ปริยัติ เกื้อกูลให้เกิดปฏิบัติ หนูไม่ค่อยเข้าใจ
หนูฟังพื้นฐานพระอภิธรรมในตอนที่1 มีตอนต้นท่านอาจารย์กล่าวว่าทุกอย่างเป็นธรรมะ และขณะนี้อะไรกำลังปรากฏ แต่หนูเคยชินกับการแค่คิดธรรมอย่างเดียวเรื่องเมื่อมีสิ่งนี้ย่อมเป็นปัจจัยให้สิ่งนี้มี หนูรู้สึกว่ามันทำให้ได้เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ใช่เราและก็เผื่อเวลาที่ต้องจากลากับบุคคลหรือสัตว์ที่รักจากไป จะได้คลายเศร้าลงบ้าง หนูเลยชอบคิดเรื่องปัจจัยค่ะ
แต่การรู้ตัวจริงของธรรม ในความรู้สึกของหนู มันจะไม่ทำให้ขาดการไตร่ตรองเรื่องปัจจัยไปหรอคะ เพราะปฏิ จะถึงเฉพาะอารมณ์ที่กำลังมีที่กำลังปรากฏและจะไม่มีการคิดเรื่องราวของธรรมเลย หนูเข้าใจว่าขณะที่อยากจะคิดไตร่ตรองเรื่องปัจจัย ถ้าเป็นขณะที่ปฏิปฏิเกิด ก็จะมีเพียงความอยากเป็นอารมณ์ และความอยากก็ดับ และเดี๋ยวก็มีได้ยินหรือเห็นเกิดต่อ ก็จะไม่มีการไตร่ตรองหรือคิดเรื่องปัจจัย หนูรู้สึกว่าในด้านนี้เหมือนปริยัติจะขัดกับปฏิบัติ เพราะถ้าคิดเรื่องปัจจัยก็จะไม่มีปฏิบัติ และอีกด้าน ปฏิปัตติ เมื่ออยากเกิด รู้ตรงลักษณะอยาก ก็จะไม่มีการไตร่ตรองเรื่องปัจจัยเลย
ขออาจารย์ช่วยเมตตาชี้แนะหนูด้วยค่ะ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาัสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ปริยัติที่ถูกต้อง คือ การศึกษารอบรู้ในพระพุทธพจน์คือคำจริงของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอย่างมั่นคง ซึ่งทั้งหมดแสดงเปิดเผยให้เข้าใจสิ่งที่มีจริงๆ ในขณะนี้ ก็ย่อมเกื้อกูลต่อปัญญาในขั้น ปฏิบัติ ซึ่งเป็นการถึงเฉพาะลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังมีกำลังปรากฏตามความเป็นจริง ตรงตามที่ได้ศึกษามาทุกประการ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร อะไรจะเกิดขึ้น ก็ตาม ไม่ใช่เรื่องของการบังคับให้สติเกิด เพราะเหตุว่าบังคับอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เพราะธรรมเกิดขึ้นเป็นไปตามเหตุปัจจัย
สิ่งสำคัญ คือ ฟังพระธรรม เพื่อความเข้าใจ เพื่อละความหวังความต้องการ เพราะรู้ว่า หนทางนี้ ยาวไกลมาก ซึ่งจะขาดการฟังพระธรรมศึกษาพระธรรม ด้วยความเคารพ ไม่ได้เลย แต่ละคำ มีความละเอียดลึกซึ้งอย่างยิ่ง จึงต้องค่อยๆ ฟัง ค่อยๆ ศึกษา สะสมความเข้าใจถูกเห็นถูกไปทีละเล็กทีละน้อย ไม่ได้ห้ามการคิดการไตร่ตรองตามพระธรรม เพราะถ้าไม่ไตร่ตรอง ไม่พิจารณาให้ละเอียด ก็จะไม่เข้าใจ จึงต้องฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมต่อไป ปัญญา ทำกิจหน้าที่ของปัญญา ไม่ใช่เรา ครับ
...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...
