สาราณียธรรม ธรรมเป็นที่ตั้งแห่งความให้ระลึกถึง ๖

[เล่มที่ 16] พระสุตตันตปฎก ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรคเลม ๓ ภาค ๒ - หนาที่ 217

[๓๑๗] สาราณียธรรม ธรรมเปนที่ตั้งแหงความใหระลึกถึง ๖

๑. ดูกอนทานผูมีอายุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เขาไปตั้งกายกรรม ประกอบดวยเมตตา ในเพื่อนสพรหมจารีทั้งหลาย ทั้งตอหนา และลับหลัง ธรรมนี้ เปนที่ตั้งแหงความใหระลึกถึง เปนเครื่องกระทําใหเปนที่รัก เปนเครื่องกระทําใหเปนที่เคารพ ยอมเปนไปเพื่อความสงเคราะห เพื่อความไมวิวาท เพื่อความสามัคคี เพื่อความเปนอันหนึ่งอันเดียวกัน.

๒. ดูกอนทานผูมีอายุทั้งหลาย ขออื่นยังมีอีก คือ ภิกษุในพระ ธรรมวินัยนี้ เขาไปตั้งวจีกรรมประกอบดวยเมตตา...

๓. เขาไปตั้งมโนกรรมประกอบดวยเมตตา ในเพื่อนสพรหมจารี ทั้งหลาย ทั้งตอหนาและลับหลัง ธรรมแมขอนี้ ก็เปนที่ตั้งแหงความให ระลึกถึง ฯลฯ เปนไปเพื่อความเปนอันหนึ่งอันเดียวกัน.

๔. ดูกอนภิกษุทั้งหลาย ขออื่นยังมีอีก ภิกษุไดลาภอยางใดอยาง หนึ่ง ซึ่งประกอบดวยธรรม ไดมาโดยธรรม โดยที่สุดแมเพียงอาหารใน บาตร ไมหวงกันดวยลาภเห็นปานนั้น แบงปนกับเพื่อนสพรหมจารีทั้งหลาย ผูมีศีล ธรรมแมนี้ ก็เปนที่ตั้งแหงความใหระลึกถึงฯลฯ เปนไปเพื่อความ เปนอันหนึ่งอันเดียวกัน.

๕. ดูกอนทานผูมีอายุทั้งหลาย ขออื่นยังมีอีก คือวา ภิกษุมีศีล อยางใดอยางหนึ่ง ซึ่งไมขาด ไมทะลุ ไมดาง ไมพรอย เปนไทย อันวิญูชนสรรเสริญแลว ไมเกี่ยวดวยตัณหาและทิฏฐิ เปนไปพรอมเพื่อสมาธิ ถึงความเปนผูมีศีลเสมอกันในศีลทั้งหลายเห็นปานนั้น กับเพื่อนพรหมจารี ทั้งหลาย ทั้งตอหนาและลับหลังอยู ธรรมแมขอนี้ ก็เปนที่ตั้งแหงความ ใหระลึกถึง ฯลฯ เปนไปเพื่อความเปนอันหนึ่งอันเดียวกัน.

๖. ดูกอนภิกษุทั้งหลาย ขออื่นยังมีอีกคือ ทิฏฐิอยางใดอยางหนึ่ง อันเปนของประเสริฐ เปนเครื่องนําสัตวออกจากทุกข ยอมนําออกเพื่อ ความสิ้นทุกข โดยชอบแกผูกระทําทิฏฐิอันนั้น มีอยู ภิกษุเปนผูถึงความ เสมอกันดวยทิฏฐิในทิฏฐิเห็นปานนั้น กับเพื่อนสพรหมจารีทั้งหลาย ทั้ง ตอหนาและลับหลัง ธรรมแมขอนี้ ก็เปนที่ตั้งแหงความใหระลึกถึง เปนเครื่องกระทําใหเปนที่รัก เปนเครื่องกระทําใหเปนที่เคารพ ยอมเปนไป เพื่อความสงเคราะห เพื่อความไมวิวาท เพื่อความสามัคคี เพื่อความเปน อันหนึ่งอันเดียวกัน.