สุขทุกข์ก็หมดไปเพราะไม่มีเรามีแต่ธรรม

เราอยู่ที่ไหน ถ้ามีความรู้สึกสุขสักนิดหนึ่งก็หมดอีกแล้ว ถ้าอาหารจะอร่อยมาก ประเดี๋ยวเดียวก็หมดแล้ว ไม่มีอะไรจะคงอยู่ได้แน่นอนเลย เพราะฉะนั้น ของเราจริงๆ ให้ดูว่าตั้งแต่เกิด มีอะไรเป็นของเราจริงๆ บ้าง ความสนุกสนานตั้งแต่เด็กสนุกมาก เหลือแต่ความจำ ซึ่งความจำ ถ้าไม่นึกถึงเรื่องนั้นก็ไม่มีเลยในความจำของเรา ทุกวันก็ผ่านไป หมดไป ไม่ว่าจะสุข จะทุกข์ก็เพียงชั่วขณะที่เกิดแล้วก็หมด

ถ้าเห็นความจริงอย่างนี้จริงๆ แล้ว เราจะมีความสำคัญในขันธ์ไหน ในรูปขันธ์ ก็เกิดแล้วดับไป ในเวทนาขันธ์ ก็เกิดแล้วรู้สึกแล้วก็ดับไป ในสัญญา ความจำ ถ้าเราไม่จำเรื่องนั้นเรื่องนี้ เราก็ไม่คิดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ เรื่องนั้นเรื่องนี้ก็หมดไป ตอนที่เรื่องนั้นเกิดขึ้น เราก็รู้สึกว่าสำคัญเหลือเกิน แต่พอไม่นึกถืง หายไปได้อย่างไร ไม่เห็นเดือดร้อน เพียงไม่คิดถึงเท่านั้นก็หมดความสำคัญไปแล้ว