กิเลสมาก เพราะมีเรา

* เพราะมีการตรัสรู้และการแสดงพระธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงมีโอกาสได้ฟังว่าทุกอย่างเป็นธรรม ไม่ใช่เรา ซึ่งจะไม่มีในคำสอนอื่นใดภายนอกพระศาสนาเลย

* ความเป็นเราก็คือความติดข้อง ความสำคัญตน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือความเห็นผิด ที่ยึดถือว่าเป็นตัวตนของเรา

* เมื่อยังมีความเห็นผิดว่าเป็นเรา (สักกายทิฏฐิ) ก็เป็นปัจจัยให้เกิดความเห็นผิดที่มีกำลัง เช่น เห็นผิดว่ามารดาบิดาไม่มีคุณ กรรมไม่มี ผลของกรรมไม่มี ซึ่งจะเป็นเหตุให้กระทำอกุศลกรรมต่างๆ มากมาย

* ชีวิตของปุถุชน โดยเฉพาะผู้ที่ไม่ได้เข้าใจธรรม ย่อมมากไปด้วยความติดข้องในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ และความเห็นผิดว่าเป็นตัวตน คือยึดถือสภาพธรรมว่าเป็นเราด้วยความไม่รู้ตามความเป็นจริง และมีโอกาสที่จะกระทำอกุศลกรรมที่เป็นโทษ ซึ่งจะให้ผลเป็นทุกข์ภัยต่างๆ มีทุกข์ในอบายภูมิ เป็นต้น

* ความเข้าใจในความเป็นธรรมที่ไม่ใช่เรา เริ่มตั้งแต่การอาศัยคำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อฟังและไตร่ตรองให้เข้าใจ จะเป็นเหตุปัจจัยให้สติปัญญาเกิดขึ้นระลึกรู้ลักษณะสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ จนประจักษ์แจ้งจริงๆ ในความเป็นธรรมที่ไม่ใช่เรา และสามารถดับความเห็นผิดและกิเลสที่จะทำให้ไปอบายภูมิได้หมดสิ้น เป็นพระอริยบุคคลขั้นต้น คือพระโสดาบัน ซึ่งเป็นผู้ที่ปัญญาจะเจริญต่อไป เพื่อดับกิเลสที่เหลือจนหมดสิ้นในที่สุด ได้อย่างแน่นอน

โดย อ.อรรณพ หอมจันทร์

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... คติธรรม