อาชีพที่ไม่ควรทำ
ในพระสุตตันตปิฎก เล่ม 36 หน้า 376 วณิชชสูตร กล่าวถึงอาชีพที่ไม่ควรทำมี 4 อย่าง และในอรรถกถาเพิ่มอีก 1 อย่าง คือ ค้าขายมนุษย์ คำถามมีดังนี้
1. ตกลงที่ถูกต้องมีกี่อย่าง
2. ในกรณีที่ผู้ซึ่งซื้อเนื้อสัตว์ (ไม่มีชีวิตแล้ว) มาทำอาหารขาย เข้าข่ายการขายเนื้อสัตว์ไหม
3. ในกรณีที่เป็นผู้ขายเนื้อสัตว์ในตลาดสด เข้าข่ายขายเนื้อสัตว์ไหม
4. ในกรณีที่เป็นผู้จัดหาแรงงานให้กับหน่วยงานทั่วไป นายหน้าค้าแรงงาน จัดว่าเป็นผู้ค้าขายมนุษย์ไหม
ขอเรียนถามความเห็นท่านผู้รู้ด้วยครับ
ขอบคุณครับ
๑. [เล่มที่ 36] ในเล่ม ๓๖ หน้า ๓๗๖ แสดงว่าอาชีพที่ไม่ควรทำมี ๕ คือ ขายศาสตรา ๑ ขายสัตว์ ๑ เนื้อสัตว์ ๑ น้ำเมา ๑ ยาพิษ ๑ แต่อรรถกถาท่านอธิบายข้อว่า ขายสัตว์ คือ ขายมนุษย์ (ทาส)
๒. ๓. ถ้าไม่เกี่ยวกับการฆ่าหรือสั่งฆ่าก็ไม่เป็น
๔. การจัดหาแรงงานไม่ใช่การขายมนุษย์ ที่เป็นการขายมนุษย์ คือ ขายทาสในสมัยก่อนหรือหลอกผู้หญิงไปขาย
ขอเรียนถามเพิ่มเติมว่า ในส่วนของผู้ซื้อ ผู้ซื้อศาสตรา เช่น ทหารซื้ออาวุธยุทโธปกรณ์ มีเจตนาสำหรับรบกับข้าศึกหรือชาวบ้านซื้ออาวุธชนิดต่างๆ มีเจตนาเพื่อป้องกันโจรผู้ร้ายเป็นต้น กรณีนี้กล่าวว่าเกี่ยวกับการฆ่าได้หรือไม่และมีโทษอย่างไรในทางธรรม
ขอบคุณและขออนุโมทนาค่ะ
โดยทั่วๆ ไป เป็นที่ทราบกันว่าอาวุธมีไว้เพื่อการทำลายล้าง ทั้งผู้ซื้อผู้ขายย่อมไม่มีใครคิดว่ามีไว้เพื่อการเจริญกุศลแน่นอน แต่สำหรับผู้ที่มีหน้าที่ในการปกครองบ้านเมือง การซื้ออาวุธเพื่อป้องกันประเทศ เพื่อส่วนรวมจะมีชีวิตอยู่อย่างผาสุข กระทำด้วยเจตนาดีเป็นส่วนใหญ่ ก็ต้องแยกขณะจิตที่เป็นกุศลกับอกุศล ถ้าเจตนาที่ประกอบด้วยอกุศลย่อมมีโทษ ส่วนเจตนาที่ประกอบด้วยกุศล เป็นไปในทาน ศีล ภาวนา ย่อมไม่มีโทษครับ
