การหายและไม่หายจากโรค [คิลานสูตร]

ขออนุโมทนา

ข้อความต่อจากสูตรนี้ครับ (ยังไม่จบ) ลองอ่านดูนะ

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 71

นี้แล ภิกษุทั้งหลาย คนไข้ ๓ ประเภท มีอยู่ในโลก ฉันเดียวกันนั่นแล ภิกษุทั้งหลาย บุคคลเปรียบด้วยคนไข้ ๓ ประเภทนี้ มีอยู่ในโลก บุคคล ๓ ไหนบ้าง คือบุคคลบางคนในโลกนี้ จะได้เห็นตถาคตหรือไม่ได้เห็นตถาคตก็ตาม ได้ฟังธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้วหรือไม่ได้ฟังธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้วก็ตาม ก็คงไม่เข้าทางคือความถูกทำนองในกุศลธรรมทั้งหลาย * บุคคลบางคนในโลกนี้ ได้เห็นตถาคตหรือไม่ได้เห็นตถาคตก็ตาม

ได้ฟังธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้วหรือไม่ได้ฟังธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้วก็ตาม ก็คงเข้าทาง ...ได้

บุคคลบางคนในโลกนี้ ได้เห็นตถาคต ได้ฟังธรรมวินัยที่ตถาคต

ประกาศแล้วจึงเข้าทาง ... ไม่ได้เห็น ... ไม่ได้ฟัง ... ย่อมไม่เข้าทาง ... ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ในบุคคล ๓ ประเภทนั้น บุคคลประเภทที่

ได้เห็นตถาคต ได้ฟังธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้ว จึงเข้าทาง ... ไม่ได้ * พระบาลีว่า "เนว โอกฺกมติ นิยาม กุสเลสุ ธมฺเมสุ สมฺมตฺต" หมายความว่า

ไม่ได้ปัญญารู้ธรรมตามจริง เห็น ... ไม่ได้ฟัง ... ย่อมไม่เข้าทาง ...นั้นใด เราอาศัยบุคคลประเภทนี้ จึงอำนวยการแสดงธรรม แลก็เพราะอาศัยบุคคลประเภทนี้

จึงจำต้องแสดงธรรมแก่บุคคลประเภทอื่นด้วย นี้แล ภิกษุทั้งหลาย บุคคลเปรียบด้วยคนไข้ ๓ ประเภท มีอยู่ในโลก. จบคิลานสูตรที่ ๓

ขอเล่าด้วยคน

ทำงานอยู่สถานบริการสุขภาพขออนุญาตเพิ่มเติมประเด็น การหายจากโรค / อาการ

ทุเลาลง นอกจากประเด็นทั้งความคิดเห็นที่ 1และ 2 แล้ว บางครั้ง/ บางคนอาจขึ้นอยู่

กับด้านจิตใจของผู้ป่วย ถ้าใจเข้มแข็งและยอมรับได้ว่า สังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยง เป็น

อนัตตา รวมทั้งสภาพแวดล้อมหลายๆ ด้านของคนไข้ ซึ่งแต่ละคนอาจไม่เหมือนกันจากการได้ปฏิบัติงานด้านนี้ พบว่าประเด็นสำคัญที่สุดน่าจะอยู่ที่ตัวคนไข้มาก ดังนั้น

อยากให้ทุกๆ คนได้ศึกษาธรรมะ แล้วนำมาปฏิบัติ แต่บางครั้งก็อาจขึ้นอยู่กับกรรมทั้ง

หลายของเขาเหล่านั้น (ทั้งกรรมดี/ ไม่ดี) เพราะมนุษย์มีความแตกต่างกัน

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย พุทธวงศ์ เล่ม ๙ ภาค ๒ - หน้าที่ 174

กิเลสบีบคั้นหนัก ไม่แสวงหาอาจารย์ผู้ฉลาดในทางระงับกิเลสซึ่งมีอยู่ ก็เป็น

ความผิดของผู้นั้นผู้เดียว ไม่ใช่ความผิดของอาจารย์ผู้ขจัดความเจ็บป่วยคือกิเลส

ก็ฉันนั้นเหมือนกัน. ด้วยเหตุนั้น จึงตรัสว่า

บุรุษตกบ่ออุจจาระ เห็นหนองน้ำมีน้ำเต็ม ก็ไม่

ไปหาหนองน้ำนั้น นั่นไม่ใช่ความผิดของหนองน้ำ

ฉันใด.

เมื่อหนองน้ำคืออมตะ เป็นเครื่องชำระมลทินคือ

กิเลสมีอยู่ บุคคลไปไม่หาหนองน้ำนั้น ก็ไม่ใช่ความ

ผิดของหนองน้ำคืออมตะ ก็ฉันนั้น.

บุรุษถูกข้าศึกรุมล้อมไว้ เมื่อทางไปมีอยู่ บุรุษ

ผู้นั้นก็ไม่หนีไป นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของทาง ฉันใด.

บุคคลถูกกิเลสรุมล้อมไว้ เมื่อทางอันรุ่งเรืองมี

อยู่ ก็ไม่ไปหาทางนั้น นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของทาง

อันรุ่งเรือง ก็ฉันนั้น.

บุรุษถูกความเจ็บป่วยเบียดเบียนแล้ว เมื่อหมอที่

จะเยียวยามีอยู่ ก็ไม่ยอมให้หมอนั้นเยียวยาความเจ็บ

ป่วยนั้น นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของหมอ แม้ฉันใด.

บุคคลถูกความเจ็บป่วยคือกิเลส บีบคั้นเป็นทุกข์

ก็ไม่ไปหาอาจารย์นั้น นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของอาจารย์

ฉันนั้น.

ขอบพระคุณมากๆ ด้วยครับ