (ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าถึงที่นั่นแล้ว ตลอดทางหลายชั่วโมงก็เฉยๆ เคยนั่งรถไปที่อื่นก็เฉยๆ ) รู้สึกดีขึ้นในใจเปิดม่านเห็นป้ายบอกทางเข้าเขตที่นั่นแล้วจริงๆ ฉันคิดในใจ"ถึงแล้วสินะ สักวันฉันจะหนีมาอยู่ที่นี่"แล้วพอรถขับผ่านสถานที่นึงก็รู้สึกวูบขึ้นมาทันทีรีบมองออกไปทางหน้าต่างเป็นเพียงทางเข้าค่ายทหารค่ายหนึ่งเท่านั้นแต่ฉันอยากเข้าไปที่นั่นมากจนอยากจะตะโกนดังๆ ให้รถหยุดแม้รถจะผ่านไปแต่ใจฉันยังคงอยู่ที่นั่นฉันอยากเข้าไปที่นั่นมากแม้จะกลับมาที่บ้านซึ่งอยู่อีกจังหวัดนึงแล้วก็ยังคาใจคิดว่าจะกลับไปที่นั่นอีกและจะเข้าไปในค่ายนั้นให้ได้ ผ่านมา 1อาทิตย์ได้เจอรูปถ่ายของผู้ชายคนหนึ่ง รู้สึกคุ้นมากๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก คุ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นภาพยิ่งดูรูปภาพมากเท่าไหร่ก็ยิ่งคุ้นอย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่าจะใส่หมวกใส่แว่น ปิดหน้าปิดตาหันหลังยังไงฉันก็จำได้ สีหน้า รอยยิ้ม คุ้นมากเหมือนฉันเคยเฝ้ามองมาเป็นเวลานาน ฉันคุ้นหน้าจากรูปของเค้าหลายสิบรูป (แทบทุกรูป) จนเจอรูปนึงใจหล่นวูบจนต้องเอามือขึ้นมาจับหน้าอก ความคิดแวบเข้ามาในหัวทันที "เคยรู้จัก"น้ำตาไหลออกมาเอง (ไม่ได้รู้สึกดีใจหรือเสียใจทั้งนั้นแต่มันไหลออกมาเอง) มีรูปนึงที่ยังคาใจเป็นรูปที่เค้าถ่ายเมื่อหลายปีมาแล้วใส่เสื้อลายทางสีขาวสลับส้มฉันจำได้ดีว่าเคยฝันถึงผู้ชายคนนึงหลายปีมาแล้วใส่เสื้อสีแบบนี้ชัดมากแต่เห็นหน้าไม่ชัด เค้าเป็นทหารเรือค่ะ ตอนนั้นประจำการอยู่ที่กองเรือตรวจอ่าว กองเรือยุทธการ สัตหีบ ค่ายที่ฉันอยากเข้าไปค่ายนั้นพอดีเป๊ะเลย มันบังเอิญไปหน่อยไหมคะ อย่างนี้เรียกได้ว่าเป็นสัญญาเก่าการจำได้หมายรู้ได้ไหมคะ และอะไรเป็นเหตุให้เราจำคนๆ หนึ่งได้มากขนาดนี้เพราะส่วนตัวไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครและสถานที่ใด และฉันยังรู้สึกว่าตัวเองรอคอยใครสักคนอยู่ด้วยค่ะเป็นมาเกือบ 3 ปีแล้ว
* * * ขอยืนยันอีกครั้งค่ะว่าไม่ได้บ้าจริงๆ ค่ะศึกษาเองได้เจอทั้งเปลือกและแก่นผสมกันจึงขอเรียนถามท่านผู้รู้ในนี้เพราะคิดว่าคงได้ความรู้ที่ถูกต้องแน่นอนค่ะ ด้วยความเคารพเป็นอย่างสูงค่ะ หากเขียนข้อความไม่สุภาพประการใดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ทุกอย่างไม่พ้นจากสภาพธรรมที่มีจริง ไม่ว่าจะคิดเรื่องอะไร เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รู้กระทบสัมผัส จำ คิดนึก ก็ล้วนแล้วแต่เป็นสภาพธรรมที่มีจริง ซึ่งความเห็นของเรา ย่อมต่างจากพระพุทธเจ้า ต่างจากสัจจะ ความจริง เพราะ เราย่อมสำคัญว่า มีเรา มีสัตว์ บุคคล มีคนนั้นคนนี้ที่เคยเห็น มีคนนั้นคนนี้ มีบ้าน มีสิ่งต่างๆ แท้ที่จริง เรื่องที่คิดไม่มี มีแต่ คิดมีจริง จิตมีจริง เจตสิก มีจริง มีแต่ธรรมทั้งสิ้น ไม่มีสัตว์ บุคคล มีแต่ธรรมไม่ใช่เรา เพราะ ความยึดถือผิด ด้วยความเห็นผิดว่ามีสัตว์ บุคคล มีคนที่เคยเห็น เห็น มีเรื่องต่างๆ ก็ เป็นปัจจัยให้กิเลส คือ ความไม่รู้ เดือดร้อน ครุ่นคิด และ เกิดความสงสัย (วิจิกิจฉา) และเกิดปัญหาต่างๆ มากมายในสังคม และ ในตัวบุคคลนั้น เศร้าโศกเพราะสำคัญว่ามีคนที่รัก เป็นต้น โกรธ เพราะคิดว่า มีคนที่ทำให้โกรธ เป็นต้น เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะประสบเหตุการณ์ใดที่คิดว่าแปลก แท้ที่จริงแล้วไม่แปลกเลย สำหรับสัจจะความจริง เพราะ มีแต่คิด คือ จิตคิด ไม่มีใคร มีแต่ธรรม เพราะฉะนั้น ก็ขอให้ได้มีโอกาสฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม โดยเฉพาะในเวปนี้ที่ไฟล์เสียงธรรม รวมทั้งกระทู้ดีๆ ที่จะทำให้เข้าใจความจริงของพระพุทธเจ้าว่าแท้ที่จริงคืออย่างไร อันเป็นเหตุให้ละกิเลส ละทุกข์จนหมดสิ้น ครับ ขออนุโมทนา
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ประโยชน์ของการมีโอกาสได้ฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม ก็คือ ความเข้าใจถูกเห็นถูก เป็นการสะสมความเข้าใจถูกเห็นถูกไปทีละเล็กทีละน้อย และสิ่งที่จะศึกษาให้เข้าใจนั้น ก็ไม่พ้นไปจากสภาพธรรมที่มีจริงๆ ในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะกล่าวถึงเรื่องใดก็ตาม ก็ไม่พ้นไปจากธรรมเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นธรรม จนกว่าจะได้ฟังพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง คิดนึก มีจริง จำมีจริง ล้วนเป็นธรรมทั้งหมด ไม่ใช่เรา เพราะเคยสะสมมาที่จะคิดอย่างนั้น ก็คิดไปตามการสะสมซึ่งไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของใครทั้งสิ้น แต่เมื่อได้ฟังพระธรรมบ่อยๆ เนืองๆ ก็จะเป็นเหตุให้คิดถึงพระธรรมที่ได้ยินได้ฟังได้ แทนที่จะไปคิดเรื่องอื่น ครับ
...อนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...
