ภิกษุไม่ใช่คฤหัสถ์

หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๒๐๐]

ภิกษุไม่ใช่คฤหัสถ์

พ่อแม่รักลูกอบรมลูก สอนลูกทุกอย่างเพื่อที่จะให้ลูกดี แต่พ่อแม่ก็ยังมีกิเลส แต่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่มีกิเลสเลย ทรงเห็นแก่ประโยชน์ของคนที่สะสมอัธยาศัยที่สามารถที่จะถึงความเป็นพระอรหันต์ ทรงแสดงธรรมเพื่อเขาจะได้รู้จักตัวเองแล้วก็จะเป็นคฤหัสถ์หรือจะเป็นพระภิกษุ ไม่มีใครบังคับเลยทั้งสิ้น แต่ต้องเป็นด้วยความจริงใจ เพราะฉะนั้น ความจริงใจของผู้ที่ละอาคารบ้านเรือน ก็คือว่า เห็นพระคุณอย่างยิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบัญญัติพระวินัยให้ผู้ที่เป็นภิกษุซึ่งมาจากต่างทิศต่างทางต่างถิ่นจะอยู่รวมกันด้วยความผาสุก ได้อย่างไรเพราะฉะนั้น ทรงดูแลภิกษุยิ่งกว่ามารดาบิดาดูแลบุตร เพราะเหตุว่ามารดาบิดา ไม่สามารถที่จะให้ความเข้าใจธรรมอย่างพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เลย เท่าที่แต่ละท่านสามารถที่จะอบรมดูแลลูกได้ แต่คิดถึงพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงเป็นใคร เพราะฉะนั้น พระปัญญาคุณ พระบริสุทธิคุณ พระมหากรุณาคุณ ทำให้ทรงบัญญัติสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่ผู้ที่จะขัดเกลากิเลสในเพศบรรพชิต เพราะว่า เพศบรรพชิตจะขัดเกลากิเลสถึงความเป็นพระอรหันต์ หรือถ้ายังไม่ถึงก็ศึกษาธรรมด้วยการรู้ประโยชน์อย่างยิ่ง แล้วก็ไม่ใช่อย่างคฤหัสถ์ จะเป็นอย่างคฤหัสถ์ทำกิจอย่างคฤหัสถ์ไม่ได้ เพราะว่าสำนึกตนเองว่าได้สละเพศคฤหัสถ์แล้ว ไม่อย่างนั้นก็เหมือนกันต่างกันเพียงเสื้อผ้า คือว่า คนนี้ก็ใส่ผ้าเหลือง อีกคนหนึ่งที่เป็นคฤหัสถ์ก็ใส่อะไรก็ได้ตามใจชอบ แต่ความประพฤติเหมือนกัน อย่างนั้นหรือ? ไม่ใช่เลย

ทุกอย่างที่ (พระสัมมาสัมพุทธเจ้า) ทรงบัญญัติไว้ เพื่อขัดเกลากิเลส ไม่ใช่เพื่ออย่างอื่นเลย แต่เพื่อขัดเกลากิเลส เพราะฉะนั้น สิ่งใดที่จะทำให้กิเลสเกิดกำเริบ ผู้นั้นไม่ใช่ภิกษุ ด้วยเหตุนี้ เมื่อคิดถึงพระปัญญาคุณและพระมหากรุณาคุณและพระบริสุทธิคุณ รู้ว่าประโยชน์อย่างยิ่งที่ทรงบัญญัติสิ่งที่ภิกษุสามารถประพฤติปฏิบัติตามได้ด้วยความผาสุก จึงได้ทรงบัญญัติ ใครจะเปลี่ยนใครรู้มากกว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า? ใครคิดว่าพระภิกษุจะต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ควรที่จะแก้ไขสิ่งที่พระองค์ได้ทรงบัญญัติแล้ว ผู้นั้นไม่รู้จักพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้วก็ไม่เห็นคุณของพระองค์ด้วย ด้วยเหตุนี้เมื่อเป็นผู้ที่เคารพในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทุกคนศึกษาพระธรรมด้วยความเคารพอย่างยิ่ง คือ ทุกคำ ทีละคำ และถ้าเป็นคฤหัสถ์ก็ขัดเกลากิเลสในเพศคฤหัสถ์คือประพฤติปฏิบัติตามความเข้าใจที่ได้เข้าใจขึ้น สำหรับพระภิกษุต้องประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมและพระวินัย เพราะเหตุว่า พระวินัยก็คือพระธรรม ธรรม ก็คือ วินัย เพราะเหตุว่า “วินย (วินัย) ” หมายความถึง นำกิเลสออก ถ้าไม่มีความเข้าใจธรรม อะไรจะนำกิเลสออกได้ เพราะฉะนั้น พระวินัยทั้งหมด ก็คือ ความประพฤติปฏิบัติของผู้ที่เห็นคุณประโยชน์ของการประพฤติอย่างนั้นและสามารถจะประพฤติตามได้จึงบวชเป็นพระภิกษุ แต่ถ้าใครไม่สามารถที่จะสละอาคารบ้านเรือน ก็ขัดเกลากิเลสในเพศคฤหัสถ์ได้ รู้แจ้งอริยสัจจธรรมได้ ไม่มีใครติเตียนเลย

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย