ปุฬินถูปยเถราปทานที่ ๘ วาดวยผลแหงการกอเจดียทราย
[เล่มที่ 72] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๙ ภาค ๑- หนาที่ 158 - 163
ปุฬินถูปยเถราปทานที่ ๘ (๔๙๔)
วาดวยผลแหงการกอเจดียทราย
[๘๘] ในที่ไมไกลภูเขาหิมวันต มีภูเขา ลูกหนึ่งชื่อวา ยมกะ เราไดทําอาศรมสรางบรรณ ศาลาไวที่ภูเขานั้น เราเปนชฎิลผูมีตบะใหญมี นามชื่อวา นารทะ ศิษย ๔ หมื่นคนบํารุงเรา ครั้งนั้น เราเปนผูหลีกออกเรนอยู คิด อยางนี้วา มหาชนบูชาเรา เราไมบูชาอะไรๆ เลย ผูที่จะกลาวสั่งสอนเราก็ไมมี ใครๆ ที่ จะตักเตือนเราก็ไมมีอเราไมมีอาจารยและอุปชฌาย อยูในปา
ศิษยผูภักดีพึงบํารุงเราก็ไมมี ความเปน อาจารยเชนนั้นของเราไมมี การอยูในปาจึงไมมี ประโยชน สิ่งที่ควรบูชา เราควรแสวงหา สิ่งที่ควร เคารพก็ควรแสวงหาเหมือนกัน เราจักชื่อวาเปน ผูมีที่พึงพํานักอยู ใครๆ จักไมติเราได ในที่ไมไกลอาศรมของเรา มีแมน้ําซึ่ง มีชายหาด มีทาน้ําราบเรียบ นารื่นรมยใจ เกลื่อน ไปดวยทรายที่ขาวสะอาด ครั้งนั้น เราไดไปยังแมน้ําชื่อวา อมริกา ตะลอมเอาทรายมากอเปนเจดียทราย พระสถูปของพระสัมพุทธเจาผูทําที่สุด ภพ เปนมุนี ที่ไดมีแลว เปนเชนนี้ เราไดทํา สถูปนั้นใหเปนนิมิต
เรากอพระสถูปที่หาดทรายแลวปดทอง แลวเอาดอกกระดึงทอง ๓ ดอกมาบูชา เราเปนผูมีความอิ่มใจ ประนมกรอัญชลี นมัสการทั้งเวลาเย็นเวลาเชา ไหวพระเจดียทราย เหมือนถวายบังคมพระสัมพุทธเจาในที่เฉพาะพระพักตร ฉะนั้น
ในเวลาที่กิเลสและความตรึกเกี่ยวดวย กามเกิดขึ้น เรายอมนึกถึง เพงดูพระสถูปที่ได ทําไว เราอาศัยพระสัมมาสัมพุทธเจาผูนําสัตว ออกจากที่กันดาร ผูนําชั้นพิเศษ ตักเตือนตนวา ทานควรระวังกิเลสไว แนะทานผูนิรทุกข การ ยังกิเลสใหเกิดขึ้นไมสมควรแกทาน ครั้งนั้น เมื่อเราคํานึงถึงพระสถูป ยอม เกิดความเคารพขึ้นพรอมกัน เราบรรเทาวิตกที่ นาเกลียดเสียได เปรียบเหมือนชางตัวประเสริฐ ถูกเครื่องแทงหูเบียดเบียน ฉะนั้น
เราประพฤติอยูเชนนี้ ไดถูกพระยามัจจุราชย่ํายี เราทํากาลกิริยา ณ ที่นั้นแลว ไดไปยังพรหมโลก เราอยูในพรหมโลกนั้นตราบเทาหมดอายุ แลวมาบังเกิดในไตรทิพย ไดเปนจอมเทวดา เสวยราชสมบัติในเทวโลก ๘๐ ครั้ง ไดเปนพระเจาจักรพรรดิ ๓๐๐ ครั้ง และ ไดเปนพระเจาประเทศราชอันไพบูลย โดยคณนา นับมิได
เราไดเสวยผลของดอกกระดึงทองเหลา นั้น ดอกกระดึงทอง ๒๒,๐๐๐ ดอก แวดลอมเรา ทุกภพ เพราะเราเปนผูบําเรอพระสถูปฝุนละออง ยอมไมติดที่ตัวเรา เหงื่อไมไหล เรามีรัศมีซาน ออกจากตัว โอ พระสถูปเราไดสรางไวดีแลวแมน้ํา อมริกา เราไดเห็นหมดแลว เราไดบรรลุบทอันไม หวั่นไหว ก็เพราะไดกอพระสถูปทราย อันสัตวผู ปรารถนาจะกระทํากุศลควรเปนผูยึดเอาสิ่งที่เปน สาระ ไมใชเปนดวยเขตหรือไมใชเขต ความ เราไดเสวยผลของดอกกระดึงทองเหลานั้น ดอกกระดึงทอง ๒๒,๐๐๐ ดอกแวดลอมเรา ทุกภพ
เพราะเราเปนผูบําเรอพระสถูป ฝุนละอองยอมไมติดที่ตัวเรา เหงื่อไมไหล เรามีรัศมีซาน ออกจากตัว โอ พระสถูปเราไดสรางไวดีแลว แมน้ํา อมริกา เราไดเห็นหมดแลว เราไดบรรลุบทอันไมหวั่นไหว ก็เพราะไดกอพระสถูปทราย อันสัตวผูปรารถนาจะกระทํากุศลควรเปนผูยึดเอาสิ่งที่เปนสาระ ไมใชเปนดวยเขตหรือไมใชเขตความ เมื่อถึงภพสุดทาย เราอันกุศลมูลตักเตือน แลวเกิดในสกุลพราหมณมหาศาลอันมั่งคั่ง ในพระนครสาวัตถี
มารดาบิดาของเรา เปนคนมีศรัทธา นับถือพระพุทธเจา ทานทั้งสองนี้ เปนผูฟง ทิฏฐิธรรมแลว ประพฤติตามคําสอน ทานทั้งถือเอาผาลาดสีขาว มีเนื้อ ออนมาที่ตนโพธิ์ ไดทําพระสถูปทองนมัสการใน ที่เฉพาะพระพักตรแหงพระศากยบุตร ทุกเย็นเชา ในวันอุโบสถ ทานทั้งสองนําเอาพระสถูปทองออก กลาวสรรเสริญคุณพระพุทธเจา ยับยั้งอยูตลอด๓ ยาม เราไดเห็นพระสถูปเสมอ จึงจะระลึกถึงเจดียทรายขึ้นได นั่งบนอาสนะ เดียว ไดบรรลุอรหัตแลว
จบ ภาณวารที่ ๒๒
เราแสวงหาพระพุทธเจาผูเปนนักปราชญนั้น อยู ไดเห็นพระธรรมเสนาบดี จึงออกจากเรือน บรรพชาในสํานักของทาน เราไดบรรลุอรหัตแตอายุ ๗ ขวบ พระพุทธเจาผูมีพระปญญาจักษุ ทรงทราบถึงคุณวิเศษ ของเราจึงใหเราอุปสมบท
เรามีการกระทําอันบริบูรณดีแลว แต ยังเปนทารกอยูทีเดียว ทุกวันนี้กิจที่ควรทําใน ศาสนาของพระศากยบุตร เราทําเสร็จแลว ขาแตพระฤาษีผูมีความเพียรใหญ สาวก ของพระองคเปนผูลวงพนเวรภัยทุกอยาง ลวงพน ความเกี่ยวของทั้งปวง นี้เปนผลแหงพระสถูปทอง เราเผากิเลสทั้งหลายแลว .... คําสอนของพระพุทธเจาเราไดทําเสร็จแลว ดังนี้. ทราบวา ทานพระปุฬินถูปยเถระไดภาษิตคาถาเหลานี้ ดวยประการ ฉะนี้แล.
จบ ปุฬินถูปยเถราปทาน