ล่วงเกินพ่อแม่ กับ ล่วงเกินพระอรหันต์ บาปเท่ากันไหมครับ
เคยได้ยินพ่อแม่ครูอาจารย์ที่เป็นพระสงฆ์เทศน์สั่งสอนว่า บิดามารดาเป็นพระอรหันต์ของบุตร แต่ต่างกันที่พ่อแม่ก็ยังมีกิเลสอยู่ ยังมีความเห็นผิดอยู่ หากไม่ได้อบรมเจริญปัญญาสูงสุดจนถึงความเป็นพระอรหันต์ แต่ว่าในส่วนของบาปกรรมที่ได้ล่วงเกินแล้ว การล่วงเกินพ่อแม่ กับ การล่วงเกินพระอรหันต์ อันไหนจะกรรมหนักกว่าครับ เป็นเพียงความสงสัยเท่านั้นครับ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
มารดาบิดาเป็นบุพพการี คือ เป็นผู้ที่กระทำอุปการะเลี้ยงดูบุตรมาก่อน กล่าวได้หลายนัยว่ามารดาบิดาเป็นพรหมของบุตร มารดาบิดาเป็นบุรพเทพของบุตร มารดาบิดาเป็นครูคนแรกของบุตร มารดาบิดาเป็นอาหุเนยยบุคคลของบุตร (คือ เป็นบุคคลผู้ควรแก่ของที่บุตรนำมาบูชา)
มารดาบิดาเป็นบุคคลผู้ที่ควรได้รับการเลี้ยงดู การเอาใจใส่ดูแล การให้ความสะดวกสบาย การให้ความอบอุ่นทั้งทางกายและทางใจ และการเคารพสักการะบูชาจากบุตรอยู่ตลอดเวลา
สำหรับ คำกล่าวที่ว่า มารดาบิดาเป็นพระอรหันต์ของบุตร นั้น เทียบเคียงได้กับข้อความ ที่ว่า มารดาบิดาเปรียบเหมือนวิสุทธิเทพ (คือพระอรหันต์) เพราะพระอรหันต์ ไม่คำนึงถึงความผิดของชนทั้งหลาย มีแต่มุ่งประโยชน์อย่างเดียว พร้อมทั้ง การถวายทานต่อพระอรหันต์ ก็นำมาซึ่งผลเป็นอันมากด้วย เช่นเดียวกันกับมารดาบิดา ไม่คำนึงถึงความผิดของบุตร มีแต่มุงประโยชน์อย่างเดียว หวังดีต่อบุตรโดยตลอด และ การทำการบูชาปรนนิบัติดูแลท่าน ให้สิ่งของแก่ท่าน ก็มีผลมาก โดยนัยของการเปรียบเทียบในคุณธรรมบางข้อระหว่างพระอรหันต์กับมารดาบิดา ตามข้อความใน[เล่มที่ 45] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตตก เล่ม ๑ ภาค ๔ - หน้าที่ ๖๗๑ ดังนี้
พระขีณาสพ ชื่อว่า วิสุทธิเทพ เพราะหมดจดจากกิเลสทั้งมวล ... วิสุทธิเทพเหล่านั้น มุ่งแต่ความเสื่อมไปแห่งสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ และการเกิดขึ้นแห่งประโยชน์แก่เขาเหล่านั้น โดยส่วนเดียว ไม่คำนึงถึงความผิดที่พาลชนทำไว้เลย ปฏิบัติเพื่อประโยชน์ เพื่อเกื้อกูล เพื่อความสุข โดยการประกอบพรหมวิหารธรรม ตามที่กล่าวแล้ว และนำความที่สักการะมีผลมากและอานิสงส์มากมายมาให้ชนเหล่านั้น เพราะเป็นทักขิไณยบุคคล ฉันใด แม้มารดาบิดาทั้งหลาย ก็เช่นนั้น เหมือนกัน มุ่งแต่ความเสื่อมไปแห่งสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ และการเกิดขึ้นแห่งประโยชน์แก่เขาเหล่านั้น โดยส่วนเดียว ไม่คำนึงถึงความผิดของบุตรทั้งหลาย เป็นทักขิไณยบุคคลผู้ยอดเยี่ยม ปฏิบัติอยู่เพื่อประโยชน์ เพื่อเกื้อกูล เพื่อความสุข เพราะได้พรหมวิหารทั้ง ๔ อย่างโดยนัยที่ได้กล่าวมาแล้ว นำมาซึ่งความที่อุปการะที่บุตรทำแล้วในตน ให้เป็นอุปการะมีผลานิสงส์มากมาย
ดังนั้น ถ้ากล่าวถึงการล่วงเกิน การทำสิ่งที่ไม่เหมาะไม่ควรต่อบุคคลผู้มีคุณนั้น ก็ไม่ดี ด้วยกันทั้งนั้น เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง แต่ถ้าเปรียบเทียบโดยคุณธรรมแล้ว พระอรหันต์ ย่อมมีคุณธรรมสูงกว่า เพราะดับกิเลสทั้งหลายทั้งปวงได้หมดสิ้น ดังนั้น เมื่อทำการล่วงเกินต่อพระอรหันต์ ย่อมเป็นบาปมาก ครับ
...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...
