ประสบการณ์ท่าน - คุณพระรัตนตรัย

ชีวิตของทุกคนคงคล้ายกันรู้สึกว่าทุกข์มากกว่าสุข...แต่เมื่อมาศึกษาพระธรรม (สายตรงที่มูลนิธิฯ) ทำให้เข้าใจ และสามารถนำพระธรรมมาใช้ในการพิจารณามากขึ้น ....หลายอย่างก็รู้สึกว่าเบาบางลง เช่น เมื่อมีความโกรธก็พิจารณาว่าเป็นอกุศล ถ้าไม่ละคลายก็สะสมในจิต....สะสม.....สะสม.....มากขึ้นขั้นเบาก็ล่วงทางวาจา (ล่วงทางวาจาบางทีก็ไม่เบาถึงขั้นเสียชีวิตก็มี) ...หากไม่ละคลายอีกก็อาจล่วงทางกายทำร้ายผู้อื่น (ติดคุก) ...เพิ่มกรรมเพิ่มวิบากในอนาคต .....พอพิจารณาอย่างนี้ ....โกรธเบาบางลง ....ก็กระทบหรือขัดแย้งกับผู้อื่นน้อยลง.....ปัญหาก็น้อยลงคะเครียดน้อยลง......ที่เล่ามานี่นะคะเป็นส่วนน้อยที่ทำได้...อกุศลส่วนใหญ่อื่นๆ อีกมากมาย ...ยังทำไม่ได้คะ ...แต่มั่นใจว่าหากศึกษาพระธรรมให้เข้าใจและเกิดปัญญามากขึ้นอกุศลน้อยลง....ชีวิตจะมีความสุขขึ้นค่ะ (เครียดน้อยลงแน่นอนคะ) ขออนุโมทนา คุณ chackapong ที่มาศึกษาพระธรรมถูกทางแล้ว

เอาใจช่วยครับ ธรรมย่อมคุ้มครองผู้ประพฤติธรรม

ขออนุโมทนาครับ

บัณฑิตแม้ประสพทุกข์ก็ไม่ทิ้งธรรม

อนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ประสบการณ์จากการศึกษาและปฏิบัติธรรม ช่วยให้ชีวิตของเราทุกข์น้อยลง มีสติระลึกรู้มากขึ้นว่าอะไรเป็นบาปอกุศล อะไรเป็นบุญ และมีความเชื่อในคุณงามความดีตามหลักธรรม ทำดีย่อมได้ดี แต่ถ้ายังต้องพบความทุกข์ ก็ถือว่าเป็นวิบากกรรม ที่เราได้ทำมาจากอดีตชาติ ตอนแรกๆ ที่เริ่มศึกษาและปฏิบัติก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก แต่พอปฏิบัติต่อเนื่องก็เริ่มเข้าใจขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งได้มาฟังธรรมะของอาจารย์สุจินต์และได้เรียนพระอภิธรรมทางไปรษณีย์ทำให้มีความเข้าใจมากขึ้นและคิดว่าชีวิตนี้มีบุญมากที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนาได้ปฏิบัติตามคำสอน ซึ่งเป็นวิทยาศาสตร์ที่สามารถพิสูจน์ได้และเห็นได้ด้วยตัวเอง ถ้าประพฤติปฏิบัติตามที่พระพุทธองค์ทรงสอนไว้ทุกคนสามารถหลุดพ้นได้

การศึกษาพระธรรมทำให้เรามีปัญญามีสติและความจำดี ตัดความลังเลสงสัยในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เมื่อ คุณchackapong ขอให้แลกเปลี่ยนกันก็จะขอเล่าประสบการณ์อย่างไม่ปิดบัง

แม่เราชอบพาเราไปวัดมาตั้งแต่เด็กๆ (จำความได้) ตัวเราเพราะมีความรู้สึกว่าไปแล้วมีความสุข เราชอบฟังเสียงสวดมนต์มาก ครอบครัวของเราผูกพันกับวัดมากๆ ตาเราก็จะไปถืออุโบสถศีลที่วัดเสมอๆ นั่นคือสิ่งที่เรายอมรับว่าเป็นพื้นฐานที่ดีเยี่ยมอย่างหนึ่ง

พอเราเริ่มเข้าเรียนชั้น ม.1 เราได้เรียนวิชาพระพุทธศาสนา และประกอบกับในเวลานั้นเราได้ไปที่ร้านหนังสือดอกหญ้า ได้หนังสือมาเล่มหนึ่ง คือ หนังสือคู่มือมนุษย์ของท่านพุทธทาสภิกขุ (ตอนนั้นราคาเล่มละ 12 บาท) เราอ่านแล้วมีศัพท์อยู่คำหนึ่งที่ทำให้เราตื่นเต้นมากก็คือ ปฏิจจสมุปบาทในหนังสือบอกว่า ถ้ารู้จักเข้าใจสิ่งนี้เท่ากับรู้จักพระพุทธศาสนา ปฏิจจสมุปบาทคือหัวใจพระพุทธศาสนา เราก็เลยเอาไปถามอาจารย์สอนพระพุทธศาสนาอาจารย์ตอบเราว่า เอาไว้จะอธิบายให้เข้าใจวันหลัง เราก็เลยไปถามอาจารย์สอนในโรงเรียนท่านอื่น บางท่านก็คิดว่าเราลองภูมิ (เราไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น) เราจึงเริ่มหาหนังสือธรรมะมาอ่านอ่านมากเข้าๆ ก็อยากให้คนอื่นรู้อยากที่เรารู้ก็พยายามจะบอกเค้า เป็นอยู่นานประมาณเกือบปีทีเดียว (เราเริ่มรู้สึกตัวว่าสิ่งที่เราทำมันไม่ถูกต้อง) เพราะเราจะฉุนมากถ้าไม่ยอมฟังเราหรือมากวนเราเวลาสวดมนต์จะโกรธมาก นับว่าเรายังมีบุญอยู่บ้าง ที่เราได้ไปวัดหลวงพ่อสร (วัดคีรีธรรมารามลพบุรี) วันนั้นที่เราไปท่านเทศนาเรื่องการศรัทธา และการศึกษาพระธรรมอย่างแท้ว่าเราต้องปฏิบัติให้เห็นแท้ก่อน แล้วจึงค่อยสอนผู้อื่นภายหลังจึงจะไม่มัวหมอง ท่านให้บทมาสั้นๆ ว่า รู้จำ รู้จริง รู้แจ้ง การตัดกิเลสไม่ใช่จะตัดวันเดียวให้ขาดได้ง่าย ต้องค่อยๆ เฉือนออกที่ละน้อยๆ ท่านยกตัวอย่างว่า พระพุทธเจ้าต้องสะสมบารมีนานนับมหาอสงไขย และการเรียนนั้นต้องไม่เรียนจนกลายเป็นโลภในวิชาค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เราจึงกลับมาคิดแล้วปรับปรุงตัวเองใหม่ ตอนนั้นเราหยุดทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะการอ่านหนังสือธรรม การทำบุญ หรือสวดมนต์ ประมาณ 1 - 2 สัปดาห์ จนใจสงบ แล้วเราจึงเริ่มศึกษาใหม่ เราเริ่มด้วยการอ่านพระไตรปิฏกที่ละเล่มอย่างช้าๆ ค่อยพิจารณาในอรรถธรรมจนถึงทุกวันนี้ เราเองก็เคยพลาดและลุกมาตั้งต้นใหม่หลายครั้ง แต่ข้อสงสัยในธรรม เราโชคดีที่ได้พบพระที่ท่านมีญาณทัศนะ (เราไม่ต้องถามพอเราไปถึงท่านจะเทศน์ให้ฟังเอง) เพราะเราเป็นผู้หญิง จนวันนี้ท่านจากเราไปแล้วเราก็ยังพยายามปฏิบัติตามคำสอนของท่านเสมอๆ เราอยากจะบอกท่านทั้งหลายว่าต่อให้ศึกษาธรรมมามากมาย แต่ถ้าไม่เข้าใจก็ไร้ความหมาย 11 ปีที่เราศึกษามา มีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เราต้องสังวรว่า เรายังอ่อนด้อยแค่ไหน พระธรรมบทเดียวประโยคเดียว บางทีกว่าจะเข้าใจใช้เวลาถึง 6 ปีทีเดียว