ให้เพื่อประโยชน์สุขแก่บุคคลที่เราให้
หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๔๔๐]
ให้เพื่อประโยชน์สุขแก่บุคคลที่เราให้
ธรรมเป็นเรื่องที่ตรง ถ้าพูดถึงสิ่งใดก็ให้เข้าใจสิ่งนั้น เช่น ทาน การให้เป็นจิตในขณะนั้นที่ต้องการที่จะให้บุคคลอื่นได้รับประโยชน์ จะโดยวัตถุที่สมควรแก่บุคคลนั้นๆ หรือโดยอย่างอื่นก็ได้ ซึ่งมีข้อความที่ว่า ไม่ใช่แต่เฉพาะวัตถุเท่านั้นที่ควรให้ ธรรมทาน (การให้ธรรม) ก็สามารถที่จะให้ได้ อภัยทานก็สามารถที่จะให้ความไม่เป็นภัยกับบุคคลอื่น
เพราะฉะนั้นแม้แต่คำเดียวก็ต้องเข้าใจให้ถูกต้องว่าขณะนั้นจิตเป็นสภาพที่ดีงามคิดถึงคนอื่นและในขณะนั้นก็คือว่าไม่ทำร้ายตนเอง เพราะเหตุว่าการให้คือการให้จริงๆ ถ้าให้เพื่อหวังผล อย่างนั้นจะเป็นการให้ไหม? เพราะหวังผล ก็เหมือนการซื้อขาย เพราะฉะนั้นการให้จริงๆ คือให้เพื่อประโยชน์สุขแก่บุคคลที่เราให้ โดยวัตถุก็ได้ที่เหมาะสมที่มีที่จะให้ได้ แต่ว่า "อยากให้" เป็นอย่างไร เดือดร้อนไหม?
ให้กับอยากให้ ไม่เหมือนกันแล้วใช่ไหม? ถ้ามีคำว่า "อยาก" ลืมเลยว่าแท้ที่จริงขณะนั้นไม่ใช่กุศลแล้วก็อาจจะคิดว่าดี เพราะว่าบางคนอยากมากเลยในเรื่องการให้ อยากทำบุญอย่างนั้นอย่างนี้ อยากสร้างวัด อยากทำอะไรก็แล้วแต่ แต่ "อยาก" มีความต้องการในสิ่งนั้น ไม่เหมือนขณะที่จิตผ่องใสคิดที่จะให้เป็นประโยชน์แก่คนอื่นจริงๆ เพื่อประโยชน์ของเขาแล้วให้
กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง
อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย
