ทั้งชีวิตที่เกิดมา

หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๑๒๕]

สิ่งที่ประเสริฐสุดคือได้เข้าใจพระธรรม

เรามีเรื่องที่เราสนใจมากกว่าธรรมหรือเปล่า? เรื่องนั้นก็ใหญ่โต เรื่องนั้นก็สำคัญ เดี๋ยวเช้าทำอะไร กลางวันทำอะไร บ่ายทำอะไร ว่างๆ ก็ฟังธรรมสักหน่อยหนึ่ง หรืออะไรอย่างนี้ เพราะฉะนั้น สิ่งที่ได้ฟังกับสิ่งที่เราเข้าใจว่าสำคัญมากที่ยึดติดมา ห่างไกลกันแค่ไหน เพราะฉะนั้น ปัจจัยที่จะให้ผูกพันกับธรรม แทนที่จะผู้พันกับกาม (คือ) รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ (สิ่งที่กระทบสัมผัสกาย) ก็ต่างกัน เป็นอุปนิสัยซึ่งกว่าจะค่อยๆ สะสมจนกระทั่งมากพอที่จะเห็นประโยชน์ว่าทั้งชีวิตที่เกิดมาแล้วสิ่งที่ประเสริฐสุดคือได้เข้าใจพระธรรม มิฉะนั้นแล้ว มีอะไร ตอนเป็นเด็กก็สนุกมากเรียนหนังสือไปเที่ยวอะไรต่างๆ ไม่มีใครคิดว่าจะมาอยู่ตรงนี้ ใช่ไหม ไม่ได้ตั้งใจไว้ก่อน ไม่ได้เตรียมตัวเลยสักนิดเดียว แต่ก็เห็นได้ว่าต่างกันมาก ทรัพย์สินเงินทองที่ได้มา ยังเป็นของเราตลอดไปหรือเปล่า ไม่มีทางเป็นไปได้เลย แค่ทรัพย์สินที่อยู่ห่าง กายทั้งกายตั้งแต่ศีรษะจดเท้า ก็ไม่ใช่ของเราและก็ไม่ใช่ของใคร เพียงไม่มีจิตเกิดที่รูปนี้เท่านั้น เป็นอย่างไร กายนี้ก็คือรูปที่เหมือนท่อนไม้ แล้วเป็นของเราหรือเปล่า ตาสวยเอาตาไปได้ไหม ก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้สักอย่างเดียว แม้แต่การศึกษาอย่างสูงมากจบปริญญาหลายปริญญาก็ตามแต่ความชำนาญเชี่ยวชาญทั้งหมด ตามไปได้ไหม ก็ไม่ได้เลยทั้งสิ้น เพราะฉะนั้น จะเข้าใจความหมายของ ”ชั่วคราว” ว่า จิตแต่ละหนึ่งขณะเกิดตามเหตุตามปัจจัยบังคับบัญชาไม่ได้ ต้องเป็นไป เกิดแล้วก็แค่ปรากฏแล้วหายไปเลยไม่กลับมาอีก ทั้งหมด เป็นอย่างนี้ทุกวันทุกชาติไม่มีอะไรเลยที่พอที่จะมาเป็นของเราได้เลยสักอย่างเดียว แล้วก็ยังคงหลงติดอย่างนี้ไปเรื่อยๆ หรือ ไม่มีวันจบด้วย และไม่ใช่มีแต่ความสุข ความทุกข์มากมายแต่มองไม่เห็นเลยเพราะฉะนั้น ก็จะเห็นได้จริงๆ ว่า สิ่งที่มีค่าที่สุดประเสริฐที่สุดแต่ละชาติ เกิดที่ไหนก็ตาม แผ่นดินไหนก็ตาม โลกไหนก็ตาม ประโยชน์ที่แท้จริง สูงสุด คือ ได้เข้าใจพระธรรม

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย