โสดาบันกับพระสกทาคามีทุศีลได้ไหม?

เราปฏิบัติธรรมมาหลายปีทั้งฟังธรรม เข้าสมาธิ และวิปัสสนา อยู่ในเพศฆราวาสมาตลอด เท่าที่ศึกษามาการจำแนกอริยบุคคลให้ใช้สังโยชน์ 10 เป็นเกณฑ์ พอเทียบกับสังโยชน์ 10 แล้ว คิดว่าตัวเองน่าจะเข้าข่ายสกิทาคามี สักกายทิฏฐิ วิจิกิจฉา และสีลัพพตปรามาสไม่เหลืออยู่เลย ส่วนกามราคะกับปฏิฆะยังพอเหลือเบาบาง ถ้าเทียบกับตอนเป็นวัยรุ่นและเทียบกับคนอื่นถือว่าเบาบางมาก มีขุ่นเคืองในใจเล็กน้อยแต่แป๊บเดียวก็หายไป ไม่รุนแรงจนปล่อยออกมา

แต่มีข้อติดข้องคือบางวันเราเผลอทุศีลไปบ้างเล็กน้อย เคยอ่านมาว่าคนที่เป็นอริยบุคคลตั้งแต่โสดาบันขึ้นไปจะไม่ทุศีลเด็ดขาด แต่เรื่องการทุศีลไม่ได้ถูกระบุไว้ในสังโยชน์ 10 ข้อที่ใกล้เคียงที่สุดคือสีลัพพตปรามาส แต่สีลัพพตปรามาสกล่าวถึงการถือศีลตามคนอื่น ไม่ได้บอกว่าทุศีล เราพยายามรักษาศีล 5 ทุกวัน ศีลข้อ 2, 3 และ 5 ไม่เคยขาดเลยเพราะเคร่งมาก ศีลข้อ 1 กับ 4 ตามปกติจะไม่ขาด แต่บางครั้งเผลอตัวศีลขาดไปบ้าง เช่น ถ้าแค่เห็นยุงจะปล่อยมันไป ไม่อยากเบียดเบียน แต่ถ้าถูกยุงกัดบางครั้งจะเผลอตบ ประมาณว่าตอนทำเราขาดสติไป ถ้ามีสติก็คงไม่เผลอทำผิดศีล แค่เอามือปัดไล่ยุงไปก็พอ

จากที่เล่ามาจึงสงสัยว่าโสดาบันกับพระสกทาคามีสามารถทุศีลได้ไหม? เข้าใจว่าอริยบุคคลไม่ได้อยากทุศีล แต่สามารถเผลอทุศีลเพราะขาดสติไปบางครั้งได้ไหม เพราะยังเป็นฆราวาสอยู่ ต้องมีทำกิจกรรมอื่นของฆราวาสบ้าง หรือว่าเราเป็นแค่ปุถุชนที่ฟังธรรมมาก ปฏิบัติธรรมมาก แล้วเข้าใจผิดว่าตัวเองเป็นอริยบุคคล หรือว่าเรายังมีสังโยชน์ 3 ข้อแรกข้อไหนเหลืออยู่โดยไม่รู้ตัวหรือเปล่า

ขอความกรุณาผู้รู้มาช่วยอธิบายให้เราด้วยค่ะ ถ้าเราสำคัญตนผิดไปจะได้รู้ตัวและเร่งปฏิบัติธรรม ถ้าเราเป็นอริยบุคคลอยู่แล้วจะได้คลายข้อสงสัย