คิดไม่ดีต่อพระพุทธเจ้า

หนูเข้าใจแบบนี้ค่ะ คือเราไม่ได้จงใจดั่งเช่นพระเทวทัตที่มีเจตนาทั้งใจทั้งกายที่จะประทุษร้ายพระพุทธองค์ ก็ น่าจะเป็นเพียงความคิดที่เป็นอกุศลไม่ถึงกับให้ผล ส่วนตัวหนูก็มีบ้างที่บางทีจิตเผลอไปตำหนิโดยไม่ได้ตั้งใจค่ะ เช่นตอนอ่านพระชาติที่ทรงเกิดเป็นพระเวสสันดรเป็นต้น หนูทำความเข้าใจจากการฟังธรรมว่ามันคือความฟุ้งของจิตตามการสะสม เพราะเคยฟังว่าบังคับจิตให้คิดแต่สิ่งดีๆ ไม่ได้ และยิ่งทำให้เห็นถึงความเป็นอนัตตา ที่ขนาดอยากจะคิดแต่สิ่งดีๆ ก็ไม่สามารถทำได้ หนูทำความเข้าใจตามว่าแม้แต่ที่คิดไม่ดีก็เกิดแล้วดับไปอย่างที่ไม่สามารถตามหาจิตที่คิดไม่ดีที่ดับไปแล้วนั้นได้อีกเลย จึงได้ชื่อว่า เป็นธรรมะ เพราะบังคับไม่ได้ คิดไม่ดีก็เป็นสิ่งที่เกิด แล้วดับไป และ เพราะสิ่งนั้นดับไปแล้ว จึงเป็นธรรมะเพราะบังคับไม่ได้ หาจิตที่ดับไปแล้วไม่ได้และถ้าแต่ละวันระวังและพยายามจะคิดแต่สิ่งที่ดีๆ หนูเข้าใจว่าก็จะพลาดโอกาสทำความเข้าใจพระธรรมตามความเป็นจริงในสิ่งนั้น และจิตที่ไม่ดีนั้นที่มันเกิดแล้ว แม้แต่ที่คิดไม่ดีนั้นเป็นเราหรือเป็นธรรมะ เป็นข้อความที่หนูประทับใจมาก และอกุศลที่เกิดกับความเข้าใจ มีค่ายิ่งกว่ากุศลกรรมทั่วไป แต่มีบางสิ่งที่หนูสงสัยคือ ขณะที่คิดไม่ดีต่อพระพุทธเจ้าด้วยขณะที่เริ่มเข้าใจขึ้นบ้างสุดแสนจะเล็กๆ น้อยๆ ว่าเป็นธรรมะที่เกิดขึ้นแล้ว ดับไป จะได้ชื่อว่าเป็นกุศลกรรมไหมคะ และในทางตรงกันข้าม ขณะที่จิตที่เผลอคิดไม่ดีต่อพระพุทธเจ้า จะให้ผลเป็นอกุศลไหมคะ เพราะจิตเกิดทีละ1ขณะ