ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๔๕๑

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ขออนุญาตแบ่งปันข้อความธรรม (ปันธรรม) ที่ได้จากการฟังพระธรรมจากท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ในแต่ละครั้ง รวบรวมเป็นธรรมเตือนใจเพื่อศึกษาและพิจารณาร่วมกัน เพื่อความเข้าใจธรรม (ปัญญ์ธรรม) ตามความเป็นจริง ซึ่งเป็นข้อความที่สั้นบ้าง ยาวบ้าง แต่ก็มีอรรถที่สมบูรณ์ พอที่จะเข้าใจได้ควรค่าแก่การพิจารณาอย่างยิ่ง ดังนี้

* * ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๔๕๑ * *
~ ความตาย อาจจะมาถึงเย็นนี้ก็ได้ เพราะฉะนั้น ไม่ประมาทในการที่จะมีชีวิตอยู่ เพื่อที่จะได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ที่สุด

~ คำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทุกคำ หวังดี เกื้อกูล เป็นประโยชน์ให้คนฟังได้มีความเข้าใจที่ถูกต้อง เพราะฉะนั้น กัลยาณมิตรสูงสุด ก็คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทุกคำจริง ไม่ได้หวังให้ใครเข้าใจผิด ทรงแสดงธรรมโดยนัยต่างๆ มากมาย หลากหลาย โดยประการทั้งปวง ที่จะทำให้ค่อยๆ เข้าใจขึ้น

~ เพราะอะไร พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงเป็นผู้ที่ควรแก่การเคารพสักการะนอบน้อมอย่างสูงสุด ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ เทวดา หรือ พรหม ก็เคารพสักการะนอบน้อมต่อพระองค์ เพราะพระปัญญาคุณที่ทรงตรัสรู้ความจริง ซึ่งความจริงนี้ไม่มีใครสามารถที่จะรู้ได้ จนกว่าจะได้ฟังพระธรรมที่พระองค์ทรงแสดง

~ พระพุทธศาสนาเป็นคำสอนที่ให้รู้ถูกให้เห็นถูกให้เข้าใจถูก ไม่ใช่อย่างอื่น ทั้งหมดเลยตั้งแต่ต้นจนถึงที่สุด เพื่อความถูกต้อง เพื่อความเข้าใจธรรมตามความเป็นจริง

~ ใครก็ตามที่กล่าวว่า “ภิกษุ รับเงินทอง เป็นของธรรมดา” นั่น เป็นผู้ไม่ละอาย ไม่รู้ความต่างกันของเพศคฤหัสถ์กับเพศบรรพชิต

~ แม้แต่สงสัยแล้วฟังธรรม ก็เป็นกาล (เวลา) ที่ควรฟัง ไม่ใช่เก็บความสงสัยนั้นไว้แล้วก็ไม่มีการฟังที่จะหายสงสัย เพราะฉะนั้น กาลของการฟังธรรม ก็ทรงแสดงไว้หลายอย่าง แม้แต่ในกาลที่ประชุมกันร่วมกันที่จะฟังธรรม นั่น ก็เป็นกาลของการฟังธรรม หรือ การที่มีโอกาสที่รู้ว่าจะได้ฟัง ขณะที่ฟังก็เป็นกาล คือ หมายถึงเวลาที่ได้ฟังธรรมเท่านั้นเอง ฟังขณะไหน ก็คือ กาลขณะนั้น นี่คือความหมายของการฟังธรรมตามกาล

~ ถ้าเราฟังพระธรรมแล้วเข้าใจมั่นคงขึ้นๆ ชาติต่อไป ได้ยินว่าทุกอย่างเป็นธรรม ก็เข้าใจได้

~ ทุกสิ่งที่ผ่านไปแล้ว จะไม่กลับมาอีกเลย มีใครทำให้กลับมาได้บ้าง? มีแต่ไปตั้งแต่เกิดจนถึงขณะนี้แล้วก็ไปเรื่อยๆ ต่อไปทุกๆ ขณะโดยไม่กลับมาอีก และ โดยไม่รู้ความจริง ว่า แท้ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรเหลือเลย

~ การฟังธรรม ก็เพื่อที่จะให้ความคิดที่เคยน้อมไปในเรื่องอื่นเห็นว่าอย่างอื่นสำคัญกว่าการที่จะรู้ความจริงหรือเห็นว่าอย่างอื่นสำคัญกว่าความเห็นถูกในความจริงของสิ่งที่กำลังปรากฏ ได้เห็นประโยชน์ของการได้เกิดมาแล้วเห็นถูกในสิ่งที่กำลังปรากฏ จะมากหรือจะน้อยก็ตามแต่ แต่เป็นผู้ที่สามารถเข้าใจความจริงของสิ่งที่กำลังปรากฏได้

~ ใครจะรู้ว่าเวลาที่จะได้ฟังธรรมมีมากหรือมีน้อยแค่ไหน เพราะฉะนั้น พระธรรมทั้งหมดเพื่อไม่ประมาท เพราะใครก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดแม้ในขณะต่อไป ไม่มีใครสามารถรู้ได้เลย สภาพธรรมเกิดตามเหตุตามปัจจัย เพราะฉะนั้น ไม่ประมาท คือ ฟังธรรม เพื่อที่จะสะสมความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้อง

~ คนที่มีปัญญา เห็นประโยชน์ของการมีชีวิต เพราะเราไม่สามารถที่จะรู้ได้เลยว่าจะจากโลกนี้ไปขณะไหนได้ทั้งสิ้น แต่ว่าถ้าเป็นขณะที่กำลังเข้าใจธรรมจนกระทั่งสามารถที่จะรู้ลักษณะที่กำลังเป็นธรรมในขณะนี้ได้ ขณะนั้นก็ประเสริฐที่สุด

~ ความจริง รู้เร็วเท่าไหร่ เป็นประโยชน์เท่านั้น จะโง่ (ไม่รู้ ไม่มีปัญญา) อยู่ทำไม เพราะเหตุว่า เกิดมา ไม่รู้ แล้วก็ไม่รู้ไปเรื่อยๆ กับ โอกาสที่จะได้ฟัง (พระธรรม) ได้เข้าใจขึ้น แล้วจะรั้งรอ รีรอ คอยอะไร? คอยที่จะมีความไม่รู้ไปเรื่อยๆ ในสังสารวัฏฏ์ หรือว่า การที่จะมีโอกาสได้ยินได้ฟังคำจริง ไม่มาก วันหนึ่งๆ แต่ละคนก็จะเห็นได้ว่า ฟังพระธรรมน้อยหรือมาก เพราะอะไร?

~ อกุศลจิต แม้ในสมัยพุทธกาล ก็มี แสดงให้เห็นถึงความน่ากลัวมาก (ของอกุศล) ไม่ว่าจะอยู่ ณ ที่ไหน ถ้าสะสมมาที่จะเป็นอกุศล อกุศล นั้น ก็ย่อมเพิ่มพูนขึ้น

~ ให้ทราบว่า กิเลส (เครื่องเศร้าหมองของจิต) ละเอียดมาก ที่ปรากฏให้เห็นในแต่ละวันที่เรารู้ว่ามากมายมหาศาล ยังน้อยกว่าความเป็นจริง เหมือนกับสิ่งที่อยู่ใต้มหาสมุทร เมื่อไม่โผล่ ก็ไม่เห็น

~ เมื่อรู้ธรรม (สิ่งที่มีจริง) แล้ว ทาน (การให้) ศีล (ความประพฤติที่ดีงาม เว้น จากทุจริต) ก็ยังเกิดขึ้น ด้วยกำลังของความเข้าใจถูกเห็นถูก ประกอบกับความรู้ธรรมว่า ขณะนั้น ไม่ใช่เรา ทาน เป็น ทาน ศีล เป็น ศีล ซึ่งก็คือ เป็นธรรม

~ ฟังธรรม ประโยชน์ คือ ได้รู้ว่าความจริงคืออะไร อะไรถูก อะไรผิด เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเคยได้ยินได้ฟังอะไรมามากสักเท่าไหร่ แต่ถ้าได้ฟังสิ่งที่ถูกต้อง ก็สามารถที่จะรู้ว่า อะไรผิด แต่ถ้ายังไม่ได้ฟังสิ่งที่ถูกเลย ก็เชื่อว่าสิ่งที่ผิดๆ นั่นแหละถูก จนกว่าจะได้ฟังสิ่งที่ถูกต้อง เมื่อพิจารณาเห็นความจริง เห็นความถูกต้อง ก็สามารถที่จะละความเห็นผิดได้ ถ้าเป็นผู้ที่ตรง

~ ต้องเป็นผู้ที่ไม่ประมาท แล้วก็เห็นโทษเห็นภัยของอกุศลจริงๆ ว่า ถ้าวันนี้ยังไม่เห็นโทษของอกุศลแม้เพียงเล็กน้อย วันต่อๆ ไป อกุศลก็ย่อมเพิ่มพูนขึ้น

~ ไม่ว่าจะพูดหรือทำ ล้วนเป็นไปในอำนาจของจิต ถ้าจิตใจดี มือเท้าก็เป็นไปในทางที่เป็นประโยชน์ มีการช่วยเหลือสงเคราะห์ผู้อื่น กระทำในสิ่งที่ดีงาม เป็นต้น แต่ถ้าเป็นอกุศลจิต คิดร้ายเบียดเบียนผู้อื่น มือเท้าก็ประทุษร้ายเบียดเบียนผู้อื่น

~ ขณะใดที่กุศลมีกำลัง ขณะนั้นอกุศลก็เกิดไม่ได้ แต่กำลังก็ต้องค่อยๆ สะสมเพิ่มขึ้น แม้แต่กำลังที่จะมาฟังธรรม มีแล้ว เพราะฉะนั้น ก็แสดงให้เห็นว่าขณะใดที่ไม่ได้มาฟังธรรม หรือ ไม่ได้ฟังธรรม อะไรมีกำลัง ก็คือ อกุศลมีกำลัง แล้วทั้งกุศล และ อกุศล มาจากไหน ก็ต้องมาจากการที่ค่อยๆ เกิด ค่อยๆ มี เพิ่มมากขึ้นทีละเล็กทีละน้อย

~ เรื่องของอกุศลธรรมเป็นสิ่งที่มีมาก และถ้าไม่ทราบจริงๆ ว่า ตัวท่านมีอกุศลมากเพียงไร การที่จะละกิเลสย่อมเป็นสิ่งซึ่งเป็นไปไม่ได้ แล้วในวันหนึ่งๆ ก็มีอกุศลธรรมหลายประการ ซึ่งจะแสดงให้เห็นว่า ท่านเป็นผู้ที่ยังมีอกุศลธรรมที่จะต้องละคลาย ขัดเกลาจนกว่าจะดับสิ้นเป็นสมุจเฉท (ถอนขึ้นได้อย่างเด็ดขาด)

~ กิเลสมากมาย เหนียวแน่น หนาแน่น และติดแน่นอยู่ในจิตเลย ที่จะเอาออกไปได้ไม่ใช่วิสัยของอกุศล แต่ต้องเป็นปัญญาที่มีความเข้าใจถูกต้อง และอบรมคุณความดีทุกอย่าง

~ คนที่ไม่รู้เขาทำชั่ว แต่คนที่รู้เขาไม่ทำ เพราะรู้ว่าความชั่วเป็นโทษทั้งกับตนเองและคนอื่น นำมาซึ่งทุกข์โทษภัยต่างๆ ซึ่งผู้ที่ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงไว้โดยละเอียดยิ่ง ซึ่งถ้ารู้จริงๆ อย่างนี้ คนรู้ไม่ทำชั่ว เพราะฉะนั้น ถ้าทุกคน เข้าใจถูกต้อง โลกนี้ก็เป็นโลกที่ไม่เดือดร้อน ไม่มีการฆ่ากันไม่มีการประทุษร้ายเบียดเบียนกัน เป็นโลกที่อยู่ด้วยกันด้วยความสงบและถ้ามีปัญญายิ่งขึ้น โลกนี้ก็ยิ่งสงบมากขึ้น

~ อกุศลทั้งหลายเมื่อมีกำลัง ปัญญามีน้อยมาก ก็ไม่สามารถที่จะดับหรือละอกุศลนั้นได้เลย

~ ปัญญานำไปในกุศลทั้งปวง ไม่ต้องห่วงเลย เพราะปัญญารู้ว่า ถ้าอกุศลเกิด ไม่ว่าจะเป็นความโกรธ ความโลภ การแข่งดี มายา (ความประพฤติลวง) หรืออะไรก็ตามแต่ ขณะนั้นก็พอกพูนความไม่รู้เพิ่มขึ้น เพราะฉะนั้น เห็นโทษของอกุศลแม้เพียงเล็กน้อย ระลึกได้แล้วก็เป็นกุศล สิ่งที่ไม่เคยทำ ก็ทำ เพราะกุศลจิตเกิดสามารถที่จะช่วยเหลือ อนุเคราะห์ สงเคราะห์หรือพูด หรือ ทำอะไรก็ได้ ในทางกุศลเพิ่มขึ้นเพราะปัญญา

* * ขอเชิญคลิกอ่านย้อนหลังครั้งที่ผ่านมาได้ที่หัวข้อด้านล่างนี้ครับ * *

ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๔๕๐

...กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

และยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...